Του Σάκη Μουμτζή
Τα κόμματα ιδεολογικής ενότητας την πολιτική τους συμπεριφορά την καθορίζουν με βάση προτάγματα, που συνθέτουν την ιδεολογία τους. Και αυτά βέβαια, καθορίζονται από τις βασικές αρχές της. Συνεπώς, όταν αναλύουμε τις δράσεις ενός κόμματος, επιβάλλεται να ανατρέχουμε στις ιδεολογικές του ορίζουσες για να κάνουμε τις απαραίτητες αλληλοσυνδέσεις. Διαφορετικά θα έχουμε είτε εσφαλμένη εικόνα είτε αποσπασματική, για τις τελικές επιδιώξεις και για τον στρατηγικό στόχο του συγκεκριμένου κόμματος.
Μία εμβάθυνση στα κείμενα του μαρξισμού και του λενινισμού, ακόμα και στην πιο εκλεπτυσμένη μορφή τους, όπως την αναδεικνύουν οι ιταλοί νεομαρξιστές φιλόσοφοι (Ο. Τσερόνι, Τ. Βάκα, Λ. Κολέτι κλπ), φανερώνει πως η διάκριση των εξουσιών δεν αναγνωρίζεται από αυτούς ως θεμέλιο του πολιτεύματος. Την θεωρούν κατάτμηση και άρα κατάλυση, της έννοιας της ελευθερίας που-κατά την άποψη τους- είναι ενιαία και αδιαίρετη και ως εκ τούτου έχει μια καθολική μορφή που πρέπει να αποτυπώνεται στο πολιτειακή συγκρότηση του εργατικού κράτους. Συνεπώς οι εγγυήσεις που προστατεύουν τα συνταγματικά κατοχυρωμένα ατομικά δικαιώματα από την κρατική εξουσία- επειδή κατατεμαχίζουν την «ελευθερία», καθώς υπερασπίζονται τις «ελευθερίες»-βρίσκονται έξω από το πλαίσιο οργάνωσης της νέας κρατικής εξουσίας.
Σε αυτή την ολιστική αντίληψη της έννοιας της ελευθερίας, βρίσκονται οι ρίζες του ολοκληρωτισμού, γιατί ενοποιεί όλες τις εξουσίες, αντί να τις διαχωρίζει, όπως συμβαίνει στο πολίτευμα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Οι δε ενοποιημένες εξουσίες, συνθέτουν πλέον την παντοδύναμη πολιτική εξουσία που την ασκεί κατά το δοκούν το ιστορικό συλλογικό υποκείμενο, δηλαδή το κόμμα.
Συνεπώς, όλη αυτή η προσπάθεια που γίνεται με την διάλυση των ανεξάρτητων αρχών που προστατεύουν τον πολίτη από την κρατική αυθαιρεσία, την απόπειρα ελέγχου της πληροφόρησης, του διαδικτύου, την συντελούμενη χειραγώγηση της δικαιοσύνης και την υποβάθμιση της νομοθετικής εξουσίας με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ούτε τυχαία είναι, ούτε συγκυριακή. Έχει θεωρητικό υπόβαθρο. Αν αυτός ο σχεδιασμός πετύχει ή όχι, είναι θέμα συσχετισμού δυνάμεων. Πάντως υπάρχει και βρίσκεται σε εξέλιξη.
Αλλά και το προσφυγικό- μεταναστευτικό και η αντιμετώπιση του από τον ΣΥΡΙΖΑ, έχει βαθιές ρίζες στην κοσμοθεωρία του κόμματος αυτού. Ως γνωστόν το ιστορικό υποκείμενο του μαρξισμού είναι οι συλλογικότητες. Οι κοινωνικές τάξεις και το κόμμα συγγράφουν την Ιστορία και όχι η ανεπανάληπτη ανθρώπινη μονάδα. Συνεπώς και οι πρόσφυγες-μετανάστες αντιμετωπίζονται σαν μια συλλογικότητα που παράγει πολιτική. Το προσωπικό δράμα του καθενός, η προσωπική ιστορία του και ο πόνος, δεν ενδιαφέρει την πολιτική εξουσία. Γι’ αυτό και δεν συγκινούνται οι κυβερνώντες από τις εικόνες μέσα στην λάσπη και στην αθλιότητα, δεν συγκινούνται από τους εκατοντάδες πνιγμένους της πολιτικής των «ανοιχτών συνόρων». Όλα αυτά τα εκμεταλλεύθηκαν όμως χυδαία και κυνικά σαν όπλο προπαγάνδας, όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Σήμερα το μόνο που τους νοιάζει είναι η πολιτική που συνθέτουν σαν συλλογικότητα οι πρόσφυγες –μετανάστες με την παρουσία τους, αδιαφορώντας για τις τύχες τους.
Συνεπώς η πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» είναι επιφαινόμενο της βασικής αντίληψης πως την πολιτική –που εκπονεί η «φωτισμένη πρωτοπορία-την παράγουν τελικά όχι οι ανθρώπινες μονάδες αλλά το μεγάλο ομοιόμορφο πλήθος, μέσα στα οποία εξαφανίζεται η κάθε ξεχωριστή προσωπικότητα. Το δήθεν ιδεώδες της « ανθρώπινης αξιοπρέπειας» χάθηκε στον βούρκο της Ειδομένης. Έμειναν όμως οι πολιτικές συνέπειες.
ΥΓ: Ιδεοληψία είναι η χάραξη πολιτικής από ένα κόμμα, επειδή αυτή συμβαδίζει με τις ιδεολογικές αρχές του, αγνοώντας τα προφανή καταστροφικά αποτελέσματα της. Φέρει όλα τα στοιχεία της δογματικής αγκύλωσης και εμμονής σε προτάγματα που συγκρούονται με την πραγματικότητα (απάντηση σε σχολιαστή έγκριτης καθημερινής εφημερίδας).