Σε κάθε τρομοκρατική επίθεση των τζιχαντιστών, σκοτώνονται άνθρωποι. Επικρατεί βαρβαρότητα, διαχέεται ανασφάλεια παντού και οικοδομείται μια κατάσταση τρόμου. Αναμφίβολα, ακόμα και στους πιο ψύχραιμους δυτικούς πολίτες, δημιουργείται ένα αίσθημα οργής και έλλειψης εμπιστοσύνης προς τους μουσουλμάνους. Εντονότερος για αυτούς που βρίσκονται στις χώρες τους αλλά ακόμα και γι αυτούς που ζουν και εργάζονται στις δικές τους κοινωνίες.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς για ποιο λόγο, έστω ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων από τα 22 εκατομμύρια μουσουλμάνων που ζει στην Ευρώπη, δεν διαμαρτύρεται για την «κατασυκοφάντηση» της θρησκείας τους. Γιατί δεν διοργανώνουν ένα ογκώδες συλλαλητήριο στο Βερολίνο ή στο Παρίσι, όπου θα διατρανώνουν τον αποτροπιασμό τους για τα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων; Και το βασικότερο, να εκφράζουν την οργή τους που οι εξτρεμιστές του ΙSIS δυσφημούν την θρησκεία τους και τους καθιστούν ανεπιθύμητους σε πολλές κοινωνίες του δυτικού κόσμου.
Κάποιος καχύποπτος θα έλεγε ότι οι μουσουλμάνοι δεν διαμαρτύρονται, όπως ακριβώς δεν διαμαρτύρονταν οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Ευρώπης στην εποχή των Σταυροφοριών! Υπερβολική εκτίμηση; Ίσως αλλά, τηρουμένων των αναλογιών, μπορεί κανείς να το σκεφτεί αν λάβει υπόψη του ορισμένες αντικειμενικές συνθήκες: η πρώτη παρατήρηση είναι γιατί ούτε καν οι Σιίτες της Δύσης δεν εκδηλώνουν την αγανάκτησή τους με τον εξτρεμισμό των Σουνιτών; Μια άλλη είναι ότι η συντριπτική τους πλειοψηφία αρνείται να ενσωματωθεί στις κοινωνίες όπου ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά τους, αναλαμβάνοντας το κόστος της «γκετοποίησης» και της εσωστρέφειας. Τέλος, κάποια από τα παιδιά αυτών των κοινοτήτων, χωρίς να έχουν βρεθεί ποτέ στη χώρα καταγωγής τους, στρατολογούνται ως τζιχαντιστές, εκπλήσσοντας όσους τα γνώριζαν στην καθημερινότητά τους.
Αν λοιπόν, η μεσαιωνική Ευρώπη διέθετε τεράστιες μάζες χριστιανών που «κατανοούσαν» τα εγκλήματα των σταυροφόρων, θα μπορούσε να πει κανείς σήμερα, ότι το ίδιο «κατανοούν» και οι σημερινοί μουσουλμάνοι τις τρομοκρατικές επιθέσεις των τζιχαντιστών. Έστω και υποσυνείδητα, ανεπαίσθητα, κρυφά ακόμα και από τον ίδιο τους τον εαυτό. Άλλωστε, πρεσβεύουν οι περισσότεροι μια θρησκευτική ένταση την οποία μπορεί να την διακρίνει κανείς σε πολύ λιγότερους της δικής μας κοινωνίας. Αν για παράδειγμα, βάλουμε σε διάφορα γκέτο, αν απομονώσουμε κοινότητες ακραίων Αριστερών ή φανατικών ορθοδόξων ή εθνικιστών, είναι βέβαιο ότι ο ιδρυματισμός τους θα εντείνει ακόμα πιο πολύ την βεβαιότητά τους ότι το οποιοδήποτε έγκλημα νομιμοποιείται στο όνομα της μεγάλης ιδέας τους!
Το ζήτημα λοιπόν είναι τι πρόκειται να κάνει η Ευρώπη και γενικότερα, ο δυτικός κόσμος με όλους αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι δεν επιθυμούν να αμβλύνουν μέσα τους, τον θαυμασμό προς την βαναυσότητα και γι αυτό είναι εν δυνάμει επικίνδυνοι για το μέλλον. Όπως το ίδιο επικίνδυνοι είναι για την αστική δημοκρατία οι αριστεροί εξτρεμιστές ή και οι γοητευμένοι συμπολίτες μας από το τέρας του εθνικισμού. Άρα λοιπόν, οι μεγάλες μάζες των μουσουλμάνων της Ευρώπης έχουν σοβαρούς ιδεολογικούς, κοινωνικούς και πολιτιστικούς λόγους να μην αισθάνονται αγανάκτηση για τους τρομοκράτες, όταν μάλιστα ξέρουν ότι ταυτίζονται με την μαρτυρία, τη θυσία και την αυταπάρνηση προκειμένου να φτάσουν πιο γρήγορα, κοντά στον προφήτη…
Τι πρέπει να γίνει με ένα τόσο μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που ζει ανάμεσά μας; Σίγουρα δεν έχουμε το δικαίωμα ούτε να τους εξοντώσουμε αλλά ούτε και να τους διώξουμε. Οφείλουμε να αποκτήσουμε ως Ευρώπη την ανάλογη ωριμότητα για να τους διαχειριστούμε σωστά.
liberal.gr