Όταν κάποιος κάνει υποκλοπές κι έχει στα χέρια του ένα καλό υλικό, το χρησιμοποιεί για να διαπραγματευτεί με καλύτερους όρους από τον αντίπαλο. Αν λοιπόν η κυβέρνηση υπέκλεψε τη συνομιλία Τόμσεν – Βελκουλέσκου τι θα έπρεπε να κάνει; Να διαρρεύσει τη συνομιλία και να θέσει θέμα αποχώρησης του ΔΝΤ ή να κρατήσει τις συνομιλίες και να διαπραγματευτεί έχοντας «άσους» στα χέρια της;
Είναι ένα ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί καθώς κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ποιον εξυπηρέτησε αυτό το σκηνικό που στήθηκε και το οποίο αποσταθεροποιεί πλήρως την οικονομία, τινάζει στον αέρα τη διαπραγμάτευση ή τουλάχιστον δημιουργεί μεγάλη καθυστέρηση που μπορεί να είναι και επικίνδυνη. Η κυβέρνηση κατηγορεί το ΔΝΤ ότι εσκεμμένα κωλυσιεργεί θέλοντας να οδηγήσει σε αδιέξοδο τις συζητήσεις και σε πιστωτικό γεγονός στην Ελλάδα στην παραμονή του Grexit. Αν πράγματι είναι αυτός ο στόχος του ΔΝΤ τότε η ελληνική κυβέρνηση ρίχνει νερό στο μύλο του με τις κινήσεις που κάνει. Κυρίως δε με την εξής: Το Ταμείο ήταν παραδοσιακά υπέρ της διευθέτησης του ελληνικού χρέους με δύο τρόπους. Είτε με σκληρά και πολλά μέτρα αλλά με ήπια αναδιάρθρωση του χρέους εξαιρετικά ήπια, είτε το αντίθετο, δηλαδή λιγότερα μέτρα αλλά γενναίο κούρεμα που πρέπει να κάνουν οι Ευρωπαίοι. Η πρώτη πρόταση είναι και η Ευρωπαϊκή που εφαρμόζεται ήδη εδώ και χρόνια και έχει αποτύχει. Αν θέλουμε να πούμε την αλήθεια, μόνο με μεγάλο κούρεμα του χρέους, αλλά με αντάλλαγμα σκληρές μεταρρυθμίσεις μπορεί να καταστεί βιώσιμη η ελληνική οικονομία. Αυτό δεν το δέχονται οι Ευρωπαίοι γιατί δεν μπορούν να το περάσουν από τους λαούς τους και το μόνο που κάνουν είναι να μεταθέτουν για αργότερα το πρόβλημα.
Από τη συνομιλία Τόμσεν – Βελκουλέσκου η κυβέρνηση προτίμησε να αναδείξει το θέμα του πιστωτικού γεγονότος που ο πρώτος φαίνεται να προωθεί κι όχι την πρόταση για γενναίο κούρεμα που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι το βασικό ζητούμενο.
Ποιον εξυπηρετεί, λοιπόν, η σύγκρουση με το ΔΝΤ και η σκληρή ανακοίνωση – απάντηση του Μαξίμου στην Λαγκάρντ; Να φύγει το ταμείο από το πρόγραμμα αλλά το θέλουν αυτό οι Γερμανοί; Και ποιος θα καλύψει τα λεφτά και την τεχνογνωσία του Ταμείου; Είναι σίγουρο ότι την παρούσα στιγμή δεν θέλει η Ευρώπη να φύγει το ΔΝΤ. Ποιος λοιπόν «παραμύθιασε» τον Τσίπρα και άνοιξε πόλεμο; Η Μέρκελ; Έχει δηλαδή προσδεθεί στον Μερκελισμό η Ελλάδα και τρώει ό,τι κουτόχορτο μοιράζει το Βερολίνο;
Έχει, όμως, μεγάλη σημασία να δούμε τι θα γίνει από εδώ και στο εξής: Η διαπραγμάτευση δεν θα προχωρήσει, πιθανότατα να πάμε Μάιο και Ιούνιο, η Ελλάδα να βρεθεί μπροστά σε νέα πιστωτική ασφυξία και οι φόβοι για χρεοκοπία να επανέλθουν. «Σκηνικό 2015» δηλαδή που θυμόμαστε τι συνέβη το περσινό καλοκαίρι. Ήδη Ευρωπαίοι αξιωματούχοι λένε ότι αν δεν κλείσει η συμφωνία μέχρι τον Ιούνιο θα επανέλθουν τα σενάρια του Grexit.
Επομένως, τι συμβαίνει εδώ; Η κυβέρνηση επιδιώκει την καλλιέργεια του φόβου ώστε να περάσει τα μέτρα που έτσι κι αλλιώς είναι σκληρά; Ή επιδιώκει σκηνικό πολιτικής και οικονομικής αναταραχής προκειμένου να αλλάξει τους συσχετισμούς;
Πώς θα μπορούσε να συνδυαστεί η επίσκεψη Σουλτς στην Αθήνα και οι φήμες ότι οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές, κι όχι μόνο, πιέζουν την Ελλάδα για τον σχηματισμό κυβέρνησης με άλλο σχήμα στο οποίο θα συμμετέχει ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι; Να διώξουν δηλαδή τον Καμμένο και να πάνε σε ένα ευρύτερο κεντροαριστερό σχηματισμό, ειδικά τώρα που φαίνεται να υπάρχει προσέγγιση μεταξύ Φώφης και Σταύρου;
Οι εξελίξεις στην οικονομία και οι φόβοι νέας αναταραχής που θα επανέφερε τα σενάρια της χρεοκοπίας, λειτουργούν ως καταλύτης και πολιτικών εξελίξεων. Ίσως δούμε δηλαδή ραγδαίες πολιτικές αναταράξεις, είτε με τον σχηματισμό κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή είτε με την ηρωϊκή έξοδο του Τσίπρα και την προκήρυξη εκλογών σε ρυθμό... λεβέντικο κατά του ΔΝΤ. Το διακύβευμα που παλιότερα ήταν «Μερκελιστές και σκληροί διαπραγματευτές» θα μπορούσε να είναι «υποστηρικτές του ΔΝΤ ή Λαγκαρντιστές και πατριώτες που αγωνίζονται για να μην καταστραφεί η χώρα».
Όλα μοιάζουν να είναι μπάχαλο και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει από εδώ και στο εξής. Όμως, σε κάθε περίπτωση η εικόνα που εμφανίζει ξανά η χώρα είναι ντροπιαστική με ευθύνη της κυβέρνησης. Κανείς δεν είναι περήφανος να ακούει ξανά λέξεις όπως Grexit, χρεοκοπία, καθυστέρηση διαπραγματεύσεων, υποκλοπές, διαρροές, ανασφάλεια στις συνομιλίες. Αυτή δεν είναι σοβαρή, δημοκρατική χώρα, έχει καταντήσει περίγελος των ξένων, με αποκλειστικό υπεύθυνο τον κ. Τσίπρα και βεβαίως τους συμβούλους που τον καθοδηγούν.