Άλλη μια μεγάλη επιχείρηση οδηγήθηκε στο λουκέτο. Με το που ανακοίνωσε η Ηλεκτρονική Αθηνών τους λόγους οι οποίοι την έριξαν οριστικά στο καναβάτσο, αμέσως όρμησαν κάποιοι να τη φάνε. Ναι, σίγουρα θα είχε κάποια προβλήματα από παλιά. Είναι όμως όπως όταν τρως ξύλο. Χρειάζονταν ένα-δυο τελειωτικά χτυπήματα για να σωριαστείς κατάχαμα.
Ξεχνάμε μήπως τη μεγάλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ που πλέον στα ράφια της έχει μόνο νερά; Ναι κι εκείνη είχε προβλήματα. Είχαν γίνει σοβαρά λάθη. Στεκόταν όμως και μετά τα capital controls επήλθε ασφυξία.
Ωστόσο το θέμα μας δεν είναι μόνο η Ηλεκτρονική Αθηνών, αλλά μέσω αυτής όλοι αυτοί οι διάφοροι 450, που δεν είναι 450 αλλά 1500 ή 2000 μαζί με τις οικογένειές τους, που τα τελευταία χρόνια είδαν την πόρτα της εξόδου από την αγορά εργασίας είτε γιατί η εργοδοσία έκανε περικοπές είπε επειδή αναγκάστηκε να βάλει λουκέτο.
Νοιάστηκε ποτέ κανείς για αυτούς; Αυτοί δεν είχαν/έχουν όνειρα; Παιδιά; Υποχρεώσεις;
Τι απέγιναν; Πώς επιβιώνουν;
Τι τρώνε τα παιδιά τους στο σχολείο;
Η υπερφορολόγηση που επικαλείται η επιχείρηση, για να πληρώνονται οι καθαρίστριες του ΣΥΡΙΖΑ, οι υπεράριθμοι της ΕΡΤ, το κανάλι της Βουλής, οι μετακλητοί, οι σύμβουλοι και όλοι όσοι αργόσχολοι μπήκαν στο δημόσιο από το παράθυρο ζώντας σε βάρος μας, θα σκοτώσει και τους υπόλοιπους. Έναν προς έναν.
Για αυτούς όμως δε συγκινείται κανείς. Λες και δεν υπάρχουν. Σα να μην έχουν προσφέρει τίποτε σε αυτή τη χώρα τόσα χρόνια.
Δεν ξέρω. Τα σκέπτομαι όλα ρε συ Χαρούλα (και κάθε Χαρούλα) και με πιάνει «μια ζήλεια μου».