Μπορεί η ζωή να είναι ρυθμισμένη με τον πυρετό των καθημερινών δυσεπίλυτων εν πολλοίς προβλημάτων και πολλές κοινωνίες ανθρώπων να στέκονται στην πόρτα του μεγάλου θεάτρου της ζωής αναμένοντας την έξοδο των πρωταγωνιστών, για να πληροφορηθούν τις φάσεις του δράματος τους, ωστόσο πρωτοβουλίες που έχουν αφετηρία την ανθρωπιά και την ευθύνη, δεν μπορούν να σωρεύονται στα συντρίμμια της ανθρώπινης αδιαφορίας ή και αναλγησίας.
Και μια τέτοια πρωτοβουλία ευθύνης εκδιπλώνεται στη Μ. Βρετανία και στην Ιρλανδία και αφορά την κακοποίηση των ζώων, που, οπωσδήποτε, δεν έχει προσλάβει τις διαστάσεις που παρατηρούνται σ' άλλες χώρες, με την Ελλάδα βέβαια να βρίσκεται στη "λίστα ντροπής" σχετικά με την κακομεταχείριση και τη βαναυσότητα που επιδεικνύουν πολλοί νεοέλληνες απέναντι στα ζώα.
Μια ανάλγητη και βάναυση συμπεριφορά, που κάποιες φορές ξεπερνά την ανθρώπινη λογική και τη φαντασία. Και καταδείχνει πως μια χώρα για να συμβαδίσει και να διεκδικήσει τη θέση και την τάξη που της αρμόζει σ' αυτό που λέγεται πολιτισμός και σεβασμός στην ύπαρξη κάθε όντος, θα πρέπει να μάθει να μισεί τις κακές συνήθειες του παρελθόντος, αποτρόπαιες ενίοτε, με όση ένταση μπορεί να αγαπήσει τα όνειρα του μέλλοντος...
Μόνο αυτό το "μίσος" μπορεί να κρατήσει για πάντα τη...σπονδυλική στήλη της μια κοινωνία, ένα έτομο όρθια.
Με πρόχειρους επιδέσμους της ψυχής μας για όσα πράττουμε και με την υποκρισία, ζούμε απλώς τις φενάκες μας που αποκρύβουν το ίδιο το δράμα μας. Και εθελοτυφλώντας για τις βάναυσες πράξεις μας και εν προκειμένω για την κακοποίηση των ζώων, χωρίς να συνυπολογισθεί η μεγάλη σφαγή των ζώων για την ικανοποίηση της κρεατολαγνείας μας, με τις όποιες προσχηματικές δικαιολογίες, συμβάλλουμε στις ενσυνείδητες παραμορφώσεις του αιτήματος της ανθρωπιάς, που τόσο ανάγκη έχει η εποχή μας.
Αυτό το διάστημα της σιγής που μεσολαβεί ανάμεσα στη φθορά και στην αποσύνθεση της ανθρωπιάς, όταν η φθορά παίρνει τις διαστάσεις της εγκληματικής ενέργειας ενάντια στα ζώα, ηθικά, μεταφυσικά και συμπαντικά σημαίνει σταμάτημα του πολιτιστικού βίου μιας κοινωνίας. Και το σταμάτημα αυτό μοιάζει με θάνατο.
Με ανεύθυνες δικαιολογίες και ανεύθυνους αυτοσχεδιασμούς είτε για την κακοποίηση των ζώων, είτε για τη σφαγή τους, στο πλαίσιο μάλιστα της θρησκευτικής παράδοσης και της αναγκαιότητας της γευσιλαγνείας, εμφανιζόμαστε απλώς νωθροί και ανάλγητοι προς το καθήκον της ανθρωπιάς, ενώ περιμένουμε τα συνθήματα που μας βολεύουν και δικαιολογούν την αποτρόπαια συμπεριφορά μας, για να τα ακολουθήσουμε με παθητική μίμηση.
Ετσι όμως ζούμε σε μια παραίσθηση ζωής, σε μια ψευδαίσθηση πολιτισμού και ανθρωπιάς. Ζούμε με το πνεύμα της εύκολης εξήγησης βάναυσων ενεργειών μας και της αδάπανης ικανοποίησης, που συντηρεί τη φυτοζωούσα κοινωνία και δικαιολογεί την ανθρώπινη μικρότητα και βαναυσότητα εναντίον άλλων όντων, ανθρώπινων και μη, κλείνοντας τη θύρα προς τα έργα της μεγάλης πνοής.
Και μάλιστα χωρίς να νιώθουμε το σκίρτημα της συνείδησής μας, με τακτοποιημένες τις πεποιθήσεις μας, ειρωνευόμαστε ή και αντιδρούμε όταν νιώθουμε την ανταρσία των ενοχλημένων ανθρώπων, που κεντρίζονται προς ανεπιθύμητα καθήκοντα σκέψης, που έχουν να κάνουν με το σεβασμό στην ύπαρξη, την κάθε ύπαρξη, δίποδη ή τετράποδη.
Γράφω τους στοχασμούς αυτούς που μου υποκινεί η προαναφερόμενη πρωτοβουλία εναντίον της κακοποίησης των ζώων και σκέπτομαι πως οι μεγάλες ανησυχίες και τα μεγάλα χρέη της ανθρωπιάς, σε πολλές ακόμη κοινωνίες, δεν έχουν αυτόχθονη καταγωγή.
Μα θα ήταν αληθινά υπέροχο και θα επιβεβαίωνε το ελληνικό πνεύμα, αν τα χρόνια τούτα της δοκιμασίας του έθνους μας, όπου κάθε μέρα είναι βαρύφορτη από το βάρος των εφιαλτικών της στιγμών, όπου κάθε στιγμή σημαδεύεται στο χρονικό της υποτέλειας με αιματηρή χαρακιά της πολιτικής ανευθυνότητας, να έβλεπα μια παρόμοια πρωτοβουλία με ευρεία απήχηση...
Τέτοια μέρα, τέτοιες σκέψεις...Με χιλιάδες αδέσποτα σκυλιά να κακοποιούνται στους δρόμους, με την καρδιά τους να ματώνει από την ανθρώπινη αναλγησία, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες αρνιά να κατασφάζονται σε οργανωμένα ή και πρόχειρα σφαγεία, κάτω από βάρβαρες συνθήκες, για να είναι έτοιμα για τον πασχαλινό οβελία, όπως επιτάσσει η παράδοση...
Και κάτι τελευταίο που αφορά αποκλειστικά τους ζωόφιλους και έχει να κάνει με την αιωνιζόμενη ανεπάρκεια της συνείδησής τους: Αντιβαίνει τη λογική να αγαπάς τα ζώα και να τρως κρέας ή να στήνεις το χορό γύρω από τη σούβλα με το αρνί...