Τα διλήμματα μπροστά στα οποία βρίσκεται σήμερα η Ε.Ε., είναι συλλογικά, μάλλον η τελευταία προειδοποίηση που πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ όψιν, πριν μπει σύσσωμη στην περίοδο κατάρρευσης της. Είναι φανερό στους περισσότερους πλέον, σε τι έχει καταλήξει να μετατραπεί η Ε.Ε. με όλα αυτά που σήμερα βλέπουμε να διαδραματίζονται καθημερινά. Η σημερινή κατάσταση πρέπει επιτέλους να προκαλέσει την αρχή της αποστροφής κάθε κράτους-μέλους από την Ε.Ε. και την πορεία αυτοκτονίας της. Τώρα πλέον, έχει πολύ λίγες ρεαλιστικές επιλογές για να διορθώσει τα σοβαρότατα προβλήματά που λίγο-πολύ, η ίδια ανέθρεψε.
Το πρόσφατο προσφυγικό πρόβλημα αποκάλυψε ότι όταν πρόκειται για σημαντικά θέματα, η Ε.Ε. δεν έχει, κι ούτε είχε και ποτέ την δύναμη και την ικανή εκείνη επιρροή που χρειάζεται για να αποτελέσει θετικό καταλύτη στην όλη κατάσταση, ούτε και κάποια δομή μέσα από την οποία θα μπορούσαν τα κράτη-μέλη της να οδηγηθούν σε κάποια λύση. Θα ήταν ευχής έργο αν η Ε.Ε. μπροστά στα γεγονότα έμενε σε μια κατάσταση ουδέτερης εμπλοκής χωρίς αποτέλεσμα.
Στην ουσία η Ε.Ε. κι όπως αποδείχθηκε αναπόφευκτα, αποτέλεσε έναν αρνητικό παράγοντα, ο οποίος όχι μόνο δεν διεύρυνε και βάθυνε το πρόβλημα, αλλά έγινε και η αφορμή για να φανερωθεί έμπρακτα η επιτακτική ανάγκη για τα μέλη-κράτη να δράσουν μόνα τους, δηλαδή σε ανεξάρτητο εθνικό επίπεδο, άσχετα εάν κάποιος συμφωνεί με τις τελικές αποφάσεις τους και το πως τις υλοποίησαν. Στα μεγάλα προβλήματα απ ότι φαίνεται, η «μεγάλη ιδέα» της «ευρωπαϊκής οικογένειας» παραμερίζεται στην άκρη σαν να μην υπήρξε ποτέ. Είναι γεγονός πλέον, μπροστά στο οποίο δεν στέκεται καμιά αμφισβήτηση, ότι πρακτικά όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. έδειξαν έμπρακτα ότι δεν μπορούν να εμπιστευτούν πρακτικά την διακυβέρνηση ομοσπονδιακού χαρακτήρα της Ε.Ε., όταν πρόκειται για θέματα τα οποία απαιτούν άμεση λύση, όπως αυτό του προσφυγικού.
Τα κράτη-μέλη της Ε.Ε., περνούν σήμερα από μια σύντομη απ' ότι φαίνεται, περίοδο ρήξης με το βαθύ, κρατικιστικό, βραδύτατο και δυσκίνητο ευρωπαϊκό μηχανισμό διακυβέρνησης ή έστω, σε κάποιες περιπτώσεις, είναι ξεκάθαρο ότι οι συστάσεις και αποφάσεις που πηγάζουν από τα κεντρικά, αναγκαστικά πρέπει να αγνοούνται επιδεικτικά. Αυτό σήμερα γίνεται όμως, όχι ως απόρροια κάποιας ιδέας η οποία πηγάζει από την κατανόηση της αξίας και αναγκαιότητας της συνεχούς εθνικής κυριαρχίας του κάθε κράτους. Τουλάχιστον, όχι ακόμη. Προς το παρόν, πηγάζει μόνο από την ψυχρή πραγματικότητα η οποία απαιτεί λύσεις στο εδώ και το τώρα.
Ήταν απολύτως φυσικό λοιπόν, τα κράτη-μέλη να ξαναθυμηθούν, έστω και παροδικά για τώρα, την αξία του να ασκούν την κυριαρχία τους, έστω στο θέμα αυτό του προσφυγικού/μεταναστευτικού και να πράξουν ως τα άλλοτε ανεξάρτητα κυρίαρχα έθνη που ήταν, με εξαίρεση βεβαίως το Βέλγιο που ως γνωστόν δεν υφίσταται πλέον πρακτικά - άσχετα με το ισχύει τεχνικά - ως κυρίαρχο κράτος. Το αν αυτά τα βήματα άσκησης κυριαρχίας ήταν σωστά ή όχι, δεν ακυρώνουν σε καμία περίπτωση το γεγονός ότι μπροστά στο βραδύτατο κράτος της Ε.Ε. το οποίο δεν εμπιστεύτηκαν και το επείγον της κατάστασης, όλα τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της άλλοτε «ενωμένης ευρώπης» έσπευσαν να μπουν στην την διαδικασία αναθεώρησης της διεθνούς τους πολιτικής και πέρασαν ως κάποιον βαθμό στο να προσπαθήσουν να ορίσουν το μέλλον τους σε εθνικό επίπεδο και ανεξάρτητα.
Και πως άλλωστε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, όταν ήδη τα τελευταία 5 χρόνια, η Ε.Ε. σταδιακά έσπειρε από μόνη της τον σπόρο της αμφισβήτησης και αποκάλυψε εν μέρη την πλήρη ανικανότητά της, με το να αποδείξει περίτρανα ότι δεν έχει ούτε τα εργαλεία, ούτε την θέληση, ούτε ενστερνίζεται τα ήθη και ιδανικά εκείνα, ούτε έχει την δομή και μορφή εκείνη που χρειάζεται για να λυθούν τα τρομακτικά προβλήματα χρέους και ελλειμμάτων που έχουν δημιουργηθεί στην ευρωζώνη, ακόμη κι όταν καταφεύγει για βοήθεια σε διεθνείς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ.
Όλ' αυτά δηλαδή που λαμβάνουν χώρα σήμερα με το προσφυγικό θέμα, γίνονται την ίδια στιγμή που οι αποφάσεις και τα σχέδια για την υποτιθέμενη επίλυση του προβλήματος στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες του νότου, έχουν αποτύχει παταγωδώς κι όλες οι προβλέψεις και υποσχέσεις των εμπλεκομένων υπευθύνων, έχουν πλέον αποδειχθεί στην καλύτερη περίπτωση ότι ήταν άστοχες και λανθασμένες. Δεν υπάρχει ούτε ένας δείκτης, πλασματικός ή πραγματικός σε κανέναν τομέα ή κλάδο, που να μην αποκαλύπτει αμέσως ή εμμέσως τον αρμαγεδδώνα που ακολούθησε τις βλακώδεις από κάθε άποψη πολιτικές μνημονίων εξαναγκαστικής ύφεσης και καταστροφής, οι οποίες άφησαν στο διάβα τους μόνο χαλάσματα.
Θα έλεγε κάποιος καλοπροαίρετος που δεν έχει υποψιαστεί τίποτα το πιο σκοτεινό για την κατάσταση, ότι δεν μπορεί, κάτι θα έχουν δει οι υπεύθυνοι, κάτι θα κατάλαβαν από τα μεγαλειώδη λάθη τους κι οσονούπω θα αλλάξει η πολιτική τους προς το καλύτερο. Κι όμως, η πραγματικότητα βρίσκεται έτη φωτός μακριά από μια τέτοια πιθανότητα να πράξουν όλοι αυτοί με ειλικρίνεια. Αυτό ισχύει, γιατί την ίδια στιγμή που η Ελλάδα και άλλες χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία κλπ. παραπαίουν κυριολεκτικά από τα οδυνηρότατα αποτελέσματα των μνημονιακών πολιτικών, η Ε.Ε. έχει αρχίσει ήδη τις διαδικασίες για να εισάγει στην ίδια ακριβώς καταστροφική πορεία την επόμενη ομάδα κρατών-μελών της Ε.Ε. η οποία συμπεριλαμβάνει την Γαλλία, την Φιλανδία, την Ολλανδία και άλλες χώρες. Ακόμη και η Βρετανία, που παρόλο που δεν βρίσκεται μέσα στην ευρωζώνη (αλλά επηρεάζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από αυτήν), δεν έχει ξεφύγει από τα σχέδια που ορίζουν τα απάνθρωπα επίπεδα λιτότητας ως λύση για την κατάσταση.
Εδώ ακριβώς είμαστε λοιπόν, στην εποχή μετά τις τεράστιες πολιτικοοικονομικές αστοχίες και τον φρέσκο αέρα που έφερε η πράξη της - λανθασμένης έστω - εθνικής και ανεξάρτητης πολιτικής για αυτά τα κράτη-μέλη της Ε.Ε.. Κι όμως, λες και δεν έμαθαν απολύτως τίποτα ή λες και θέλουν να συνεχίσουν με την αποτυχία, ο τρόπος που πλέον λειτουργεί η Ε.Ε., παραμένει ο ίδιος και απαράλλακτος. Φαίνεται, ότι οι τρομακτικές αποτυχίες της Ε.Ε. στην διαχείριση σοβαροτάτων θεμάτων, δεν έχει ακόμη διασαλεύσει την εμπιστοσύνη των λαών της, αλλά και των ηγετών τους πλήρως. Το «Γερμανικό πρόβλημα» του 21ου αιώνα, που σήμερα εμφανίζεται να ξανασηκώνεται ως ζόμπι από τον τάφο της και να εκφράζει αλαζονικά την υποτιθέμενη ηθική και οικονομική ανωτερότητα της, δεν φαίνεται να έχει προκαλέσει κατανόηση σε τέτοιον βαθμό, ώστε οι συναγερμοί να ηχήσουν για τα καλά ανάμεσα στους σημερινούς «συμμάχους».
Ωστόσο, τίποτα δεν μπορεί να μείνει στην πραγματικότητα ίδιο και απαράλλακτο, όπως δηλαδή ήταν πριν την οικονομική και σήμερα προσφυγική/πολεμική κρίση στα σύνορα της Ε.Ε. Η εξόφθαλμη κατάργηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Ε.Ε., καθώς και η διαδοχική και σταδιακή διολίσθηση προς τον ολοκληρωτισμό και την ανοιχτά πλέον έκφραση απολύτως αντιδημοκρατικών δογμάτων και πρακτικών, έχει ήδη φέρει θεμελιώδεις αλλαγές στον πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον όλων των ευρωπαϊκών εταίρων. Αυτές οι αλλαγές θα επιφέρουν σταδιακά την μόνιμη διαδικασία αμφισβήτησης της Ε.Ε. σε όλους τους λαούς της.
Κι όσο η Ελλάδα γλύφει χωρίς πολλές ελπίδες πλέον, τα αμέτρητα τραύματά που της προκάλεσαν οι αλλεπάλληλες «βοήθειες» που έλαβε με το ζόρι και μη έχοντας που κλίνει την κεφαλήν ή που να βρει πραγματικούς συμμάχους, οι «εταίροι» μας στην Ε.Ε. είτε δεν θέλησαν, είτε δεν μπόρεσαν - δεν έχει και πολύ σημασία - να διευθετήσουν την κατάσταση στα σύνορά της Ε.Ε. και της Ελλάδας, με ανθρωπιστικό και διεθνώς νόμιμο τρόπο.
Όποιος έχει μάτια να δει την σκληρή πραγματικότητα θα δει ότι το νεανικό, cool, πρόσωπο της Ε.Ε., με τα ταξιδάκια χωρίς διαβατήριο, τα προγράμματα Erasmus, τις διάφορες χρηματοδοτήσεις και όλα τα γνωστά που ζήσαμε, κράτησε μόνο λίγα χρόνια. Πολύ λίγα χρόνια κράτησε όλο αυτό, πριν η Ε.Ε. δείξει ήδη τα σημάδια της ραγδαίας μετατροπής της σε άλλο ένα παλαιολιθικό απολίθωμα. Φυσικό επακόλουθο θα πει ο γνώστης της ιστορίας, που αναγνώρισε έγκαιρα τα χαρακτηριστικά της, που δεν είναι καθόλου διαφορετικά από οποιοδήποτε τώρα πια νεκρό απολίθωμα που προσπάθησε να υλοποιήσει σε τεράστιο βαθμό κάποιας μορφής ολοκληρωτισμού αγνοώντας την λαϊκή βούληση.
Στην «Ελλάδα των 3.5 μνημονίων», ένα είναι το σημαντικό πράγμα που πρέπει να κατανοήσουν όλοι πλέον: Ότι η Ε.Ε. ταυτίζεται με το αρχέτυπο του απόλυτου και εκτεταμένου κρατισμού, τέτοιας τεράστιας έκτασης, που ούτε οι υποστηρικτές του πιο απολυταρχικού φεουδαλιστικού συστήματος δεν θα μπορούσαν να ονειρευτούν. Η ανεξέλεγκτη και αδιαφανής γραφειοκρατία στην Ε.Ε., οι αντιδημοκρατικές διαδικασίες όπως ορίζονται ακόμη και σε όποιο ιδρυτικό της κείμενο κι αν κοιτάξετε, έχει πλέον ξυπνήσει ανεξέλεγκτα εθνικιστικά συναισθήματα σε ένα τεράστιο μέρους του πληθυσμού της. Τρομακτικό, αν σκεφτεί κανείς ποιός ακριβώς είναι εκείνος ο «εταίρος» που σήμερα κρατά τα γκέμια της εξουσίας μέσα στην Ε.Ε. παραβιάζοντας επιδεικτικά κάθε διαδικασία και θεσμό.
Είναι πράγματι τρομακτικό να βλέπει κανείς μια άτυπη αλλά de facto ομοσπονδιακή εξουσία να μετατρέπει σε σκουπίδια τους ίδιους της τους νόμους και διακηρύξεις της, να παρακολουθεί κανείς αυτήν την απουσία νομικού και ηθικού πλαισίου να πέφτει πάνω σε ανυπεράσπιστους συνανθρώπους μας, ο οποίοι δεν έχουν καν την πολυτέλεια να χρησιμοποιήσουν συνταγματικές ή πανανθρώπινες διακηρύξεις για να υπερασπίσουν τα βασικά τους δικαιώματα. Και την ίδια στιγμή, λόγω ακριβώς της φύσης της κατάστασης στην οποία μας έφερε η Ε.Ε., να υπάρχουν πλέον πολυάριθμοι συμπολίτες μας οι οποίοι τα βλέπουν όλα αυτά ως φυσικά και δίκαια πράγματα, μην γνωρίζοντας ή μη θέλοντας να πιστέψουν, ότι μόλις «τελειώσει» το καθεστώς με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, οι επόμενοι οι οποίοι θα νοιώσουμε το βαθύ κράτος της εξουσίας της, θα είμαστε εμείς, οι ίδιοι οι πολίτες της οι οποίοι μέχρι και σήμερα πιστεύουμε ότι αντιθέτως με τους πρόσφυγες και μετανάστες, έχουμε κάποια δικαιώματα.
Είναι ξεκάθαρο ότι τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. στερούνται της δυνατότητα να αφομοιωθούν μεταξύ τους, να ενσωματωθούν σε ένα ενιαίο σύνολο και να «παντρευτούν» μεταξύ τους ισόβια, εργαζόμενα για τα ίδια συμφέροντα, ειδικά όταν οι καταστάσεις γίνονται κρίσιμες. Και ποιος θα το ήθελε άλλωστε; Κανείς, εκτός όλων αυτών που πιστεύουν ότι θα έχουν κάποιο ιδιοτελές συμφέρον από όλο αυτό.
Επιπροσθέτως, μέσα στην Ε.Ε. δεν υπάρχει πλέον μια δυναμική και ρευστή οικονομία, ούτε η εμπιστοσύνη στα ίδια της - υποτίθεται - τα ιδανικά, ούτε και επιτρέπεται να υπάρχει κράτος-μέλος που θα πράττει πρώτα και κύρια για το δικό του, εθνικό συμφέρον. Αυτή η πολυεπίπεδη μετωπική σύγκρουση συμφερόντων, δεν πρόκειται να έχει άλλο αποτέλεσμα εκτός από το να κλιμακωθεί σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι έχει μέχρι στιγμής και ανάλογα με τις περιστάσεις και συμφέροντα του κάθε κλάδου και τάξης θα επιφέρει είτε την υποταγή στον κεντρικό έλεγχο, είτε την βίαια αποδέσμευση και ανεξαρτητοποίηση από αυτήν.
Η ώρα εκείνη κατά την οποία ο μέσος Ευρωπαίος θα αναρωτηθεί για ποιόν ακριβώς λόγο εμμένει στην παραμονή του μέσα σε ένα τέτοιο καθεστώς, έρχεται όλο και πιο κοντά. Η αποφυγή της έκφρασης της διαφορετικότητας μεταξύ των λαών της Ε.Ε. θα μετατραπεί σταθερά σε πλήρη απελευθέρωση και σχεδόν εμμονική έκφρασή της, μέχρι που να υπάρξει είτε πάταξη της δια της βίας, είτε όπως αναφέρθηκε παραπάνω, βίαια ανεξαρτητοποίηση.
Παρ όλα τα θετικά που έχει μια τέτοια στάση ανεξαρτησίας, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι αυτή από μόνη της, δεν αρκεί για να λύσει τα προβλήματα που εισήγαγε η Ε.Ε. στις κοινωνίες των λαών της. Δυστυχώς, κι απ' ότι φαίνεται αυτό μπορεί να είναι και μέρος του σχεδίου, η ακραίες στάσεις εθνικισμού που έσπειρε η Ε.Ε., δεν μπορούν να μετατραπούν τόσο εύκολα σε υγιή εθνισμό και ήθος δημοκρατίας σε ένα τεράστιο μέρος του κόσμου που αντιδρά μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Τραγικά λοιπόν, κι ενώ στην ρίζα του θέματος υπάρχει η ρήξη με το υπάρχον καθεστώς, η ιδεολογική πλευρά όλων αυτών που αντιδρούν με αυτόν τον τρόπο, ταυτίζεται με αυτήν που ασπάζεται και η εξουσία που πηγάζει από τα κέντρα αποφάσεων της Ε.Ε.
Θα μπορούσε κανείς να προβλέψει με σχετική ασφάλεια, ότι στον βαθμό που οι πράξεις του κεντρικού κράτους της Ε.Ε. εκφράζουν τους αντιδραστικούς πόθους των εξεγερμένων πληθών - και δυστυχώς το κάνουν όλο και περισσότερο - θα επέλθει και η υποταγή των περισσοτέρων από αυτούς σε αυτό λόγω ακριβώς αυτής της ιδεολογικής τάυτησης, παρ όλο που ίσως να άρχισαν από διαμετρικά αντίθετες θέσεις. Τα αποτελέσματα που θα επιφέρει αυτή η ταύτιση εάν δεν υπάρξει σε κάθε χώρα ένα πραγματικά υγιές, μαζικό και δημοκρατικό κίνημα το οποίο θα αναπτύξει ουσιαστικά αντισώματα στον στείρο ανριδραστισμό, δεν μπορεί να είναι άλλη από την απόλυτη δυστυχία για το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού...
Εν ολίγοις, η τέλεια και ίσως τελευταία «τέλεια καταιγίδα» στην Ε.Ε. βρίσκεται πολύ πιο κοντά απ' ότι πολλοί θέλουν να πιστεύουν. Μπροστά σε αυτήν την καταιγίδα, η Ελλάδα έχει μόνο ένα τρόπο να αμυνθεί: Να αποκηρύξει την πολιτική που πηγάζει από την Ε.Ε. και να χαράξει - ακόμη και αν απαιτηθούν θυσίες - τον δικό της ήρεμο, δημοκρατικό και όχι ακραίο δρόμο. Να φέρει επιτέλους πίσω τις αξίες που η Ε.Ε. φρόντισε να εξαφανίσει και που έχει αποδειχθεί διαχρονικά ότι είναι τα θεμέλια της ευημερίας: Την δημοκρατία, την εθνική της κυριαρχία, τον ανθρωπισμό και την χειραφέτηση της κοινωνίας, μακριά από κρατισμούς και ολοκληρωτικά μορφώματα σαν την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ελλάδα μπορεί ακόμη να αποφύγει την ολέθρια τύχη της Ε.Ε., εάν η κοινωνία κάνει αυτό που οφείλει, δηλαδή να ρίξει δια παντός το υπάρχον πολιτικό σύστημα με τα παρελκόμενα του ασχέτως ιδεολογίας και να μην επιτρέψει πλέον σε κανέναν υποτελή παράγοντα να μας κάνει με το ζόρι συμμέτοχους σε σχηματισμούς που έχουν ως στόχο τον ολοκληρωτισμό και την κατάργηση κάθε κεκτημένου που κατακτήθηκε τον τελευταίο αιώνα.
Η υποτελής εξάρτηση του πολιτικού μας συστήματος από την Ε.Ε. που συνεχώς χειροτερεύει, δεν πρόκειται να επιφέρει ποτέ, μα ποτέ την ανόρθωση της οικονομίας. Είναι κάτι παραπάνω από καταφανές, ότι το πιο πιθανό είναι η Ε.Ε. να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, πριν καταφέρει να κάνει οτιδήποτε το θετικό. Αλλά ακόμη κι αν το κατάφερναν, τότε αυτό θα σήμαινε ότι θα είμαστε πλέον μέρος ενός πρωτοφανούς στα παγκόσμια χρονικά ολοκληρωτικού μορφώματος, όπου τα εθνικά κυριαρχικά αλλά και ατομικά δικαιώματα που οι γηραιότεροι γνωρίσαμε θα είναι πλέον μέρος της ιστορίας...
stavroskatsoulis.blogspot.gr