Απόσπασμα από το άρθρο του Δημήτρη Σκούτερη στο mignatiou.com για το Γεράσιμο Αρσένη.
Θα τον θυμάμαι, όμως, γιατί υπήρξε μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου ο αρχιτέκτονας του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας – Κύπρου, στο οποίο είχε συμπράξει ασμένως ο Πρόεδρος Γλαύκος Κληρίδης.
Σταχυολογώ από συνέντευξή του το 2007 στον δημοσιογράφο Κορνήλιο Χατζηκώστα της εφημερίδας «Σημερινή»:
ΕΡΩΤΗΣΗ: Από ποιους σκοπέλους πέρασε το Δόγμα; …
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Προσωπικά θα ομαδοποιούσα τα προβλήματα ως εξής: Πρώτον, θα έπρεπε να σπάσει η μια ηττοπαθής άποψη εδώ στην Ελλάδα, ότι «η Κύπρος είναι μακριά» και ότι δεν είναι δυνατόν να τη στηρίξουμε στρατιωτικά. Έδωσα ιδιαίτερη μάχη μέσα στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας να πείσω τους στρατιωτικούς μας ότι το μέτωπο είναι ενιαίο και μία στρατιωτική ήττα στην Κύπρο θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε στρατιωτικές ήττες στο Αιγαίο και στη Θράκη και μία αδύνατη άμυνα στο Αιγαίο θα υπονόμευε την άμυνα στην Κύπρο. Αυτό το κλίμα ξεπεράστηκε, μετά από επίμονες προσπάθειες δικές μου και στρατιωτικών στην Ελλάδα… Αυτό ήταν η πρώτη δυσκολία. Το δεύτερο πρόβλημα -και η δεύτερη προσπάθεια- ήταν να πείσουμε τα αδέλφια μας στην Κύπρο ότι αυτήν τη φορά η Ελλάδα αυτό που έλεγε δεν ήταν απλώς λόγια, αλλά το εννοούσε, διότι η τραγωδία στην Κύπρο με το πραξικόπημα και τα άλλα δεινά στο νησί δεν είχαν σβήσει. Έπρεπε να εμπεδωθεί στο νησί η αξιοπιστία της Ελλάδας ότι εννοούμε και θα κάνουμε αυτά που λέμε.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Πώς «εισπράξατε», από πλευράς Κύπρου, την απήχηση αυτής της πολιτικής σας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Θυμάμαι με συγκίνηση, σε μια ομιλία στην Κύπρο, όταν είδα σε ένα βράδυ να αλλάζει το κλίμα και η εμπιστοσύνη του κυπριακού λαού όταν για πρώτη φορά πέταξαν τα ελληνικά μαχητικά F-16 στη στρατιωτική παρέλαση.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποια προβλήματα αντιμετωπίσατε από πλευράς ξένων χωρών;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Αυτό ήταν το τρίτο εμπόδιο που είχαμε να αντιμετωπίσουμε, οι σοβαρότατες πιέσεις που είχα από ξένες δυνάμεις, που δεν έβλεπαν με καλό μάτι την ενίσχυση και αμυντική θωράκιση του Ελληνισμού και την παρουσία στρατιωτικής ισχύος του στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι αντιδράσεις αυτές ήταν από πολλούς χώρους, αλλά κυρίως εκφράστηκαν μέσω διπλωματικής οδού από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μεγάλη Βρετανία. Φυσικά δεν χρειάζεται να προσθέσω ότι σε όλα αυτά τα σχέδια αντιδρούσε και η Τουρκία. «…Νομίζω ότι εμείς απαντήσαμε σε αυτές τις πιέσεις (εννοεί των ΗΠΑ,της Τουρκίας κια της Αγγλίας) με επιχειρήματα ότι το Δόγμα αυτό είναι αμυντικό και αναγκαίο για την υποστήριξη των στοιχειωδών εθνικών δικαίων του Ελληνισμού.
Η κατάσταση διαμορφώθηκε διαφορετικά όταν το πρόγραμμα άρχισε να υλοποιείται και είχε τους εξής άξονες: Πρώτον, το ενιαίο σχέδιο άμυνας Θράκη – Αιγαίο – Κύπρος.
Δεύτερον, τη δημιουργία αεροπορικής βάσεως στην Πάφο, και την πρόβλεψη μόνιμης εγκατάστασης αεροπορικής δύναμης στην Κύπρο.
Τρίτον, τη δημιουργία ναυτικής βάσεως στο δυτικό μέρος της Κύπρου και, τέταρτον, την αντιαεροπορική άμυνα της Κύπρου με πυραύλους μακρού βεληνεκούς. Τα σχέδια αυτά τέθηκαν σε εφαρμογή και, παρά τις τεράστιες αντιδράσεις που υπήρχαν, τα ελληνικά μαχητικά πέταξαν στον κυπριακό ουρανό και τα σχέδια προχωρούσαν κανονικά. «Τα σχέδια προχωρούσαν με ταχύτατους ρυθμούς όσο υπήρχε η Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου και ήμουν Υπουργός Εθνικής Άμυνας. Το 1996 είχαμε αλλαγή κυβερνήσεως στην Αθήνα με Πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη και εγώ έπαυσα να είμαι Υπουργός Εθνικής Άμυνας, ακριβώς λόγω της θέσης μου στο Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου. Άρχισε, τότε, να εφαρμόζεται μια αναθεωρημένη εξωτερική πολιτική, ακρογωνιαίος λίθος της οποίας ήταν η βήμα προς βήμα προσέγγιση Ελλάδας – Τουρκίας, με προορισμό την «ομαλοποίηση των σχέσεων». «…πίστευα και πιστεύω ότι η προώθηση των εκκρεμών θεμάτων με την Τουρκία για μια δίκαιη και βιώσιμη λύση στην Κύπρο επέβαλλε και επιβάλλει την ισχυρή στρατιωτική και αποτρεπτική δύναμη». Πόσο τραγικά επίκαιρος παραμένει!