Η Ευρωζώνη, με πρωτοβουλία της ΕΚΤ, αποφάσισε σιωπηρά το 2012 να εγκαταλείψει την πολιτική λιτότητας (ανάλυση) – παρά τις αντιθέσεις της Γερμανίας, η οποία τρέφεται από την κρίση χρέους με κριτήριο τα τεράστια πλεονάσματα της.
Ενώ όμως οι άλλες χώρες άρχισαν ξανά να αναπτύσσονται με τη βοήθεια των
δημοσιονομικών ελλειμμάτων, έστω ελαφρά, η Ελλάδα το αποφάσισε λίγο
αργότερα – το 2014, μετά τις Ευρωεκλογές.
Έτσι παρουσίασε μία μικρή ανάπτυξη το ίδιο έτος (ανάλυση), ενώ ο
πρωθυπουργός ανακοίνωσε πως το χρέος ήταν βιώσιμο, όχι επειδή το
πίστευε, αλλά λόγω του ότι σχεδίαζε να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές
– έχοντας παράλληλα την υπόσχεση της Γερμανίας από το 2012, σύμφωνα με
την οποία θα ακολουθούσε η αναδιάρθρωση του χρέους, όταν η Ελλάδα θα
αποκτούσε πρωτογενή πλεονάσματα.
Στη συνέχεια ανατράπηκαν τα πάντα – αφού ακολούθησε η πολιτική αβεβαιότητα, η μη τήρηση της υπόσχεσης της Γερμανίας, οι πρόωρες εκβιαστικές εκλογές,
η αποτυχημένη διαπραγμάτευση, το κλείσιμο των τραπεζών, το δημοψήφισμα
της ντροπής, το ξεπούλημα του χρηματοπιστωτικού συστήματος κοκ.
Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα απομονώθηκε
πλέον από την υπόλοιπη Ευρωζώνη, με αποτέλεσμα να είναι η μοναδική χώρα
που δεν κατάφερε να ανεξαρτητοποιηθεί από το μηχανισμό στήριξης – οπότε είναι αδύνατον να χρηματοδοτηθεί από τις αγορές, με τα χαμηλά επιτόκια που έχει εξασφαλίσει η ΕΚΤ με την πολιτική της. Ως εκ τούτου, δεν φαίνεται να συμμετέχει στο μονεταρισμό των χρεών που πιθανότατα προγραμματίζει η ΕΚΤ – γεγονός που σημαίνει πως είναι πλέον η μοναδική υποψήφια εξόδου από την Ευρωζώνη.
Παραδόξως τώρα οι Έλληνες κατανοούν υποσυνείδητα ποιά κυβέρνηση έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες για το κατάντημα της χώρας τους
– με βάση τα αποτελέσματα της πρόσφατης δημοσκόπησης (εικόνα).
Γνωρίζουν όμως ταυτόχρονα πως η ευκαιρία του 2014 έχει χαθεί πια – αφού η
ελληνική οικονομία υπέστη μία τεράστια καταστροφή το 2015, η οποία
δυστυχώς συνεχίζεται.
Ως εκ τούτου, διαισθάνονται πως η ώρα της πληρωμής του πανάκριβου λογαριασμού των λαθών του 2015 πλησιάζει επικίνδυνα
– αναζητώντας με αγωνία κάποια σανίδα σωτηρίας, την οποία όμως δεν
μπορεί να τους προσφέρει η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, αφού
τάσσεται υπέρ της αυστηρότερης πολιτικής των μνημονίων, ενώ είναι
φανατικός υποστηρικτής της συμμορίας του ΔΝΤ.
Εναποθέτουν λοιπόν ξανά τις ελπίδες τους στην κυβέρνηση, η οποία έχει το δημαγωγικό χάρισμα να αντιπολιτεύεται τον εαυτό της –
γεγονός που σημαίνει ότι, η τραγωδία θα συνεχιστεί, με τους ίδιους
πρωταγωνιστές, ενώ η χώρα επιμένει να βαδίζει στο άγνωστο, με βάρκα την
ελπίδα.