...Κρατούσαν απ' τα γένια τους αιώνες να μην έχουν πια τη δύναμη ούτε για την αποκαθήλωση!
Μ. Πέμπτη σήμερα. Και καθώς το θείο δράμα οδεύει στην κορύφωσή του, ένας διαπεραστικός ήλιος ανοιξιάτικης μέρας, που δεν καταδέχεται να αφήσει σκιές, πέφτει κατακόρυφα. Και το μάτι του θανάτου που αμηχανεί το πνεύμα παραμονεύει αμετάθετο στην κοσμική επιφάνεια.
Ο θάνατος είναι η "κατάσταση" για τη οποία δεν έχουμε εμπειρική ανακοίνωση. Και μόνο η γλώσσα και οι λέξεις οδηγούν πέρα από τα πραγματικά φαινόμενα. Οπου στο θάνατο, κατά τη φυσική επιστήμη, απουσιάζει η ενέργεια και ο χρόνος. Αυτή η "εξ' αντικειμένου" αποκάλυψη οδηγεί και στη διαπίστωση ότι δηλαδή ο θάνατος διαθέτει μέσα του "εν σπέρματι" τη ζωή.
Μ.Πέμπτη σήμερα.Και η αναπαράσταση του θείου Πάθους μας θυμίζει πως με τη θυσία του ο Χριστός αδέλφωσε τους ταπεινούς με τους σπουδαίους, τους έντιμους με τους ανέντιμους, τους πόρνους με τους φιλάρετους, τους νοσταλγούς και τους κομπογιαννίτες στον ίδιο παράλληλο της αγάπης και της αποζήτησης της πίστης.
Ετσι καταδείχνεται το α-νόητο σ' όλη την κλίμακα που δεν τη μηδενίζει ο θάνατος, αλλά η ζωή.
Μ.Πέμπτη σήμερα. Και ο θάνατος για όλα πέρασε από τη σάρκα στη μνήμη και στο πνεύμα. Πουθενά ωστόσο δεν βρίσκουμε θρήνο. Κι αυτός ο αθρήνητος θάνατος, που αφορά την ελληνική πραγματικότητα είναι και ο χειρότερος. Ο θάνατος των αξιών και της ελπίδας. Η ισοπέδωση, η κατεδάφιση, που συνοδεύεται με ίση αδιαφορία.Τα ποσά παραμένουν "ευθέως ανάλογα" πάντα.
Υπάρχουν φορές που το ποσόν της αδιαφορίας ξεπερνάει την αναλογία του όγκου της ισοπέδωσης θεσμών και ιδεών. Τότε η ανισότητα μεγαλώνει μέσα μας και μας συντρίβει ανεπανόρθωτα. Το μόνο αντίδοτο που κρατάμε και σ'αυτή τη συντριβή,είναι πάλι η ισόποση αδιαφορία μας για μας πια προσωπικά.
Από τον ανέλεο κόσμο,περνάμε στον ανέλεο εαυτό μας!
Μ. Πέμπτη σήμερα. Και ανεξάρτητα της "εικόνας" των εκδρομέων του Πάσχα που συνωστίζονται στους σταθμούς των τρένων και των λεωφορείων, στο αεροδρόμιο ή στο "μποτιλιάρισμα" των εθνικών οδών, στο βάθος της καρδιάς του λαού, κάποια ρωγμή έχει ανοίξει διόδευση στο φόβο.
Και ίσως αυτός ο φόβος να είναι το τελευταίο κράτημα στο κατρακύλισμα του Ελληνισμού...
Το ζωώδες ίσως ξυπνήσει το αδιάφορο πνεύμα. Και οι αυτεπάγγελτοι γυρολόγοι των ιδεών και "σωτήρες" της χώρας, που έκαναν τη μηδανισμένη αναζήτηση αναγκαιότητα των λιμασμένων για άρτον και θεάματα, να βρεθούν μπροστά στη νέα πραγματικότητα του φόβου του λαού, στον ήχο του καταρράκτη που χύνεται σε ανθρωποθαλάμια και καθαρίζει την χρυσωμένη κοπριά, καταργώντας ταυτόχρονα και το μύθο, με το μύθο!..