Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος
Η κατσαπλιάδικη συμπεριφορά των υπουργών και των στελεχών του Σύριζα προκαλεί ένα ιστορικό παράδοξο: Να χαίρεται η δεξιά και να λυπάται η αριστερά.
Να χαίρεται; Όχι! Να λυπάται; Όχι! Να πανηγυρίζει, πες, η (πραγματική) δεξιά και να ολοφύρεται η (πραγματική) αριστερά.
Διότι: Δεν έχει καμία σημασία που η δεξιά είναι στην αντιπολίτευση και όχι στην εξουσία. Όσο και να στενοχωρούνται οι δεξιοί πολίτες γι’ αυτό, οι ειδήμονες γνωρίζουν άριστα ότι όλα δουλεύουν γι’ αυτήν. Στις μέρες μας θρυμματίζεται το ιστορικό αντίπαλο δέος της. Σε μικροκλίμακα, συμβαίνει κάτι ανάλογο με ό,τι συνέβη το 1989, όταν κατέρρεε η Σοβιετική Ένωση. Είναι η κατάρρευση των οπισθοφυλακών του Λενινισμού και των αιρέσεών του. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά – μέσω Ελλάδας – σε όλη την Ευρώπη.
Γι’ αυτό χαίρεται και πανηγυρίζει η δεξιά. Είναι θέμα ελαχίστου χρόνου ο θρίαμβός της.
Από την άλλη, έχουμε την αριστερά. Ή ό,τι απόμεινε απ’ αυτό που γνωρίζαμε ως αριστερά. Αυτό το απομεινάρι, χαμένο κάπου στο ΚΚΕ και σε κάποιες συνιστώσες του Σύριζα, γνωρίζει ότι η αριστερά, ως ιδέα, έχασε οριστικά την ελκυστικότητα που διέθετε κάποτε. Γοητεία που δεν θ’ ανακτήσει ποτέ. Μετά από την επικείμενη όσο και νομοτελειακή κατάρρευση του Σύριζα στην Ελλάδα, η αριστερά δεν θα πάρει κεφάλι πουθενά. Ούτε στην Ευρώπη, ούτε στον κόσμο. Θα μπει σε κάποιο ράφι του πολιτικού μουσείου κι εκεί θ’ αναπολεί “περασμένα μεγαλεία”…
Γι’ αυτό λυπάται και ολοφύρεται η αριστερά. Είναι θέμα ελαχίστου χρόνου η αφανισμός της.