Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛΑΚΑΣ
Ξαναβλέπουμε το ίδιο έργο με ακριβότερο, όμως, εισιτήριο. Το
σενάριο γνωστό από την άνοιξη του 2010: Αίτηση βοήθειας στους
δανειστές, μνημόνια, μέτρα και νέα δάνεια σε δόσεις για την αποπληρωμή
των παλαιότερων δανεικών. Κάπως έτσι το πρώτο μνημόνιο, συμπληρώθηκε από
το δεύτερο και το δεύτερο από το τρίτο, ενώ έτοιμο φαίνεται να είναι
και ένα τέταρτο μνημόνιο που θα «συμπληρώσει» το τρίτο. Και να μην
ξεχνάμε, τους συνδετικούς κρίκους μεταξύ των μνημονίων, τα μεσοπρόθεσμα
προγράμματα…
Το αποτέλεσμα της διακυβέρνησης της χώρας
τα τελευταία έξι χρόνια με τους όρους που θέτουν τα μνημόνια και οι
αντίστοιχες δανειακές συμβάσεις είναι ολοφάνερα:
- υποτίμηση των αξιών (για τζάμπα ξεπούλημα δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας_
- ασφυκτικές περικοπές αμοιβών και τεράστια ανεργία (για τζάμπα εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού της χώρας)
- θεσμικές αλλαγές , όπως η «ανεξάρτητη» αρχή δημοσίων εσόδων και το νέο υπερ ταμείο ξεπουλήματος της Δημόσιας Περιουσίας (για την νομική προστασία του πλιάτσικου και των πλιατσικολόγων)
Και παρ όλα αυτά, οι «σκληρές»
διαπραγματεύσεις με τους δανειστές δεν κλείνουν, για ένα πολύ απλό,
απλούστατο λόγο: γνωρίζουν (οι δανειστές) ότι αυτή είναι η ώρα που
μπορούν να κάνουν ταμείο, καθώς η χώρα βρίσκεται στη δυσκολότερη δυνατή
θέση καθώς το περιθώριο διαπραγμάτευσης που έχει εξαντλείται με την
εξάντληση των ταμειακών διαθεσίμων της στο τέλος Ιούνη. Όπως ακριβώς και
τον περασμένο χρόνο…
Εκτός, λοιπόν, από τις απαιτήσεις των
δανειστών στο οικονομικό επίπεδο, η κυβέρνηση αδυνατεί να αντιμετωπίσει
δύο ακόμη μείζονα ζητήματα:
- το προσφυγικό
- τα ελληνοτουρκικά
Ήδη οι δυνατότητες της χώρας εξαντλήθηκαν πριν καταφέρουν να διαχειριστούν τις ανάγκες των 55.000 προσφύγων και μεταναστών που έχουν εγκλωβιστεί στη ελληνική επικράτεια. Η
κυβέρνηση απλώς εύχεται οι ροές από την Τουρκία να παραμείνουν
περιορισμένες, καθώς σε αντίθεση περίπτωση το πρόβλημα δεν είναι δυνατόν
να αντιμετωπιστεί. Για το θέμα αυτό, έχει αξία η επισήμανση ότι η
δυνατότητα διαχείρισης του προβλήματος από πλευράς της ελληνικής
κυβέρνησης εξαρτάται από την Τουρκία!
Η Τουρκία, ωστόσο, παρακολουθεί και
εκμεταλλεύεται την ελληνική αδυναμία κλιμακώνοντας τις προκλήσεις στο
Αιγαίο υπενθυμίζοντας τις πάγιες θέσεις της: ότι υπάρχουν νησιά, νησίδες
και βραχονησίδες με αδιευκρίνιστη κυριαρχία. Στη βάση αυτής της οπτικής
η Αγκυρα «διχοτομεί» το Αιγαίο…
Το συμπέρασμα που προκύπτει, έχουμε την
εντύπωση, είναι απλό: όσο ο χρόνος περνά στην παγίδα της «εποπτείας»
τόσο ο η χώρα πλησιάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στον τοίχο…