Βαγγέλης Δεληπέτρος
Είναι αλήθεια ότι ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοί του, και δίνει -για όποιον σταθεί προσεκτικά στις δηλώσεις του- την ακριβή διάσταση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα.
Όταν λοιπόν “βλέπει” τη συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας, που υποτίθεται ότι αρχίζει να υλοποιείται τη Δευτέρα 4 Μαρτίου, ως μια κάποια “μορφή στο χάος”, για την οποία ελπίζει... προοπτικά να αποτελέσει “αρχή της λύσης”, όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να κρατάμε πολύ μικρό καλάθι.
Αντίθετα από τους πανηγυρισμούς με τους οποίους έγινε δεκτή η Συμφωνία από πολλούς σχετικούς και άσχετους με τη διαχείριση του Προσφυγικού υπουργούς, ο καθ' ύλην αρμόδιος προβλέπει “μεγάλες δυσκολίες στην υλοποίησή της”, καθώς “οι ροές εξακολουθούν, αν και μειωμένες”, υπάρχει “έλλειμμα ανταπόκρισης από την ΕΕ στη βοήθεια που είχε υποσχεθεί”, και διαπιστώνεται “συγκεχυμένη στάση της Τουρκίας”.
Προβληματικοί, τελικά, και οι τρεις πυλώνες πάνω στους οποίους στήθηκε η αφήγηση για “μεγάλη επιτυχία της Ελλάδας στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ”, και το γήπεδο μοιάζει να γέρνει υπερβολικά ενώ ο αγώνας δεν είναι ούτε στα μισά του... πρώτου ημιχρόνου.
Στριμωγμένος πρωτίστως από τους παλιούς φίλους του των ΜΚΟ στήριξης προσφύγων και δευτερευόντως από τις εσωκομματικές διαφωνίες στον Σύριζα, ο Γ. Μουζάλας ψάχνει τρόπο να κάμψει τις αντιδράσεις διεθνών οργανώσεων, όπως η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ και η Διεθνής Αμνηστεία, που δεν δέχονται ότι η Τουρκία είναι “ασφαλής τρίτη χώρα”. Η μαύρη αλήθεια όμως είναι ότι αυτό δεν διόλου εύκολη υπόθεση.
Αν ρίξουμε μια πρόχειρη έστω ματιά στο πρώτο από τα κριτήρια που προβλέπει η σχετική ευρωπαϊκή Οδηγία που πιθανόν να ψηφιστεί σήμερα από τη Βουλή και να γίνει νόμος του κράτους, ασφαλής είναι μια χώρα στην οποία “δεν απειλούνται η ζωή και η ελευθερία λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, συμμετοχής σε ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα, ή πολιτικών πεποιθήσεων”. Γίνεται να ισχυριστεί σοβαρά κάποιος ότι αυτό ισχύει για την Τουρκία του Ερντογάν;
Όσο “καλή θέληση” και να υπάρξει, δεν είναι δυνατόν επειδή έτσι το θέλει η ΕΕ της υποκρισίας, η Ευρώπη των ξενόφοβων του Βίσεγκραντ και των συρματοπλεγμάτων, να “ξεχαστεί” ο ακήρυχτος πόλεμος που διεξάγει η τουρκική κυβέρνηση στις κουρδικές περιοχές και οι συλλήψεις όσων δημοσιογράφων επικρίνουν τον Ερντογάν ή αποκαλύπτουν τις σχέσεις των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών με το ISIS.
Άλλωστε ακόμα και χτες, και όχι επί τουρκικού αλλά επί... αμερικανικού εδάφους, η ομάδα ασφαλείας του Ερντογάν, ο οποίος μιλούσε στο Ινστιτούτο Brookings, στην Ουάσιγκτον, δεν δίστασε να κινηθεί εναντίον πολιτών που έκαναν το αμάρτημα να διαδηλώσουν υπέρ των Κούρδων και των δικαιωμάτων τους, αλλά και εναντίον δημοσιογράφων που τόλμησαν να πρόσκεινται στην αντιπολίτευση!
Όπως και να το κάνουμε, δηλαδή, δεν είναι λογικό η Ευρώπη να βάζει επισήμως τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Αλλά αυτό ακριβώς έγινε με την πρόσφατη Συμφωνία για το προσφυγικό. Και επειδή οι εταίροι μας έχουν γίνει μαέστροι του blame game, είναι έτοιμοι -όπως σωστά έχει αντιληφτεί και ο κ. Μουζάλας- να ξανανίψουν τα χέρια τους, μιας και όπως πιστεύουν τα προβλήματα έχουν περιοριστεί στα “χωράφια” πέρα από τους φράχτες τους.