Κι ενώ πορευόμαστε με ψευδαισθήσεις ελευθερίας, έχοντας μεταβιβάσει με τη ψήφο μας τη θέλησή μας και τη δύναμή μας στους πολιτικούς της απάτης, διαπιστώνουμε εκ των υστέρων πως στην Ελλάδα η εξουσία κρατάει συνήθως μόνο τη δύναμη, χωρίς να ικανοποιεί τη θέληση του λαού.
Και υπάρχουν περίοδοι της πολιτικής ιστορίας σε τούτη τη χώρα, όπως κι αυτή που τώρα διατρέχουμε, που τη δύναμη που αντλεί από τη ψήφο του λαού τη στρέφει ενάντια στον ίδιο το λαό, για τα συμφέροντα του οποίου υποτίθεται αναδείχνεται.
Και δυστυχώς η συνήθεια και η προσαρμογή, η προκατάληψη και η ευπιστία, η πολιτική δημαγωγία, οδηγούν το λαό να αποδεχθεί αυτή την κατάσταση συχνά και ως δεδομένη. Ο Αλέξης Τσίπρας "έσκιζε" τα μνημόνια και σήμερα αποδέχεται τους δυσβάστακτους όρους εφαρμογής τους, έχοντας συμβάλλει προηγουμένως με τις πολιτικές του πρακτικές, να απωλέσει η χώρα κάθε αξιοπιστία.
Και από τις παλινωδίες και τον στρουθοκαμηλισμό του κυβερνητικού επιτελείου, τη γελοιότητα των διαπραγματεύσεων, τις εύκολες διακηρύξεις και τη συνθηματολογία, βρισκόμαστε και πάλι σε αδιέξοδο, με το θέμα της χρεοκοπίας της χώρας να επανέρχεται στο προσκήνιο, όπως διαφαίνεται από το διάλογο Τόμσεν-Βελκουλέσκου, που διέρρευσε στο Wikileaks.
Ποιος έβαλε το "κοριό" και κατέγραψε την επίμαχη συνομιλία έχει βέβαια τη σημασία του, αλλά αυτό που αναδεικνύεται είναι το πλέγμα των εκβιαστικών διλημμάτων που αντιμετωπίζει η χώρα και πολιτικό παίγνιο σε βάρος της από ξένους ή και εγχώριους "καλοθελητές".
Ας μη γελιόμαστε. Και η πολιτική αλλοτρίωση έχει αποκτήσει απειλητικές διαστάσεις και η θέση της Ελλάδας έχει πλήρως αποδυναμωθεί και απαξιωθεί. Κι όσοι νιώθουν την "ανάσα" του κινδύνου, γνωρίζουν ότι θα είναι ακριβό το αντίτιμο που θα κληθούμε να καταβάλουμε. Αντίτιμο όχι μόνο οικονομικό, αλλά και ψυχικό και εθνικό. Αλλωστε, εξάρτηση και ανεξαρτησία-ελευθερία, δεν είναι δυνατόν να συμβιβαστούν.
Κι όσο θα πορευόμαστε με ψευδαισθήσεις ελευθερίας και άγονης προσδοκίας, τόσο θα υποχωρεί η προοπτική των όποιων λύσεων και θα εξοστρακίζεται η λογική θεώρηση των πραγμάτων, με την Ελλάδα να εμφανίζει σύνολο πολιτικών νεμόμενων απλώς κυβερνητικά αξιώματα και τους Ελληνες να πτωχεύουν καθημερινά και να εκπίπτουν διεθνώς...
Θα φτάσουμε στο σημείο, αν δεν έχουμε ήδη φτάσει, να αποδεχόμαστε την ιδέα της καταστροφικής μοίρας, όπως τη συνθέτουν διάλογοι των δανειστών που υποτίθεται διαρρέουν ή όπως "φιλοτεχνείται" από την πολιτική ανευθυνότητα.
Θα φτάσουμε στο δίλημμα της εκλογής, αν θα κάνουμε ουρανό ή κόλαση τη χώρα όπου ζούμε. Και οι επερχόμενες γενιές είναι υποχρεωμένες να ακολουθήσουν τη μοίρα που θα διαλέξουμε. Και η εκλογή τούτη είναι σαν μια άφευκτη επιταγή. Πρέπει να διαλέξουμε άμεσα είτε το ένα είτε το άλλο. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την ανάγκη της εκλογής αυτής ανάμεσα στην αναθεώρηση και άρδην αλλαγή της στάσης μας ως κοινωνία και την καταστροφή.
Οι ψευδαισθήσεις ελευθερίας συνοδευόμενες από συνθήματα, η προσδοκία που φυλλορροείται με το πρώτο φύσημα του αέρα, οι πράξεις μας ή μάλλον η αδράνεια μας, συγκομίζουν απλώς τον κοινωνικό θάνατο.
Είναι καιρός, όσο κι αν επιζητούμε με πάθος και με έκδηλο το διονυσιακό στοιχείο την εύκολη "ευτυχία" σε πολλές εκδηλώσεις μας, όσοι τέλος πάντων έχουν αυτή την "πολυτέλεια", αλλά κι όσοι βουλιάζουν πιο βαθιά στην εξουθενωτική δυστυχία, που δεν είναι μόνο δυστυχία υλική μα κάτι βαθύτερο, είναι ερημιά και φθορά ψυχής, είναι καιρός να περάσουμε την εναγώνια φάση της εσωτερικής αλλαγής μας.
Μόνο αν αγκαλιάσουμε την πράξη, έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε την κατάστασή μας. Η ιστορική στιγμή διεκδικεί την παρουσία μας. Και μη εγερθεί το αναμασημένο ερώτημα "πως;..", γιατί από μόνη της η λέξη μας ξαναφέρνει στο γνώριμο θέμα της αδιαφορίας, της απάθειας, του "βολέματος", των χαλαρωμένων κρίκων της ευθύνης των ατόμων μέσα στα σύνολα και του ατόμου με το σύνολο.