Ο λαϊκισμός, όμως, δεν ηττάται εύκολα, γιατί δυστυχώς ευδοκιμεί και πέραν του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και στο χώρο εκείνων που, υποτίθεται, είναι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ…
Να σας δώσω μερικά παραδείγματα:
* Υπήρχαν πολλοί στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, που το δεύτερο μισό του 2014 απειλούσαν την κυβέρνηση Σαμαρά, ότι «δεν θα ψηφίσουν άλλα μέτρα λιτότητας», κι ότι ο κόσμος είχε κουραστεί και έπρεπε να πει και κανένα «όχι» η τότε κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση Σαμαρά, βέβαια, όχι μόνο είχε πει αρκετά «όχι» ως τότε, αλλά προχωρούσε σε μείωση φορολογίας – και στην εισφορά αλληλεγγύης που τότε την είχε κόψει κατά 30% και τώρα την αυξάνουν πάλι – και στο πετρέλαιο κίνησης και στις εργοδοτικές εισφορές που τώρα κι αυτές τις αυξάνουν και πάλι.
Και στο μεταξύ είχε πει «όχι» στην αύξηση του ΦΠΑ γενικά, ενώ είχε ήδη μειώσει το ΦΠΑ στην εστίαση πιο συγκεκριμένα. Που αφορά πάνω από 200 χιλιάδες επιχειρήσεις...
Τότε λοιπόν, κάποιοι μέσα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ χτυπούσαν το Σαμαρά και το Βενιζέλο γιατί λέει έφερναν «σκληρά μέτρα»...
Σήμερα, οι ίδιοι ασκούν την ακριβώς αντίθετη κριτική: Ότι τότε η κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου έπρεπε, λέει, να είχε πάρει περισσότερα μέτρα!
Κι ότι έβαλε, τάχα, «φρένο» το τελευταίο εξάμηνο, γι’ αυτό και έχασε. Ενώ οι ίδιοι τότε την κατηγορούσαν ότι είχε πατήσει… «πολύ γκάζι»!
Αυτό αν δεν είναι λαϊκισμός, τι ακριβώς είναι;
* Άλλο παράδειγμα: Κατηγορούν το Σαμαρά γιατί είπε «όχι» στο πρώτο Μνημόνιο. Κι ύστερα τον κατηγορούν ότι έκανε «κολοτούμπα» κι είπε ναι στο δεύτερο Μνημόνιο.
Προσέξτε: τον κατηγορούν και για το «όχι» στο πρώτο, και για το «ναι» στο δεύτερο και για την «κωλοτούμπα» στο ενδιάμεσο!
Αυτό κι αν είναι λαϊκισμός!
Γιατί στο πρώτο μνημόνιο αποδείχθηκε ότι είχε δίκιο:
Έκανε κριτική ότι δεν έβγαιναν τα νούμερα και αποδείχθηκε ότι πράγματι δεν έβγαιναν τα νούμερα. Εξ ου και χρειάστηκε να αλλάξει όλο το Πρόγραμμα και να πάμε από το πρώτο στο δεύτερο…
Ό,τι κριτική έκανε αποδείχθηκε σωστή και την παραδέχθηκε μετά το ίδιο το ΔΝΤ:
--Είπε ότι ήταν λάθος οι πολλαπλασιαστές, και παραδέχθηκε το ΔΝΤ ότι ήταν λάθος οι πολλαπλασιαστές.
--Είπε ότι ήταν λάθος το μείγμα πολιτικής τότε (πολλοί φόροι, ελάχιστες περιστολές σπατάλης) κι αποδέχθηκε αργότερα το ΔΝΤ ότι ήταν λάθος το μείγμα πολιτικής του πρώτου Μνημονίου.
--Είπε ότι τα επιτόκια του πρώτου Δανείου (του GLF όπως το έλεγαν τότε) ήταν πολύ υψηλά και «τιμωρητικά» και αποδέχθηκε αργότερα και το ΔΝΤ και η Κομμισσιόν, ότι πράγματι ήταν πολύ υψηλά τα επιτόκια εκείνα (5,25%).
--Στη συνέχεια ο Σαμαράς διαπραγματεύθηκε – επί κυβερνήσεων Παπαδήμου – την αλλαγή του πρώτου Μνημονίου, σε όλα τα σημεία που είχε επικρίνει προηγουμένως. Και τα άλλαξε όλα!
* Άλλαξαν τους πολλαπλασιαστές και οι στόχοι ήταν πια πιο ρεαλιστικοί.
* Άλλαξαν το μείγμα πολιτικής και έδιναν πλέον περισσότερη έμφαση στην περιστολή της δημόσιας σπατάλης και λιγότερη στη φορολογία.
* Και μείωσαν τα επιτόκια του νέου δανεισμού (δηλαδή του δεύτερου Μνημονίου), από το 5,25% στο 0,8% και στο 1,7%! Δηλαδή τα μείωσαν τρείς με έξη φορές κάτω.
--Συν το PSI που έκοψε τις ετήσιες δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους, δηλαδή του τόκους που πληρώνει κάθε χρόνο η χώρα, από τα 16 και πλέον στα 6 δισεκατομμύρια ετησίως. Δηλαδή η χώρα κέρδισε ως τώρα 35-40 δισεκατομμύρια ευρώ, σε σχέση με το τι θα αντιμετώπιζε αν δεν είχε γίνει το PSI!
--Συν ότι πήρε την υπόσχεση για περαιτέρω ανακούφιση χρέους όταν η Ελλάδα θα βγάλει πρωτογενή πλεονάσματα (που άρχισε να βγάζει από την επόμενη χρονιά).
Κι αφού ανά-διαπραγματεύτηκε και διόρθωσε όλα τα σφάλματα του πρώτου Μνημονίου, ανέλαβε και το εφάρμοσε ως κυβέρνηση πια. Και – ως του θαύματος – άρχισε πια να πιάνει τους στόχους του…
Συμπέρασμα: το Δεύτερο Μνημόνιο που αποδέχθηκε ο Σαμαράς δεν ήταν ίδιο με το πρώτο. Ήταν πολύ διαφορετικό!
Και άρα δεν μπορεί να είναι «κολοτούμπα» αφού το άλλαξε τόσο δραστικά!
Αντίθετα, διαπραγματεύθηκε σωστά το δεύτερο Μνημόνιο, γιατί είχε εγκαίρως επισημάνει τα λάθη του πρώτου.
--Επομένως ήταν απολύτως εθνικά ωφέλιμο που είπε «όχι» στο πρώτο.
--Ήταν απολύτως εθνικά ωφέλιμο που διαπραγματεύθηκε όλα τα αδύνατα σημεία του πρώτου και τα άλλαξε.
--Ήταν απολύτως εθνικά ωφέλιμο που όχι μόνο αποδέχθηκε αλλά εφάρμοσε το δεύτερο αφού το άλλαξε τόσο θεαματικά.
Ήταν απολύτως εθνικά ωφέλιμο που έβγαλε αποτελέσματα στη διετία που κυβέρνησε κι έδειξε ότι η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει.
Αλλιώς θα μας είχαν ήδη… «σουτάρει»! Και πάντως δεν θα έριχναν άλλα 86 δισεκατομμύρια σε μια χώρα που δεν μπορεί ή δεν θέλει να αλλάξει τίποτε.
Μέχρι στιγμής αν κάποιος έδειξε ότι η Ελλάδα και θέλει και μπορεί να αλλάξει είναι η Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Καμία πριν απ’ αυτήν. Και καμία μετά απ’ αυτήν.
Αν κάποιος έδειξε ότι ξέρει να αντιστέκεται στο λαϊκισμό είναι ο Σαμαράς. Ήξερε πότε να λέει «όχι» στα αδιέξοδα του πρώτου Μνημονίου, ήξερε πότε να λέει ναι στις μεταρρυθμίσεις και την περικοπή σπατάλης που απαιτείται για να βγει η Ελλάδα από την κρίση. Κι ήξερε να δουλεύει σκληρά, να κερδίζει σε αξιοπιστία για την Ελλάδα και να φέρνει αποτελέσματα.
Αυτοί που πάνε να «εξομοιώσουν» το Σαμαρά με τον Τσίπρα είναι οι χειρότεροι λαϊκιστές. Χειρότεροι κι από τον ίδιο τον Τσίπρα.
Διότι ο Τσίπρας πολεμούσε το Μνημόνιο που «έβγαινε».
Και μας έφερε ένα Μνημόνιο που – του το λένε όλοι πλέον – «δεν βγαίνει».
Κι ακόμα το πιο απλό και πιο προφανές:
Ο Σαμαράς, ακόμα κι όταν χτυπούσε το πρώτο μνημόνιο ψήφιζε τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που προέβλεπε. Ψήφιζε τις ιδιωτικοποιήσεις. Και ψήφιζε τα μέτρα περιστολής σπατάλης. Ενώ ο Τσίπρας όσο ήταν στην αντιπολίτευση δεν ψήφιζε τίποτε και προσπαθούσε τα πάντα να τα ματαιώσει και να τα υπονομεύσει!
Για την ακρίβεια, ο Σαμαράς όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση, όχι μόνο ψήφιζε τις μεταρρυθμίσεις, αλλά τις πρότεινε κι όλα.
Όχι μόνο ψήφιζε την περιστολή σπατάλης, αλλά την πρότεινε κι όλα.
Όχι μόνο ψήφιζε τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά τις πρότεινε κι όλα.
Tην πρόταση για αξιοποίηση περιουσίας του Δημοσίου, ο Σαμαράς την έκανε (στο Ζάππειο – 1). Ο ΓΑΠ απείλησε τότε να την απαγορεύσει δια νόμου! Τελικά την προσυπέγραψε και ο ΓΑΠ. Όπως την προσυπόγραψε και ο ΣΥΡΙΖΑ αργότερα.
Τις περικοπές 18 δισεκατομμυρίων σπατάλης από το Δημόσιο ο Σαμαράς την υπέβαλε (στο Ζάππειο-2). Λίγους μήνες αργότερα την αποδέχθηκε και το ΠΑΣΟΚ. Και την ψήφισαν μαζί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τότε…
Τη σταδιακή αποκλιμάκωση των φόρων ο Σαμαράς την πρότεινε τότε. Το ΠΑΣΟΚ αρχικά την ειρωνεύθηκε. Αργότερα, επί κυβερνήσεων Σαμαρά-Βενιζέλου, μαζί ψήφιζαν σταδιακές μειώσεις φόρων (χαράτσι, εισφορά αλληλεγγύης, ΦΠΑ στην εστίαση, ενοίκια, ασφαλιστικές εισφορές, πετρέλαιο θέρμανσης).
Πότε ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ μισή πρόταση ως αντιπολίτευση;
Κάθε σύγκριση ανάμεσα σε Τσίπρα και Σαμαρά είναι γελοία.
Και πολύ-πολύ λαϊκίστικη…
Γι’ αυτό σας λέω.
Κάποιες φορές οι χειρότεροι λαϊκιστές είναι ανάμεσά μας.