Αναδημοσιεύουμε σήμερα ηλεκτρονικά το editorial του νέου τεύχους 65, του Books' Journal Απριλίου 2016. Αι ειδοί του Μαρτίου πέρασαν αλλά η χώρα συνεχίζει να κατρακυλά...
Αξέχαστος μήνας ο Μάρτιος 2016! Κάπως έτσι, λίγο καλύτερα-λίγο χειρότερα, πρέπει να κυλούσαν οι μέρες στην Ελλάδα πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1921-22, πριν από τον «επίσημο» εμφύλιο το 1945, πριν από το πραξικόπημα του 1967. Ακυβερνησία, θεσμική κατρακύλα, προπαγάνδα, εθνικισμός και λαϊκισμός. Πάντα υπήρχε και μια μικρή μειοψηφία ορθού λόγου που έβλεπε την καταστροφή να έρχεται και βαρούσε το καμπανάκι – μειοψηφία όμως!
Ο Μάρτιος τα είχε όλα:
-
Διαπραγμάτευση που, ως συνήθως, οι διαπραγματευτές μας κερδίζουν. Μέχρι να φύγουν κατατροπωμένοι από τους Τσακαλώτο, Σταθάκη, Κατρούγκαλο οι θεσμοί και να πληροφορούμεθα στάγδην την κεραμίδα των κόκκινων γραμμών. Πώς έκαναν πλάκα τα παιδιά στις αλάνες όταν έπαιζαν μπάλα; Μετακινούσαν τις πέτρες που ήταν δοκάρια για να μπει γκολ. Έτσι γίνεται και με τις κόκκινες γραμμές! Στο ασφαλιστικό και στο φορολογικό υποτίθεται τα βρίσκουν – με διάλυση της προοπτικής συνταξιοδότησης των σημερινών εργαζομένων, με τρομακτικές φορολογικές επιβαρύνσεις. Το δημοσιονομικό κενό που δεν υπήρχε (ή ήταν ανάξιο αναφοράς!) φαίνεται να καταλήγει στα 5 δισ. ευρώ. Όθεν, τα κόκκινα δάνεια και το σπίτι που δεν θα πήγαινε στα χέρια τραπεζίτη παραμένουν ακοικτά ως ζήτημα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν τράπεζες.
-
Η δημοκρατία και οι θεσμοί υφίστανται επίθεση, με την κοινωνία να παρακολουθεί απαθής. Η διαπλοκή την οποία κατάγγελλε ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει να είναι το κύριο μέλημα των κυβερνήσεών του, όπως αποδεικνύεται και από το δημοσίευμα του Βήματος στο οποίο επιβεβαιώνονται κατ’ ιδίαν συναντήσεις του νυν πρωθυπουργού με τον εκδότη Σταύρο Ψυχάρη, αλλά και από άλλα δημοσιεύματα όπου επιβεβαιώνονται ανάλογες προσεγγίσεις του νυν πρωθυπουργού με τον εκδότη Φώτη Μπόμπολα. Το ίδιο ισχύει και με τις κυβερνητικές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη και την εξόφθαλμη παραβίαση της διάκρισης των εξουσιών. Η προσπάθεια ασφυκτικού ελέγχου των ΜΜΕ και αναδιάρθρωσης του σκηνικού, λοιπόν, συνεχίζεται. Χωρίς Ανεξάρτητες Αρχές εν λειτουργία, με παραλογισμούς από τη διορισμένη ηγεσία της Δικαιοσύνης, η χώρα μεταπίπτει σταδιακά από δημοκρατία δυτικού τύπου σε καθεστώς που αποκτά περονικά χαρακτηριστικά: κάθε εξουσία εκπορεύεται από την παρέα του πρωθυπουργού.
-
Το κράτος, υπό την ηγεσία των περονικών δυνάμεων και με τη διαπρύσια συμπαράσταση του εθνικόφρονος λαϊκιστή κυβερνητικού εταίρου, Πάνου Καμμένου, έχει αποφασίσει την αυτοκατάλυσή του. Με την αλλοπρόσαλλη πολιτική για το προσφυγικό και με την αδυναμία της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει οτιδήποτε, η Ελλάδα βρέθηκε στην απίθανη κατάσταση να έχουν ανατεθεί (α) η φύλαξη των συνόρων στο ΝΑΤΟ, τη FRONTEX, την Τουρκία, χωρίς κανέναν έλεγχο, (β) η εκπλήρωση των στοιχειωδών ανθρωπιστικών υποχρεώσεων και η τήρηση των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας να έχει ανατεθεί σε ΜΚΟ αλλά και στους διακινητές, πολλοί από τους οποίους εμφανίζονται από κυβερνητικά χείλη ως «αλληλέγγυοι», (γ) η εξωτερική πολιτική να ασκείται από άσχετους, υπουργούς μέχρι ακτιβιστές καλλιτέχνες. Επιπροσθέτως, είναι συνειδητή η αποφυγή εμπλοκής των υποτιθέμενων δομών του κράτους (αν έχουν πια οποιαδήποτε λειτουργικότητα) στο πρόβλημα. Οι εθελοντές σώζουν την ψυχή τους, την αξιοπρέπεια όλων μας και τις ζωές των προσφύγων. Το πολιτικό πρόβλημα όμως παραμένει: ακόμη και αυτή η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας, για να λειτουργήσει, απαιτεί αποτελεσματική κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού – η επικοινωνιακή διαχείριση με τα κλειστά σύνορα δεν πάει μακριά. Τα ρατσιστικά και μισαλλόδοξα ανακλαστικά της κοινωνίας ενεργοποιούνται με γουρουνοκεφαλές που εκτοξεύονται εναντίον προσώπων που έχουν ανάγκη τη στοργή της πολιτείας, με βελόνες στο φαγητό των προσφύγων, με μισαλλόδοξα κηρύγματα της (απούσας, σε μεγάλο βαθμό, από τον φιλανθρωπικό ρόλο της) Εκκλησίας. Η διάλυση κάθε συνεκτικού ιστού στην κοινωνία προχωρεί με ταχείς ρυθμούς.
Δυστυχώς, στη συγκυρία δεν υπάρχει ούτε ένα αισιόδοξο νέο. Η Ελλάδα είναι ένα καζάνι που σιγοβράζει – έχει μέσα απ’ όλα. Κυρίως έχει οργή – πολλών ειδών, οργή που εκφράζεται στις τάξεις των παλαιών «ψεκασμένων», μεταξύ των «προδομένων» και, σίγουρα, διαψευσμένων ψηφοφόρων του Τσίπρα, αλλά και στις τάξεις των μισαλλόδοξων και των ρατσιστών που παίρνουν κεφάλι. Ξανά δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένα φως στον ορίζοντα. Οι δυνάμεις της πολιτικής λογικής μόνο με την κοινωνία δεν ασχολούνται. Άλλοι κάθονται αναπαυτικά στις –καθ’ όλα αβέβαιες– δημοσκοπήσεις, άλλοι αγωνίζονται να διατηρήσουν θέσεις στη νομή του κράτους όταν θα έχει γίνει ερείπια. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την προφανή ανάγκη διαμόρφωσης μιας αξιόπιστης λύσης για τη διαδοχή της κυβέρνησης των ιδεοληπτικών και των ανικάνων – αξιόπιστης τόσο στο εσωτερικό όσο και απέναντι στους εταίρους του Μηχανισμού Στήριξης.
Ο Ιούλιος Καίσαρ δεν είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία στας ειδούς του Μαρτίου. Ούτε η ελληνική κοινωνία μοιάζει να δίνει σημασία στη διάλυση που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια της.