Όπως έχουμε πει ουκ ολίγες φορές, αν υπάρχει μια συγκεκριμένη στρατηγική που έχει μελετηθεί, έχουν καταγραφεί οι ζημιές και τα θετικά κι έχει κριθεί ότι πρέπει να ακολουθηθεί, αυτό είναι σωστό. Μια ικανή κυβέρνηση που έχει την τόλμη να πάρει πολιτικές αποφάσεις σε μείζονος σημασίας θέματα είναι αξιέπαινη.
Μια κυβέρνηση, όμως, που άγεται και φέρεται από ανόητους, αμαθείς και κακοπροαίρετους συμβούλους και υπουργούς, είναι σίγουρο ότι θα κάνει λάθος. Μια κυβέρνηση που θα κάνει πολλά λάθη και θα προκαλέσει μόνο ζημιές είναι επικίνδυνη και πρέπει να απομακρυνθεί το συντομότερο. Αυτό το λέμε για τον Τσίπρα και την παρέα του οι οποίοι αποφάσισαν να στήσουν όλον αυτόν τον πόλεμο με το ΔΝΤ μόνο και μόνο για να συσπειρώσουν το μπουλούκι των βουλευτών που θα κληθούν, μάλλον τη Μεγάλη Εβδομάδα, να ψηφίσουν μέτρα που δεν πίστευαν ποτέ ότι θα ψηφίσουν.
Όπως γράψαμε σε προηγούμενη ανάρτηση, ο πόλεμος που άνοιξαν με την Λαγκάρντ έφερε τελικά μια οδυνηρή ήττα για την Ελλάδα. Στην κυβέρνηση είναι χοντρόπετσοι και δεν καταλαβαίνουν απολύτως τίποτε ενώ ακόμη και το φτύσιμο που τους έριξε η Μέρκελ, η Λαγκάρντ και ο Τόμσεν το εκλαμβάνουν ως απλή ανοιξιάτικη ψιχάλα.
Ωστόσο, είναι ακόμη σοβαρότερη και με απρόβλεπτες διαστάσεις η αλλαγή στρατηγικής σε ό,τι αφορά το χρέος που προωθεί η κυβέρνηση αναγκαστικά. Η τεράστια γκάφα με την σύγκρουση με το ΔΝΤ που εξόργισε τους πάντες αναγκάζει το Τσίπρα να «θυσιάσει» τη γενναία ελάφρυνση του χρέους που ήταν ο διακηρυγμένος στόχος του ΣΥΡΙΖΑ και πριν και μετά τις εκλογές. Όλα τα στελέχη του κόμματος της απάτης έλεγαν ότι μόνο το κούρεμα είναι η λύση, με ένα τέτοιο κόλπο κέρδισαν και τις εκλογές. Η προηγούμενη κυβέρνηση ξεκάθαρα έλεγε (γιατί έβλεπε ότι δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να γίνει αποδεκτό ένα κούρεμα) ότι μόνο με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και μείωση των επιτοκίων θα καταστεί βιώσιμο το χρέος. Το 2012 ο Γ. Στουρνάρας είχε συμφωνήσει σ' αυτό και το μόνο που απέμενε ήταν αν ο χρόνος θα ήταν 30 ή 50 χρόνια και πόση θα ήταν η μείωση των επιτοκίων. Θυμόμαστε πολύ καλά ότι η κυβέρνηση της ΝΔ και ο ίδιος ο Σαμαράς έλεγαν ότι αν κλείσουν όλες οι παραπάνω προϋποθέσεις είναι σαν να γίνεται έμμεσο κούρεμα χρέους το οποίο δεν θα χρειαστεί να περάσει και από τα κοινοβούλια των κρατών – μελών.
Μετά το μεγαλειώδες λάθος με το ΔΝΤ, μετά τις δηλώσεις της Μέρκελ που τον «άδειασε» κανονικά, και με την οργή που υπάρχει για την ελληνική κυβέρνηση θεωρείται δεδομένο ότι οι δανειστές θα παραμείνουν σκληροί στις θέσεις τους. Ο Τσίπρας, προκειμένου να μην αναγκαστεί να πάρει τώρα κι άλλα μέτρα, προωθεί την στρατηγική της «θυσίας» του κουρέματος χρέους. Αυτό φάνηκε στην ομιλία του στην Κ.Ο. όταν είπε ότι αυτό που αναμένεται στο ζήτημα του χρέους είναι «μια γενική υπόσχεση-υποστήριξη».
Συνεχίστηκε με τον Τσακαλώτο ο οποίος σε συνέντευξή του έριξε πολύ χαμηλά τις προσδοκίες, υποστηρίζοντας ότι «εάν πάρουμε κάτι στο χρέος» η χώρα θα αλλάξει σελίδα. Ενώ και ο Σταθάκης από γερμανικό έδαφος μίλησε για βιώσιμο χρέος έως το 2022, ασχέτως αν μετά επιχείρησε να ανασκευάσει τη δήλωσή του.
Είναι πλέον φανερό ότι μπαίνει «ταφόπλακα» σε μια ακόμη... κόκκινη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας, με την ανερμάτιστη πολιτική του ακυρώνει ένα μελλοντικό χαρτί που θα μπορούσε να έχει η Ελλάδα. Όμως, η άθλια στρατηγική του γυρνάει πλέον μπούμερανγκ αφού δεν θα μπορεί να χρησιμοποιήσει επικοινωνιακά μια γενναία ελάφρυνση του χρέους ως «αντίβαρο» στα σκληρά, αντιλαϊκά μέτρα.
Έτσι, ενώ θα έπρεπε να ασχολούμαστε με το πώς θα κλείσει η αξιολόγηση και πώς θα πάρει μπροστά η οικονομία, φάγαμε στα μούτρα τη διαρροή της συνομιλίας, την βλακώδη χρησιμοποίηση από την κυβέρνηση ενός διαλόγου που δεν έλεγε και πολλά περισσότερα και την ανεγκέφαλη πολιτική ενός επικίνδυνου ανθρώπου όπως είναι ο κ. Τσίπρας. Τώρα που έμεινε από συμμάχους προστρέχει στη Ρωσία. Θα μας ξανασώσει το ξανθό γένος και ο Πούτιν; Έλεος, παιδιά. Δεν υπάρχει αυτό το χάλι.