Για να μπορέσει να κρίνει κανείς αντικειμενικά τις πιθανότητες ανάπτυξης της χώρας, η οποία δεν έχει καμία σχέση με την ευκαιριακή ανάκαμψη που προκύπτει νομοτελειακά,
λόγω του ότι ανά τακτά χρονικά διαστήματα (5-7 έτη) υπάρχει ανάγκη
ανανέωσης του ρουχισμού κοκ., άρα κατανάλωση, χρειάζεται τον παρακάτω
τύπο:
Ανάπτυξη = Κατανάλωση + Ιδιωτικές Επενδύσεις + Δημόσιες Δαπάνες + (Εξαγωγές – Εισαγωγές)
Χρειάζεται επίσης να γνωρίζει πως η πολιτική λιτότητας
επικεντρώνεται στη μείωση των μισθών, μέσω των οποίων αυξάνεται η
ανταγωνιστικότητα μίας χώρας στις εξαγωγικές αγορές – όπου όμως αφενός μεν δεν φτάνει, επειδή χρειάζονται επί πλέον επενδύσεις, αφετέρου περιορίζει νομοτελειακά την εσωτερική κατανάλωση,
ενώ οι τιμές των παγίων (ακίνητα, οικόπεδα) ακολουθούν συνήθως την ίδια
πτωτική πορεία με τους μισθούς, οπότε απαξιώνονται αντίστοιχα.
Οι επενδύσεις βέβαια απαιτούν αξιόχρεους οφειλέτες, καθώς επίσης ένα υγιές τραπεζικό σύστημα – οπότε η Ελλάδα, η οποία δεν διαθέτει τίποτα από τα δύο μετά από επτά χρόνια μνημονίων, είναι αδύνατον να διενεργήσει επενδύσεις για να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της και τις εξαγωγές.
Εκτός αυτού, όταν όλες οι άλλες υποχρεωμένες χώρες αναζητούν επίσης τη λύση τους στις εξαγωγές, δύσκολα μπορεί να το επιτύχει
– ενώ η μοναδική χώρα που κατάφερε πράγματι να ξεφύγει από την κρίση
είναι η Ιρλανδία, επειδή οι εξαγωγές της πλησίαζαν ανέκαθεν το 100% του
ΑΕΠ της (κυρίως λόγω των αμερικανικών επιχειρήσεων που έχουν
εγκατασταθεί εκεί, για φορολογικές κυρίως αιτίες).
Περαιτέρω, στην Ελλάδα δεν έχει επιβληθεί μόνο μείωση των μισθών αλλά, επίσης, μία γενικότερη και ακόμη μεγαλύτερη μείωση των εισοδημάτων
– λόγω του περιορισμού των συντάξεων, της συνεχιζόμενης αύξησης των
φόρων, της αδυναμίας ενοικίασης ακινήτων λόγω των εκτεταμένων χρεοκοπιών
κοκ.
Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα τον
περιορισμό της ζήτησης, άρα της κατανάλωσης, η οποία προκαλεί τη μείωση
των ιδιωτικών επενδύσεων, ενώ την ίδια στιγμή το κράτος δεν έχει τη
δυνατότητα αύξησης των δαπανών του (δημόσιες επενδύσεις) – επειδή είναι υπερχρεωμένο, αδυνατεί να δανεισθεί από τις αγορές και δεν του επιτρέπεται από τους δανειστές.
Συμπερασματικά λοιπόν, αφού η
κατανάλωση δεν γίνεται να αυξηθεί, δεν μπορούν να διενεργηθούν ιδιωτικές
επενδύσεις, το δημόσιο αδυνατεί να αυξήσει τις δαπάνες του, ενώ οι
εξαγωγές δεν είναι εφικτές, η ανάπτυξη είναι όνειρο θερινής νύχτας – οπότε η ονομαστική διαγραφή
του δημοσίου χρέους, έτσι ώστε να καταστεί εφικτή η αντίστοιχη του
ιδιωτικού, αποτελεί τη μοναδική δυνατότητα για να ξεφύγει η Ελλάδα από
την παγίδα.