Την ανεργία την έχουμε γευτεί όλοι σχεδόν οι άνθρωποι ανεξαιρέτως χώρας. Στην Ελλάδα όμως η περίπτωση είναι συνώνυμη με την αναρχία στην παραγωγή, είτε στην παραγωγή προϊόντων, είτε στην παραγωγή συνειδήσεων, την τέχνη, τη μόρφωση. Για πολλούς είναι πολύ εύκολο να βρουν το φως που τους οδηγεί στη ζωή τους όταν προσπαθούν να εργαστούν στην παραγωγή προϊόντων. Για κάποιους άλλους, όπως εγώ, είναι σκέτη κόλαση να βρουν το φως αυτό όταν προσπαθούν, είτε από αγάπη είτε από ανάγκη, να εργαστούν στην παραγωγή συνειδήσεων.
Αναγκάστηκα, μέσα από χρόνια επισφαλούς εργασίας, να μη ζω για τον σκοπό που θέλω σαν άνθρωπος, μα να ζω μόνο για τον σκοπό της επιβίωσης. Να μη δημιουργώ ιδέες και προτάσεις για τον κόσμο, μα να υπάρχω για να τον συντηρώ όπως είναι.
Δεν το ήθελα αυτό, όμως, δεν ήθελα να είμαι ο άπραγος άνθρωπος που βλέπει τον αδελφό του στον δρόμο να ζητιανεύει και κάνει πως δεν υπάρχει. Μισούσα την ιδέα ότι σπούδασα για να υπάρχω στον κόσμο σαν μια αναλώσιμη μονάδα. Έψαχνα για λύσεις στο πώς να ζήσω εγώ καλύτερα, αλλά είδα πως μπροστά μου στέκονταν εμπόδια. Απρόσιτα εμπόδια, με πολλά πρόσωπα και πολλές όψεις. Υπήρχαν όμως τρόποι για να τα ξεπεράσω. Είτε θα διάλεγα να διαθέσω την καρδιά και το πάθος μου για τη δημιουργία και την τέχνη σ' αυτούς που δημιούργησαν αυτό τον κόσμο όπως είναι τώρα. Θα ζούσα καλά, αλλά θα είχα ένα στίγμα του προδότη μέσα μου. Είτε θα τα διέθετα στους άλλους σαν εμένα και θα ήμουν όπως θα ήθελα να είμαι.
Άνεργος, φτωχός, κουρέλιας. Αλλά πάντα άνθρωπος. Αυτή την επιλογή την έκανα με καθαρή συνείδηση και αυτή την επιλογή καλούνται και σήμερα να κάνουν όλοι οι άνεργοι άνθρωποι.
Γιατί δεν είμαστε εξοργισμένοι Έλληνες άνεργοι. Είμαστε εξοργισμένοι άνθρωποι άνεργοι.
Μιλτιάδης Νικόλαος Βισαξής , 24 χρ. , Αττική
imerologioanergou.gr