Αρκετά κράτησε αυτή η καραμέλα με την "ηρωική" έξοδο που έχει κατά νου ο Αλέξης Τσίπρας αν δεν του βγει όπως θέλει η διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Όπερ μεθερμηνευόμενον... αν οι απαιτήσεις των θεσμών τον φέρουν στο σημείο να αναγκαστεί να συγκρουστεί με την εκλογική του πελατεία. Κανένας απολύτως ηρωισμός δεν προκύπτει.
Μόνο διαφυγή από τις ευθύνες, τα ψέμματα και τα αδιέξοδα στα οποία έχει οδηγήσει τη χώρα. Έξοδος και μάλιστα από την πόρτα υπηρεσίας... Και ο τελευταίος από την παρέα να κλείσει και την πόρτα. Δεν υπάρχει κανένας ηρωισμός. Ούτε από τη διαφυγή, ούτε ακόμη και από την ίδια τη διαπραγμάτευση. Παρά τους δραματικούς τόνους που επιλέγουν να δώσουν με τα ξενύχτια και τις ολονυκτίες. Γελάει η υφήλιος με τις ολονυκτίες του Χίλτον. Παλιά πιτσιρικάδες πηγαίναμε σε μεταμεσονύχτιες παραστάσεις στο σινεμά – κάτι δεύτερης διαλογής θρίλερ κυρίως– για να σπάσουμε πλάκα. Τώρα παριστάνουν οι ΣΥΡΙΖΑίοι ότι διαπραγματεύονται σκληρά. Χαβαλέδες της πολιτικής...
Τα πράγματα όμως σκουραίνουν για τον Αλέξη. Και αυτό διότι εκείνοι που τον συντήρησαν στην εξουσία, και δεν αναφέρομαι στους ευκολόπιστους ή αδαείς ιθαγενείς αλλά στους εταίρους, φαίνεται ότι έχουν πλέον πάρει τις αποφάσεις τους. Τον οδηγούν στη σύγκρουση με το DNA της παράταξής του. Με τους δημόσιους υπαλλήλους, τους συνδικαλιστές, τα χαμηλά εισοδήματα, τους πρόωρους συνταξιούχους, γενικότερα τους κρατικοδίαιτους.
Η κυβέρνηση οδηγείται από τη διαπραγμάτευση στην υιοθέτηση ακόμη πιο αντιλαϊκών μέτρων από εκείνα που υπέγραψε ο πρωθυπουργός πέρυσι το καλοκαίρι. Και που είναι διατεθειμένος να διαχειριστεί. Μέτρα που δεν βγαίνουν και δεν υπάρχει περίπτωση να αποδώσουν. Και που είναι αρκετά πιθανό να οδηγήσουν σε κοινωνική έκρηξη. Όσο χρόνο και αν πρόσκαιρα κερδίσει. Ανεξάρτητα από την όποια αναλγησία μπορεί να εμπεριέχει η άκαμπτη στάση των εταίρων –που για το άλλοθι της... αλληλεγγύης βάζουν μπροστά και πάλι το ΔΝΤ– σε βάρος της χώρας και των πολιτών της, φαίνεται πως έχουν αποφασίσει να ξεμπροστιάσουν την πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα.
Και να την αφήσουν εκτεθειμένη προς όλες τις πλευρές. Και προς το παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας το οποίο κυριολεκτικά απειλείται με πλήρη διάλυση αν εφαρμοστούν τα όσα προτείνει η ελληνική κυβέρνηση, αλλά και προς την εκλογική της πελατεία με την άρση του προστατευτισμού. Η ανοχή είναι προφανές ότι έχει λάβει τέλος και οι κοροϊδίες δεν περνούν πλέον. Και τούτο παρά το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας είχε δύο ατού στα χέρια του. Δύο γεγονότα που συγκυριακά θα μπορούσαν να παίξουν ρόλο προς όφελος της ελληνικής διαπραγμάτευσης αλλά τα πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων. Η άγνοια και η ανικανότητα δεν του επιτρέπουν να αξιοποιήσει επαρκώς το άστρο που ορισμένες φορές δείχνει να διαθέτει.
Αναφέρομαι στο προσφυγικό αλλά και στο βρετανικό δημοψήφισμα. Τα κύρια προβλήματα της Ευρώπης. Αλλά τα αξιοποιεί μόνο ευκαιριακά, απλά για να κερδίσει λίγο χρόνο. Όχι για να βρεθούν λύσεις. Βεβαίως, επαναλαμβάνω, από αυτή την εξέλιξη, ο μεγάλος ζημιωμένος θα είναι ο Έλληνας πολίτης. Οι ξένοι δεν έχουν καμία ευαισθησία για το πώς θα επιβιώσει αυτή η χώρα. Ας μη γελιόμαστε. Εξωθούν την κατάσταση στα άκρα. Επιβάλλουν περικοπές δαπανών άκομψα και χωρίς στρατηγικό σχέδιο, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει ούτε από την κυβερνητική πλευρά τέτοιο σχέδιο ή πρόθεση. Και δεν ενδιαφέρονται αν όλα τα υπόλοιπα φορομπηχτικά μέτρα που θέλει να λάβει η κυβέρνηση –για να αποφύγει όπως νόμιζε τις περικοπές– θα ισχύσουν παράλληλα και θα εξαθλιώσουν περαιτέρω τη χώρα.
Ποια μπορεί να είναι η λύση για την κυβέρνηση; Και ας ελπίσουμε και για τη χώρα; Η έξοδος. Τίποτε άλλο. Να αποχωρήσει όσο είναι ακόμη καιρός. Και αν αυτό είχε συμβεί πριν ακόμη ξεκινήσουν οι συζητήσεις για την αξιολόγηση, ακόμη καλύτερα. Γιατί οι απόψεις που υπήρχαν ότι πρέπει να κλείσει πάση θυσία η αξιολόγηση και μετά να φθαρεί και να πέσει, είναι μία μεγάλη παγίδα. Ό,τι υπογραφεί χρειάζεται μετά πολλαπλάσιο αγώνα για να αρθεί. Και έτσι όπως οδηγείται ο πρωθυπουργός στο να κλείσει συρόμενος αυτή τη συμφωνία, ο Θεός να βάλει το χέρι του. Έξοδος λοιπόν και γρήγορα...
capital.gr