...Μας κάνει "νοσταλγούς" παρελθόντων χρόνων της πολιτικής, έστω κι αν χρειάζεται να επιστρατεύσουμε το ζωτικό στοιχείο της φαντασίας. Και μάλιστα ενός πολιτικού παρελθόντος που πάντα ή σχεδόν πάντα χαρακτηριζόταν από την έλλειψη σοβαρότητας και αποδοτικότητας, σοβαρό πράγματι σύμπτωμα της νόσου της σύγχρονης δημοκρατίας.
Κι αυτή η "νοσταλγία" δεν σημαίνει εξιδανίκευση του "παλαιού καλού καιρού". Γιατί η πολιτική δημοκρατία μπορεί να θεωρηθεί σταθεροποιημένη και συνεπώς βιώσιμη όταν είναι αποδοτική. Και μια τέτοια πολιτική δημοκρατία δεν είχε την τύχη να έχει η Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.
Αλλωστε, ο καιρός των "παλινορθώσεων" πέρασε ανεπιστρεπτί. Κι αυτό, διότι τρεις παράγοντες, ο οικονομικός, ο κοινωνικός και η σύνθεση του πολιτικού προσωπικού, μετέβαλαν τα θεμέλια της πολιτικής δημοκρατίας.
Κι έτσι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη σημερινή πολιτική πραγματικότητα. Αντιμέτωποι με την έλλειψη όχι απλώς της "αστοιχείωτης"στοιχειώδους σοβαρότητας, της επιμερισμένης πολιτικής επάρκειας και του πολιτικού ήθους, αλλά με την "προσωποποιημένη γελοιότητα" να καταλαμβάνει υπουργικούς θώκους και να διαχέεται σ' όλα τα επίπεδα του πολιτικού συστήματος και στην ευρύτερη στελέχωση του δημόσιου τομέα.
Πρόκειται για πολιτική γελοιότητα που συνθέτει τη σημερινή "τραγωδία" του Ελληνισμού. Και συνιστά καίριο πλήγμα στη λαική ιστορική συνείδηση, η οποία αποκρυπτογραφήθηκε στο έργο των μεγάλων της τέκνων. Και η "ιστορικοποίηση" της συνείδησης δεν είναι κάτι το αυτονόητο. Προήλθε από τον κάματο και τον έντονο προβληματισμό ισχυρών συνειδήσεων, οι οποίες κατόρθωσαν να θραύσουν τα ισχυρά τείχη του κυκλικού επαναληπτικού χρόνου.
Ζούμε ως κοινωνία το αδιανόητο. Ζούμε τον παραλογισμό. Ζούμε τη δύναμη του επερχόμενου κακού με τις όποιες για τη χώρα συνέπειες. Και το χειρότερο: Λείπει από την κοινωνία εκείνη η ασίγαστη εσωτερική ορμή, που θα λειτουργήσει ως ανάχωμα στο "κακό".
Η κυβέρνηση σ' ένα κράτος είναι, όπως λένε, ο καθρέπτης και μέσα του αντικατοπτρίζεται το μορφωτικό και εθνικό πεπρωμένο,η αξιολογική δυνατότητα και η πολιτική συνείδηση του λαού. Ετσι είναι. Αρνούμαι,ωστόσο, να συμβιβαστώ με την ιδέα του εθνικού αποθηλασμού, όσο κι αν υπάρχουν απογοητευτικά δείγματα και εύγλωττα παραδείγματα.
Αρνούμαι να βλέπω την ελληνική κοινωνία με μετατρέπεται σε Σίσυφο της πολιτικής γελοιότητας και η χώρα να εξευτελίζεται διεθνώς, εξαιτίας ενός"όγκου" ανερμάτιστων,ημιμαθών και ανεπαρκών πολιτικών, ικανών εντούτοις για επικύψεις παντός τύπου στα προσωποποιημένα πάντα συμφέροντα, ξένα και εγχώρια.
Η Ελλάδα του πρόσκαιρου, του πρόχειρου, του ευαξάλειπτου από την κοινωνική και εθνική μνήμη, των πολιτικών αυτοσχεδιασμών, των αστάθμητων πολιτικών ενεργειών, της ελαφρόνοιας που διακρίνει κυβέρνηση και μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσης, αλλά και της δημοσιογραφίας, είναι ΕΔΩ.
Και το ΕΔΩ σημαίνει το απόλυτο πλήρες του ΤΙΠΟΤΑ. Και στο ΤΙΠΟΤΑ δεν χωράνε μεταλλαγές και δυναμικές θεμελιακές προσπάθειες, που άμεσα έχει ανάγκη ο τόπος...