Σήμερα έχουμε το "γαιτανάκι" του ΔΝΤ και τις οροσειρές των λέξεων για την κατάσταση που διαμορφώνεται, με τον κίνδυνο του "πιστωτικού γεγονότος" για τη χώρα να επανέρχεται στη ζέουσα επικαιρότητα. Αύριο, οι τεχνίτες των πολιτικών προσαρμογών, θα επινοήσουν άλλα "τεχνάσματα", για να καλύψουν επιβουλές και την πραξικοπηματική τους λογική κατά της κοινωνίας...
Η υποτίμηση της νοημοσύνης, αλλά και η περιφρόνηση της θέλησης του λαού, ανάδωσαν κατά καιρούς βραχύβιες πολιτικές εξουσίες και κατέδειξαν το φυγόμαχο πνεύμα μπροστά στα κατακλυσμιαία γεγονότα.
Η κατάλυση των ελευθεριών μας και ο αποδεκατισμός της αξιοπρέπειάς μας, ας το μονολογήσουμε όλοι με χρήσιμη ειλικρίνεια, δεν μας ήρθε ως απροσδόκητος κεραυνός. Αποδεχθήκαμε στην αρχή το γεγονός της κρίσης με την προσδοκία της παροδικότητας και του προσωρινού. Και καταντήσαμε απαυδημένοι από την εκτραχηλισμένη πολιτική ανικανότητα, με πολλούς πλέον να "περιμένουν τους βαρβάρους". Και κάποιοι θα φτάσουν στο σημείο να λυπούνται αν δεν έρθουν!
Και άλλοι τόσοι έχοντας χάσει την υγιεινή αίσθηση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, σχεδόν απροκάλυπτα παραδόθηκαν σε μια παραίσθηση πλήρους υποτέλειας προτού καν μας επισκεφθεί με τα βαριά της πέλματα η ανελευθερία.
Αυτό το ναρκωμένο εθνικό σώμα χρειάζεται να νιώσει το βάρος του λακτίσματος για να ξυπνήσει. Κινδυνεύουμε να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι μπορούμε να ζήσουμε υποτελείς, αρκεί να εξασφαλιστούν κάποια κεκτημένα του μικρόκοσμου μας. Ακριβώς γιατί η συνείδηση της άμυνας της ελευθερίας έχει καλυφθεί από άλλες απασχολήσεις εγωιστικής μορφής.
Σε μια χώρα, όπου η πολιτική ανεπάρκεια συνεπικουρούμενη από την πολιτική κοροιδία δίκην οδοστρωτήρα ισοπεδώνει την ατομική υπόσταση του πολίτη, ενώ ο πολίτης κατακρημνίζεται σε υπαρξιακή κοινωνική κατάπτωση, δεν μπορεί να περιμένει κανείς να ευδοκιμήσει μια οποιαδήποτε προσπάθεια για το γενικό καλό.
Και δεν καταλαβαίνουμε εν πολλοίς ότι οι πολιτικοί υπηρετούν ατιμωρητί το δόγμα "στην πολιτική άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε". Με επακόλουθο να επαληθεύεται σήμερα, όπως και παλαιότερα άλλωστε, και από τα βάθη των χιλιετηρίδων, η αγωνιώδης κραυγή του Αισχίνη: "Πονηρά φύσις, μεγάλης εξουσίας επιβαλλομένη, δημοσίας απεργάζεται συμφοράς".
Ετσι, θεσμοί και προσπάθειες προς το γενικό συμφέρον γίνονται "κουρέλια" και το Σύνταγμα ακόμη ερμηνεύεται κατά το δοκούν. Ετσι, από τη "γραβατωμένη" πολιτική αυθαιρεσία και αυταρέσκεια του Αντώνη Σαμαρά, περάσαμε στην "αγραβάτωτη" ασυνέπεια, βλακεία και κοροιδία του Αλέξη Τσίπρα μ' αυτό το δήθεν "στυλάκι" της αριστερίζουσας ιδεοληψίας ,με καπιταλιστικές προσφύσεις και αποφύσεις προοδευτικής οπισθοδρόμησης. Αμφότεροι ωστόσο με έντονα τα ψυχοπαθολογικά στοιχεία "συγκροτούν" ιδιαίτερο ενδιαφέρον, για τους ερευνητές της πολιτικής ψυχολογίας ή καλύτερα της ψυχιατρικής...
Κι ενώ οι κοινωνίες μεταβάλλονται με ιλιγγιώδη τρόπο, η δεινοπαθούσα Ελλάδα αναδιπλώνεται στις συνήθειες και τη συμπεριφορά του παρελθόντος, με τις ίδιες πρακτικές και τα ίδια πρόσωπα. Σαν να "πάγωσε" η εικόνα της πολιτικής ζωής σ' αυτόν τον τόπο του ¨δηθεναριού" και της ρέουσας επιπολαιότητας.
Στον τόπο, όπου αντί να επιχειρείται η πρόοδος και η ανανέωση, παρατηρείται απλώς η αναπαλαίωση, με την πολιτική κοινότητα να ασχημονεί, αν και είναι σε διαδικασία αποσύνθεσης...
Η ιστορία προχωρεί αυτοδύναμα. Απόλυτο κακό και απόλυτο καλό συμψηφίζονται. Ας το λάβουμε υπόψη μας, όταν προσδοκούμε από τους φλύαρους πολιτικούς και σχολιαστές της ιστορικής διαδικασίας, οι οποίοι έχουν παραιτηθεί από κάθε έμπρακτη αξιολογική κρίση...