Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Καμία έκπληξη. Στο πακέτο ασφαλιστικού - φορολογικού νομοσχεδίου που δημοσιοποιήθηκε, ενσωματώνονται όλες οι καταστροφικές για την αγορά αποφάσεις, τις οποίες έλαβαν μυαλά που μισούν τις αγορές, τις παραγωγικές τάξεις, την ανάπτυξη, την επιχειρηματικότητα, την ιδιωτική πρωτοβουλία και την προσπάθεια κάθε πολίτη να βελτιώσει μέσα από τη δουλειά του, τη ζωή του.
Μέσα από τη συμφωνία που προσπαθεί να επιτύχει, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, κήρυξαν τον πόλεμο όχι όπως νομίζουν στους προνομιούχους ή σε μία ελίτ που... κερδοσκοπεί εις βάρος του συνόλου και... απομυζεί τον ιδρώτα και το αίμα της κοινωνίας. Όπως επιχειρούν να περάσουν επικοινωνιακά ό,τι συμβαίνει. Η κυβέρνηση μέσα από τις εξαντλητικές φορομπηχτικές ρυθμίσεις και τα απανωτά χαράτσια, έχει κηρύξει τον πόλεμο στους νοικοκυραίους.
Στην ήδη ταλαιπωρημένη από συνεχείς φορολογικές επιθέσεις –πάλαι ποτέ– μεσαία τάξη. Γιατί αυτή η στρατηγική; Ο προφανής λόγος είναι η προστασία της εκλογικής πελατείας της κυβέρνησης. Συνδικαλιστές, κρατικοδίαιτοι κλπ. Με στόχο να έχουν τη μικρότερη δυνατή επιβάρυνση, αλλά και με την πρόφαση ότι προστατεύονται έτσι οι ασθενέστερες ομάδες. Άσχετα βέβαια αν οι ασθενέστεροι συμπολίτες μας είναι εκείνοι που έχουν υποστεί τη μεγαλύτερη κοροϊδία. Δεν έχει σημασία. Η επένδυση στο ταξικό μίσος αποδίδει. Όπως βέβαια αποδίδει και η επένδυση στην οργή μεγάλου κομματιού της κοινωνίας για τα λάθη των προκατόχων του κ. Τσίπρα. Και εδώ είναι και η μεγάλη ευθύνη, ιστορική, όλων όσων κυβέρνησαν τα προηγούμενα χρόνια τη χώρα. Βεβαίως, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι απέναντί τους, σε κάθε δράση, είχαν ένα αντιπολιτευόμενο Τσίπρα ο οποίος χάιδευε αυτιά και υποσχόταν στους πάντες λαγούς με πετραχήλια.
Ελπίζω πάντως να μην ισχύει κάτι ακόμη δυσμενέστερο από την προσπάθεια προστασίας της εκλογικής πελατείας. Γιατί το πλήγμα στη μεσαία τάξη, που παραδοσιακά υπήρξε ο πυλώνας της αστικής δημοκρατίας και το μεγάλο χωνευτήρι των αντιθέσεων στην κοινωνία, δημιουργεί έλλειμμα δημοκρατικών αντιστάσεων. Η εξαθλίωση της μεσαίας τάξης, των νοικοκυραίων, αποσαθρώνει τα ίδια τα θεμέλια της κοινωνίας και μεγαλώνει το ταξικό χάσμα. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι υπάρχει ο κίνδυνος να έχουμε και λιγότερη δημοκρατία. Με όποια επίφαση και αν αυτό καλύπτεται.
Επαναλαμβάνω, ότι οι ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων είναι πολύ μεγάλες. Άλλωστε το ξήλωμα της μεσαίας τάξης δεν ξεκίνησε επί Τσίπρα. Αλίμονο. Ωστόσο, το χαλί που έστρωσαν η άγνοια ή η βλακεία, ή η αλαζονεία, ή η αμετροέπεια προηγούμενων κυβερνητικών λειτουργών, σήμερα γίνεται τέλμα στο οποίο βουλιάζει ολόκληρη η χώρα. Η κατάσταση έχει εκτροχιαστεί. Και δεν γίνεται καμία προσπάθεια να αναχαιτισθεί αυτή η πορεία, ούτε από τους περίφημους "θεσμούς". Των οποίων η ευθύνη για τα συμβαίνοντα είναι επίσης σημαντική. Άλλο που η πλευρά Τσίπρα κατά το συμφέρον της ή ανάλογα με την περίσταση, σπεκουλάρει πολιτικά πάνω στην κατάσταση αυτή. Καλά κάνει από την πλευρά της και κατά το συμφέρον της. Αφού πιάνει... Κάποια στιγμή όμως, οι "θεσμοί" θα πρέπει να κατανοήσουν ότι κάτω από το χαλί δεν χωράει άλλη σκόνη. Όσο και αν σπρώχνουν για να κρύψουν κι άλλη...
Το παιχνίδι αυτό δεν βγαίνει. Δεν οδηγεί πουθενά. Ούτε σε επενδύσεις, ούτε σε σταθεροποίησης της οικονομίας και ανάκαμψη. Απλά δίνει χρόνο και στις δύο πλευρές. Και στην κυβέρνηση και στους ξένους. Χρόνο που επιθυμούν για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Έτσι ο καθένας βάζει στο καζάνι της αξιολόγησης τα δικά του συστατικά. Δημιουργώντας ένα μείγμα δύσοσμο και εκρηκτικό. Το οποίο για να το καταπιεί η κοινωνία θα της σερβιριστεί και πάλι ως η ικανή και αναγκαία συνθήκη για να μην καταστραφεί άμεσα η χώρα...