Μπορεί να μας "εγκλωβίζουν" στην αγωνία της εξέλιξης της αξιολόγησης, μιας ακόμη ασφυκτικής μνημονιακής δέσμευσης για τη χώρα, αλλά τα γεγονότα της τρέχουσας ζωής δεν προσαρμόζονται με την εξήγηση που προσπαθούν να τους δώσουν οι γνώριμες εγχώριες ψευτοδικαιολογίες, που έθρεψαν τις ελπίδες των πολιτών και άδειασαν τα στομάχια τους, για να εκθρέψουν την πολιτική παχυδερμία και να αναγάγουν την πολιτικολαγνεία σε τέχνη του υπογαστρίου...
Η πολιτική είναι η μέθοδος που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι άνθρωποι για να μεταφέρουν τις μεγάλες προωθητικές ιδέες στην καθημερινή πραγμάτωση. Και το δυνατό συνάμα μέσο, για να προσδώσουν κύρος και δύναμη στους νόμους που εκπηγάζουν από τις ιδέες αυτές.
Το δε άτομο είναι μια πραγματικότητα δυναμική. Οποιαδήποτε κι αν είναι η αντίδραση της κοινωνίας στο άτομο,η αντίδραση του ατόμου στην κοινωνία δεν θα μπορούσε να αγνοηθεί ή να παραμεληθεί. Η κονιορτοποίηση του ατομικού παράγοντα από το πολιτικό σύστημα και η άρνηση σε τούτου μιας, λίγο ή πολύ, αποφασιστικής επιρροής στην πορεία της κοινωνίας, ανήκει στην νηπιακή περίοδο της ματεριαλιστικής θεωρίας και έχει απορριφθεί από την πράξη.
Ο ψυχικός δυναμισμός και η ανεξαρτησία του ατόμου συγκροτούν την ατομική και κοινωνική ελευθερία. Προσδιορίζουν την κοινωνική ευθύνη!..
Αν εκλείψει ο ψυχικός δυναμισμός του πολίτη, τότε αφήνεται έρμαιη η κοινωνία στα χέρια των πολιτικολάγνων και των "εξειδικευμένων" στην τέχνη του υπογαστρίου, που υφαίνουν το δράμα της μεγάλης εθνικής περιπέτειας. Η Ελλάδα, μια ολόκληρη χώρα, έχει γίνει εκτροφείο θηραμάτων και κυνηγών. Κι αυτό, γιατί δεν υπήρξε τα τελευταία χρόνια κοινή συνείδηση του απόλυτου, της πρωταρχικής αναγκαιότητας.
Δεν υπήρξαν αναζητητές του εφικτού και διερευνητές λύσεων, που
να συνδυάζουν τη βατότητα με τη ρεαλιστική προσδοκία. Αλλοτε έμπλεοι ενθουσιασμού κι άλλοτε απογοήτευσης χάσαμε τις πραγματικότητες, που διασφαλίζουν τη μόνη δυνατότητα πρόσβασης στην προοπτική.
Και δεν ισχύει σε καμία περίπτωση η αναμασημένη δικαιολογία των πιέσεων εκ μέρους των δανειστών. Οι δανειστές κάνουν επαρκώς τη δουλειά τους και προσκρούουν είτε στην πολιτική των επικύψεων των ελληνικών κυβερνήσεων, είτε στην παντελή έλλειψη σχεδίου δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Ετσι τα προβλήματα σωρεύονται.Με την τωρινή κυβέρνηση, όπως άλλωστε και οι προηγούμενες, να εξαγγέλλει ως αρχιερέας και επί των νεκρών υδάτων, προτάσσοντας τις "σκληρές διαπραγματεύσεις" της με τους δανειστές, αλλά στην πραγματικότητα απεργάζεται διάφορα τεχνάσματα για τη δημιουργία πρόσκαιρων εντυπώσεων.
Το ίδιο έκανε και η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, έχοντας εξειδικευτεί στην "ευημερία" των αριθμών, με διάφορες αλχημικές μίξεις. Ολοι τους, τωρινοί και άλλοι, ήδη στη "μούχλα" της πολιτικής ερημίας τους, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επιμήκυνση του χρόνου στην εξουσία.
Τέλεια περιφρόνηση της λαικής φρόνησης!..
Υπάρχει όμως λαική φρόνηση; Δεν υπάρχει. Γιατί οι μεν χειροκροτούν τα σφάλματα των ημετέρων και οι άλλοι "μουτζώνουν" τα σφάλματα των αντιπάλων. Οπότε τα λάθη και των μεν και των δε, προσυπογράφονται τελικά ως αποδεκτά από το επιμερισμένο άβουλο σύνολο.
Κι όταν χάνουν την εξουσία κατά την προεκλογική αναμέτρηση, αποσύρονται ή παραμένουν στο πολιτικό προσκήνιο, χωρίς να τους αποδοθούν ευθύνες για τα όσα άθλια έπραξαν, ενίοτε στις παρυφές της εθνικής προδοσίας...
Διάχυτη η πολιτική ανικανότητα των πολιτικολάγνων. Χειμαρρώδης η πολιτική γελοιότητα "ξεχειλίζει" από τα τηλεοπτικά παράθυρα της δημοσιογραφικής αθλιότητας. Μέσα σε τούτους τους καιρούς της θολής κοινωνικής κατάστασης, οι ύποπτες συνειδήσεις δοκιμάζουν την αντοχή τους στους ρύπους της πολιτικής.
Ολες οι έννοιες που έχουν αγιαστεί από κοινωνικές θυσίες και ολοκαυτώματα έχουν φθαρεί από τη δίνη της εθνικής περιπέτειας. Η Ελλάδα έγινε ντοβλέτι και στέπα των ανάλγητων συμφερόντων, που εξαπέλυσαν μια ανέλπιδα μάχη στο βασανισμένο τούτο τόπο.
Η εποχή της αυτόνομης εθνικής ζωής έληξε!
Η απειλή για χειρότερα δεινά, πέραν των κυβερνητικών φληναφημάτων, δεν αφοπλίζεται. Ο φόβος, όσο κι αν συσσωματώνει, είναι ταυτόχρονα και στοιχείο αποσυνθετικό. Οσο οι πιέσεις των δανειστών αυξάνονται, εξαιτίας ολιγωρίας της κυβέρνησης διανθισμένης με βλακώδη πονηρία, όσο το μέλλον είναι επιβαρυμένο από αξιώσεις και υποχρεώσεις, η αφομοίωση της ιδέας της ενότητας, θα παρεμποδίζεται από κομματικούς υπολογισμούς, την πολιτικολαγνεία και τους προσωπικούς καιροσκοπισμούς...
Η πολιτική της αναμέτρησης με τα μεγέθη των προβλημάτων της χώρας θα στέκεται σε λεξιθηρικά επίπεδα. Στην πράξη είναι η πολιτική της αδιαφορίας για την κοινωνία. Η πολιτική της αδιαφορίας όμως αφανίζει τη δημοκρατία. Η δημοκρατία δεν είναι μια ιδέα. Είναι ψωμί, είναι παιδεία, είναι δικαιοσύνη,είναι ανάπτυξη, είναι σεβασμός του πολίτη στο κράτος και το αντίθετο!..
Απ' όλα αυτά τι έχουμε οι Ελληνες; Είμαστε οι φτωχοπάροικοι στο παλιό Ουέστ, που ζούμε με τον καθημερινό φόβο για νέες επιδρομές φόρων, αποψίλωσης των μισθών,για όσους βέβαια ακόμη έχουν την "πολυτέλεια" της εργασίας, ποικιλόμορφης αγωνίας για το μέλλον, όχι βέβαια το μακρινό...
Και βεβαια το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν εντοπίζεται στο ποιο κόμμα, στην όποια πολιτική διαδεχθεί την πολιτική της αδιαφορίας και της ανικανότητας. Δεν αναμένεται τίποτα από τις αλληλοδιαδοχές. Είναι θέμα πολιτικής μεταλλαγής, θέμα πολιτικών συνειδήσεων.
Γιατί, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, με καπνούς χωρίς μάχες,οι μπόρες που έχουν ενσκύψει θα διαλύσουν τους καπνούς σύντομα!
Η αναμέτρηση με το πρόβλημα, με το ελληνικό παρόν και μέλλον, κοστίζει στην εξουσία.κανένας δεν αναλαμβάνει το κόστος. Κι έτσι το γράφουμε στο τεφτέρι που λέγεται Ελλάς. Ας τα πληρώσει αυτή.
Ποια είναι αυτή; Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε εμείς; Πότε αλήθεια;