Όποιος θυμάται τι συνέβαινε στην Ελλάδα τέτοιες μέρες πριν από 6 χρόνια -που η Ελλάδα έμπαινε στο πρώτο Μνημόνιο-, θα πρέπει να απορεί κάπως με την χαρωπή κατάσταση που επικρατεί σήμερα στη χώρα, καθώς βρισκόμαστε πια ανάμεσα στο τρίτο και το τέταρτο Μνημόνιο.
Το 2010, οι Έλληνες ήταν έτοιμοι να πάρουν τα όπλα. Έτσι τουλάχιστον έλεγαν.
Σήμερα, με την χώρα να έχει διαλυθεί, οι Έλληνες το έχουν ρίξει στην πλάκα.
Από τα οργισμένα «Το Μνημόνιο δεν θα περάσει» του 2010, φτάσαμε στα «ώχου μωρέ, πάλι για το Μνημόνιο λένε; Βαρέθηκα.».
Υπάρχει μια υγεία σε αυτή τη συμπεριφορά μεγάλου μέρους των πολιτών.
Καταναλώσαμε πολύ αντιμνημόνιο, πολλή αντίσταση και πολλή διαδήλωση τα τελευταία έξι χρόνια, οπότε ήταν λογικό να οδηγηθούμε στην απάθεια. Είναι μια άμυνα αυτό.
Σαμαράς και Τσίπρας πούλησαν πολύ αντιμνημονιακή στάση, πριν γίνουν κυβέρνηση και περάσουν το δεύτερο και το τρίτο Μνημόνιο.
Ο Σαμαράς και ο Τσίπρας το έπαιζαν αντιμνημονιακοί και οι Έλληνες έκαναν πως τους πίστευαν.
Αφού κάηκε ο Γιώργος Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια κάηκαν ο Σαμαράς με την Νέα Δημοκρατία και ο Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα, η μόνη εναλλακτική του συστήματος είναι το ζαβό παιδί του Μητσοτάκη -που δεν πείθει κανέναν πέρα από κάτι καθυστερημένους φιλελέδες που ψάχνουν για μάσα- και αυτό αποδεικνύει πως η Ελλάδα έχει γίνει πια ανέκδοτο.
Από την άλλη, με τόση αντιμνημονιακή λύσσα από Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ -πριν γίνουν κυβέρνηση και περάσουν τα Μνημόνια-, κανείς δεν πιστεύει πια έναν πολιτικό που λέει πόσο αντιμνημονιακός είναι.
Σου λέει ο άλλος πως είναι εναντίον του Μνημονίου και τον θεωρείς αμέσως απατεώνα.
Στις επόμενες εκλογές, η χώρα που γέννησε την Δημοκρατία -πριν γίνει προτεκτοράτο και αποικία χρέους-, θα γνωρίσει τη μεγαλύτερη αποχή της Ιστορίας της.
Μέχρι τώρα, ξέρουμε πως κάθε κυβέρνηση περνάει ένα Μνημόνιο.
Μετά πέφτει.
Αυτό είναι κανόνας. Κυβέρνηση και Μνημόνιο.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, στις επόμενες εκλογές πρέπει να πάμε μαζικά στις κάλπες και να ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε ένα Μνημόνιο, δεν μπορεί να περάσει και δεύτερο.
Οπότε, θα κολλήσουμε στο τρίτο Μνημόνιο που δεν μπορεί να εφαρμοστεί, και αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν και οι μέσα και οι έξω.
Αν και το καλύτερο θα ήταν να πάμε μαζικά στις κάλπες και να ψηφίσουμε Γιώργο Παπανδρέου.
Καλά, αν το κάνουμε αυτό, θα κουφάνουμε το σύμπαν.
Να ψηφίσουμε Παπανδρέου και να πάμε από την αρχή, από το 2010.
Και μετά τον Παπανδρέου, να ψηφίσουμε Σαμαρά που θα είναι πάλι αντιμνημονιακός πριν ψηφίσει το Μνημόνιο.
Και μετά τον Σαμαρά, να ψηφίσουμε Τσίπρα που θα λέει πως θα σκίσει το Μνημόνιο.
Και μετά τον Τσίπρα, πάλι Παπανδρέου.
Εμένα ο Παπανδρέου μου αρέσει. Μου θυμίζει τα νιάτα μου το 2010.
Τον νοσταλγώ τον Παπανδρέου.
Όταν θυμάμαι το πρώτο Μνημόνιο του 2010, δακρύζω από νοσταλγία.