Είχαμε υπενθυμίσει στο άρθρο μας «Η δολοφονία της ελπίδας» το παράδειγμα του βατράχου, ο
οποίος τοποθετείται σε χλιαρό νερό, στη συνέχεια αυξάνεται σταδιακά η
θερμοκρασία και δεν αντιδράει αφού τη συνηθίζει, έως ότου τελικά
καίγεται – κάτι που ερμηνεύει με τον καλύτερο
δυνατό τρόπο τη συμπεριφορά των Ελλήνων, οι οποίοι οδηγούνται από την
κυβέρνηση τους προς εκείνη ακριβώς την κατεύθυνση, την οποία θέλησαν να
αποφύγουν από την αρχή:
Στην έξοδο από την Ευρωζώνη δηλαδή, μέσα από το παράλληλο τραπεζικό σύστημα που έχει αναφέρει ήδη ο αντιπρόεδρος, το οποίο θα ακολουθηθεί από ένα δεύτερο νόμισμα για να πληρώνονται αρχικά οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συντάξεις – αφού με τον τρόπο που διαχειρίζεται τα οικονομικά της χώρας η κυβέρνηση, δεν θα έχει άλλη επιλογή στο εγγύς μέλλον.
Σε μία τέτοια περίπτωση, η χρεοκοπία και η δραχμή δεν πρόκειται να αποφευχθούν – οπότε οι υποστηρικτές τους εθνικού νομίσματος, ως εκείνου του μαγικού ραβδιού που θα επιλύσει τα προβλήματα της χώρας μας, θα έχουν την ευκαιρία διεξαγωγής του πειράματος. Φυσικά ευχόμαστε να έχουν επιτυχία – αν και έχουμε ήδη αναφέρει τις αμφιβολίες μας (ανάλυση).
Περαιτέρω, κανένας δεν μπορεί να καταλάβει γιατί αυτή η κυβέρνηση συνηθίζει πρώτα να υπογράφει μνημόνια και στη συνέχεια να διαπραγματεύεται –
όταν όλοι οι υπόλοιποι στον πλανήτη κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Εκτός
αυτού, γιατί συνεχίζει το παιχνίδι της όρνιθας, τη θεωρία των παιγνίων,
αφού δεν έχει απολύτως κανένα όπλο στη διάθεση της, οπότε είναι
καταδικασμένη να χάσει.
Τέλος, κανένας δεν κατανοεί γιατί θα έπρεπε να συμβούν όλα αυτά, αφού έχουν δοθεί εμπράγματες εγγυήσεις στους δανειστές και όχι πριν – επί πλέον της υπογραφής του τρίτου μνημονίου. Δημόσια
περιουσία δηλαδή, σημερινής τιμής 50 δις € και αξίας πάνω από 300 δις €
– σύμφωνα με την αξιολόγηση του ΔΝΤ από το 2010 (πηγή), χωρίς να υπολογίζονται τα ενεργειακά μας αποθέματα.
Με απλά λόγια, γιατί θα έπρεπε να οδηγηθεί η Ελλάδα στην έξοδο από την Ευρωζώνη και στη χρεοκοπία, αφού προηγουμένως θα έχει λεηλατηθεί, με εξαθλιωμένο το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της – όταν δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος για να συμβεί κάτι τέτοιο.