Η κυβέρνηση, καθυστερώντας, οδήγησε τις εξελίξεις σε ένα καθαρό δίλημμα: είτε δεχόμαστε το σύνολο των απαιτήσεων είτε φεύγουμε. Τούτο σημαίνει, έτσι ή αλλιώς, πως φτάνουμε στο τέλος μιας εποχής. Είτε η κυβέρνηση θα δεχθεί τα πάντα, αφήνοντας οριστικά πίσω της το πολιτικό παρελθόν του Συριζα, είτε θα διαφύγει μέσω εκλογών, κρατώντας τις ισορροπίες. Φαίνεται πως το Μαξίμου επιλέγει την πρώτη λύση, αλλά επειδή τα πράγματα δεν είναι εντελώς στο χέρι του, έχει ως εναλλακτική λύση και τις εκλογές.
Είναι προφανές πως το μόνο στήριγμα της κυβέρνησης είναι η Κομισιόν και κάποιοι ευρωπαίοι. Στήριγμα στο εσωτερικό δεν υπάρχει κανένα. Η Ελλάδα, δυστυχώς, έφτασε στο σημείο να παρακολουθεί ως τρίτος τις πολιτικές εξελίξεις και να εξαρτά τις τύχες των κυβερνήσεών της από τις διαθέσεις των ευρωπαίων.
Εάν αποφασίσουν να ρίξουν τον Τσίπρα θα το κάνουν σε 5 λεπτά, απαιτώντας ανεφάρμοστα μέτρα. Εάν όχι θα τον κρατήσουν στη θέση του, για όσο διάστημα κρίνουν.
Διπλή εκτροπή
Η απαίτηση των δανειστών για άλλα 3,4 δις μέτρα- δήθεν προληπτικά- ήταν αναμενόμενη, εφόσον απαιτούνται πλεονάσματα που μετά βεβαιότητος δεν θα επιτευχθούν. Το ζήτημα είναι πως εδώ υπάρχει μια κανονιστική εκτροπή από το νόμο και το δίκαιο. Μέτρα προληπτικά δεν νοούνται. Ένα αντιπροσωπευτικό νομοθετικό σώμα νομοθετεί, δεν βγάζει χρησμούς. Έχουμε φύγει προ καιρού από τον αρχαίο κόσμο.
Άρα, η απαίτηση των δανειστών είναι προφανώς αντικανονική. Αντ' αυτού η κυβέρνηση αποδέχεται και προτείνει έναν αυτόματο κόφτη δαπανών, ο οποίος ενεργοποιείται σε περίπτωση παρέκκλισης από τους δημοσιονομικούς στόχους αυτόματα. Αυτόματα; Όχι ακριβώς. Προηγούνται επίσημες εκτιμήσεις.
Αυτόματος μηχανισμός μέτρων είναι κάτι υπερφυσικό. Ποιος αποφασίζει για το αυτόματο; Προφανώς οι δανειστές που θα εντοπίσουν το κενό. Θυμίζουν εν προκειμένω τον Παπαγιαννόπουλο, που λέει στον υπουργό του: “Μην ανησυχείτε κε υπουργέ μου, το έχω κανονίσει και το αυθόρμητο”!
Δέχτηκε λοιπόν η κυβέρνηση τον αυτόματο μηχανισμό, στη θέση των νομοθετημένων από τη Βουλή μέτρων, που όπως είπαμε δεν γίνεται να νομοθετηθούν.
Προφανώς, μέσα στη φούρια μας, ξεχάσαμε κάτι: τη Βουλή! Πως είναι δυνατόν, σε ένα καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας να εφαρμόζονται αυτόματα μέτρα, να υλοποιούνται δηλαδή αποφάσεις, χωρίς προηγουμένως να έχουν νομοθετηθεί;
Αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί, διότι εάν συμβεί τότε έχουμε επιστρέψει επισήμως στην προ της συνταγματικής μοναρχίας εποχή, όταν το συμβούλιο των ανακτόρων αποφάσιζε και οι υπουργοί εκτελούσαν. Επιστρέψαμε πριν και από τον Λουδοβίκο τον ΙΣΤ που οι Γάλλοι του έκοψαν το κεφάλι και ο οποίος είχε κανονική Βουλή ο άνθρωπος.
Δηλαδή, σύμφωνα με την νέα Ευρώπη της προόδου, για να μην πω και της αριστεράς μαζί, είμαστε έτοιμοι να προτείνουμε λήψη μέτρων, που εφαρμόζονται αυτόματα, χωρίς τους βουλευτές!
Πολύ έξυπνο. Εφόσον έχουμε πρόβλημα με τους βουλευτές τους αφήνουμε στην ησυχία τους να χειροκροτούν και δεν τους βάζουμε δύσκολα: αποφασίζουμε και νομοθετούμε ως κυβέρνηση, χωρίς το κοινοβούλιο.
Πρόκειται για μια διπλή κανονική εκτροπή. Η κυβέρνηση δεν πρέπει επ' ουδενί να δεχθεί τέτοιες λύσεις και πολύ περισσότερο δεν πρέπει καν να τις προτείνει. Διότι, εάν το κάνει, τότε θα είναι από πάσης πλευράς έκθετη και θα έχει υπογράψει το πολιτικό της τέλος.
Φρούδες ελπίδες
Ελπίζουν βέβαια στο Μαξίμου πως εάν περάσει η αξιολόγηση όλα θα αλλάξουν. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Αυτό που πρόκειται να συμβεί είναι ενα τέταρτο μνημόνιο το φθινόπωρο, μόλις εντοπιστεί το αναπόφευκτο νέο δημοσιονομικό κενό- εφόσον κανένας Έλληνας δεν είναι σε θέση να πληρώσει φόρους.
Δηλαδή η κυβέρνηση δεν θα πέσει τώρα, θα πέσει τότε.
Ποιος ο λόγος; Δεν είναι καλύτερα τώρα;