Μπορεί ο πρωθυπουργός να καταφεύγει στον Φρανσουά Ολάντ και στον Μάρτιν Σούλτς για το θέμα της "εμπλοκής" της αμφισβητούμενης αξίας διαπραγματεύσεων, που κανείς δεν γνωρίζει το πραγματικό τους περιεχόμενο, με τον υπουργό των Οικονομικών να ταξιδεύει προς Ουάσινγτον για να παραστεί στην εαρινή σύνοδο του ΔΝΤ, αλλά ας έχουμε την ειλικρίνεια να το μονολογήσουμε: Τα θέλαμε και τα πάθαμε!
Για μια ακόμη φορά επιλέξαμε πολιτικούς "παλιάς κοπής" με νέο "προσωπείο", ικανούς για γκροτέσκο πολιτικές παραστάσεις, οι οποίοι όχι απλώς απεδείχθησαν κατώτεροι των μεγάλων προσδοκιών της τραυματισμένης κοινωνίας, αλλά κυρίως ανίκανοι να συλλάβουν το νόημα του μεγάλου τους χρέους, προσδεμένοι σε μια αναχρονιστική αριστερίστικη με σοσιαλοπασοκικές προσφύσεις και καπιταλιστικές αποφύσεις λογική, που κάθε μέρα τίθεται στη δοκιμασία της επαλήθευσης της.
Σήμερα περισσότερο από άλλοτε, σήμερα βασανιστικώτερα από κάθε προηγούμενη περίοδο στην πρόσφατη ιστορία, πρέπει να δούμε με καθαρή όραση πως μας "κλέψανε" τις προσδοκίες μας και τις περιφέρουν ως "επαίτες" ανά την Ευρώπη, με τις αγωνίες, τις μιζέριες, τα γκρεμίσματα, όλα γύρω μας να σωρεύονται και να ταλαιπωρούν την καθαρή πρόθεση και τη συνείδηση των ολίγων.
Η όρασή μας, η αίσθηση, η νόηση σωρεύουν η καθεμιά την πείρα τους από τη ζεστή επαφή τους με το καθημερινό γεγονός, που αποκαλύπτει τους πολιτικούς μετεωρισμούς και τη "μέθεξη" της πολιτικής κοροιδίας με την πολιτική προχειρότητα.
Τι δεν βλέπουμε; Δεν βλέπουμε ότι πορευόμαστε προς το αδιέξοδο; Δεν βλέπουμε ότι η ευθύνη των πολιτικών δεν αφορά ούτε το παρόν, ούτε το μέλλον και ότι κινούνται σ' ένα περιθώριο ραθυμίας, που προικίζει τη δράση τους με τις ιδέες που χωράνε απλώς στα διαστήματα της νωθρότητας;
Σήμερα ολόκληρη την πολιτική σκηνή την κατέχει το τεράστιο πρόβλημα, που αξιώνει την τόλμη της όρασης. Η αντίθεση ανάμεσα σε μια ανάλγητη και ενίοτε αυταρχική πολιτική, που μοιάζει να προχωρεί "θριαμβευτικά" με δρασκελισμό πλατύ και σε μια προοπτική δυσοίωνη, που μόνο λίγοι σκεπτόμενοι πολίτες έχουν μπροστά στα μάτια τους ως εφιάλτη, η αντίθεση αυτή είναι το χαρακτηριστικό φαινόμενο του καιρού μας...
Εκείνο που θα βιώσουμε ως πολίτες στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα είναι η τακτική ενός άτακτου πολέμου φθοράς, που δεν θα γίνει με τους καθιερωμένους κανόνες του παιχνιδιού. Σ' αυτό θα υπεισέλθει ο αναγκαίος κομματικός αμοραλισμός, που συνήθως αφήνει με το μέγεθος του άναυδους τους πάντες, δημιουργώντας αρχικά αμηχανία και στη συνέχεια μια αδρανοποίηση των κέντρων αντίστασης, που οδηγεί τελικά στην πολιτική σύγχυση και στην κοινωνική νέκρωση.