του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου
Η ρασοφόρος υποκρισία ως λευκή περιστερά, πέταξε με τα φτερά της Αλιτάλια και προσγειώθηκε στην Λέσβο, όπου την περίμεναν μερικές ενωτικές ορθόδοξες κουρούνες μαζί με πολιτικές τσίχλες και τσαλαπετεινούς, αφού η περιστερά είναι και αρχηγός κράτους!
Ήρθε λέει για τους πρόσφυγες, αλλά δεν έφερε «καλαμπόκι», παρά μόνο ευλογίες, δημοσιογράφους και επιτελείο θρησκειοπολιτικό. Πήρε βέβαια μαζί του φεύγοντας και τρεις οικογένειες προσφύγων, γεγονός που σχολιάστηκε έντονα με κορυφαίο σχόλιο το «Άσε τον θείο και πιάσε τον Πάπα».
Μη γελιέστε! Θρησκεία και πολιτική πάνε μαζί από την εποχή των σπηλαίων. Ούτε να θεωρείτε πως η θρησκεία (ως σύστημα) είναι κάτι ξεπερασμένο και πως δεν είναι σε θέση ακόμα να επιδρά καθοριστικά στα τεκταινόμενα, ιδιαίτερα στη Δύση. Ο Πάπας, παρά το «ψαλίδισμα» των τελευταίων αιώνων του Διαφωτισμού, ποτέ δεν έπαψε να είναι η κορυφαία θρησκευτική, αλλά και πολιτική προσωπικότητα όλης της Δύσης. Κανείς δεν τολμάει να τον αψηφήσει και να συγκρουστεί ανοιχτά μαζί του. Οι ιδέες κινούν τον κόσμο κι όχι το χρήμα. Αν ο Πάπας ενδιαφερόταν πραγματικά για τους πρόσφυγες και τους πολέμους, που δημιουργούν τα πνευματικά του τέκνα στις πατρίδες τους, θα αρκούσε να πάει στη Συρία στο πεδίο της μάχης, να κάνει έκκληση υπέρ της ειρήνης για να ανατρέψει τα πάντα σε επίπεδο εντυπώσεων τουλάχιστον. Οι δηλώσεις από το Βατικανό μικρή αξία έχουν και στην ουσία εκτονώνουν την οδύνη και την οργή από τα εγκλήματα της παρακμασμένης Δύσης, της οποίας πνευματικά ηγείται, με το να παρουσιάζει το πρόσωπο μιας «καλής» χριστιανικής Δύσης, που θέλει μεν να βοηθήσει την ειρήνη και τους δυστυχισμένους αλλά δε μπορεί. Ο καλός κι ο κακός μπάτσος. Γιατί δεν καταδικάζει, λοιπόν, ευθέως και ονομαστικά τον ρόλο των ΗΠΑ και της Δύσης στην αιματοχυσία των «αραβικών ανοίξεων» κι όχι μόνο;
Στο χθεσινό σόου, που ήταν αναμενόμενο πως θα ξεπερνούσε σε δημοσιότητα τα σόου των προηγούμενων σταρ, της Τζολί, της Ρεντγκρέιβ, της Σάραντον, του Γουάι-Γουάι-Ουάι, που όλο εδώ γύρω είναι κι αυτός, προσφέρθηκαν να συμμετέχουν ευγενικά ως κομπάρσοι και ο Πατριάρχης με τον Αρχιεπίσκοπο, διότι επρόκειτο περί μιας καλοστημένης υπερπαραγωγής «φιλανθρωπίας» και ενωτικού πνεύματος. Ο Πάπας έλαμψε με τα λευκά του ράσα εκμηδενίζοντας με τις ακτίνες του τις μαύρες καρικατούρες που είχε συνοδεία. Ακόμα και μουσουλμάνοι τον προσκυνούσαν και του φιλούσαν τα χέρια. Κρατούσαν πλακάτ που έγραφαν «Πάπα, είσαι η ελπίδα μας». Όχι Πατριάρχη ή αρχιεπίσκοπε, που μας ταΐζεις στα συσσίτια με χρήματα των ορθοδόξων πιστών. Ήρθε ο Πάπας και τους έσβησε. Έκανε την επίδειξη του και κατέστησε φανερό σε όλους πως τώρα ήρθε κοντά τους ο σύμπας Χριστιανισμός, αυτοπροσώπως δια του ιδίου. Οι μουσουλμάνοι προσφυγομετανάστες που δεν ξέρουν και πολλά από αυτά, αλλά καταλαβαίνουν πολύ καλά ποιος έχει τη δύναμη και ποιος όχι, έσπευσαν να αποθεώσουν τον Πάπα. Νίκη στις εντυπώσεις. Για τους άλλους δύο ισχύει το ανάποδο με το ανέκδοτο εκείνου που είναι δίπλα στον Πάπα. Απλά, δεν τους ξέρει κανείς, όπως ταιριάζει σε κομπάρσους.
Ο Πάπας, δεν είναι ένας απλός σταρ. Είναι ένας σούπερ σταρ! Αναρωτιέται βέβαια κανείς, γιατί οι Πάπες δεν έδειξαν την ίδια «ευαισθησία» και για τους πρόσφυγες του 1922, που πνίγονταν στα ίδια νερά, αλλά αντίθετα έδιναν συγχαρητήρια στον Κεμάλ για τις επιτυχίες του; Δεν έριξε και γι' αυτούς κάνα δάφνινο στεφάνι στην θάλασσα. Παλιές ιστορίες θα πείτε! Είναι τόσο παλιές και ακόμα παλιότερες, όμως, όσο και οι απόπειρες εκβιαστικής «ένωσης» των εκκλησιών, υπό τον Πάπα, πάντα με φόντο μια επικίνδυνη κατάσταση κι όταν η Ελλάδα είναι σε εθνική δυσκολία. Σύμπτωση είναι; Όχι βέβαια! Πρόκειται για μια διαχρονική συνεργασία πολιτικής και θρησκείας, όπου η μια προωθεί τα συμφέροντα της άλλης. Τα ιστορικά τεκμήρια το αποδεικνύουν. Όπως υπάρχει ένα σημαντικό μέρος της πολιτικής και των πολιτικών που είναι «εύηκοοι» των ξένων και προωθούν την νέα τάξη, το ίδιο συμβαίνει και με ένα μέρος στην ιεραρχία της Εκκλησίας που είναι οικουμενιστές και παπολάτρες. Η σχέση των μερών μεταξύ τους είναι πάντα αγαστή και σε πλήρη αρμονία. Αυτή η ψευδοένωση δε μπορεί να επιτευχθεί υπό φυσιολογικές συνθήκες, διότι δεν είναι αποδεκτή από τους πολλούς, κι έτσι εμφανίζεται πάντα με τη μορφή ενός εκβιαστικού διλήμματος σε ένα σκηνικό καταστροφής. Όμως, η ψευδοένωση αυτή, θα είναι ανάλογα καταστροφική με εκείνη της πολιτικής ένωσης στην ΕΕ, όπου όπως η Ελλάδα ως κράτος, έτσι και η Ορθοδοξία θα υποταχθεί και θα αλωθεί από το κοσμικό πνεύμα της παπικής Δύσης. Ωστόσο, θα αποτύχουν, όπως απέτυχαν και τους προηγούμενους αιώνες. Είναι πολλά χρόνια αυτή η κολόνια, ενωτικοί και ανθενωτικοί. Τώρα μας επέστρεψε πάλι, ως μια ακόμα αιτία διχασμού.
Η επίσκεψη του Πάπα, είναι μια μόνο εικόνα της σκηνογραφίας του όλου θέματος, που δε μπορεί να γίνει πλήρως αντιληπτή ως προς τις προεκτάσεις της, χωρίς τη γνώση του υπόλοιπου παρασκηνίου. Διότι, η άλλη, η μεγαλύτερη εικόνα, αφορά τη σύγκλιση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας στην Κρήτη, την οποία πολλοί ιεράρχες αποκαλούν επιεικώς «παράτυπη» κι εκβιαστική, ενώ καταγγέλλεται για σειρά υπερβάσεων και προκαλεί ανησυχία για τη σκοπιμότητα της σε ότι αφορά την αναγνώριση των άλλων δογμάτων ως Εκκλησιών με απώτερο στόχο την ένωση. Όλα με όλους. Προς το παρόν έχουν ξαμολήσει διάφορους φιλοπαπικούς ρασοφόρους οικουμενιστές και θεολόγους κύνες, για να δαγκώνουν με ειρωνείες και με απαξιωτικούς και περιφρονητικούς χαρακτηρισμούς όσους επισκόπους και κληρικούς αντιδρούν και αντιστέκονται, αλλά επίσης επιστράτευσαν και δημοσιογράφους των ΜΜΕ. Ανθρώπους του ταμείου, που έχουν τόση σχέση κι ενδιαφέρον για την Εκκλησία και τα θρησκευτικά ζητήματα, όση και ο Πάγκαλος με την γυμναστική. Τώρα όλοι αυτοί φωνάζουν υπέρ της «Αγάπης» και της «ένωσης» των Εκκλησιών, «να τα βρούμε ρε παιδί μου», επειδή έτσι τους είπαν να κάνουν. Πετούν βέβαια στο καλάθι των αχρήστων την ιστορία και τις σφαγές των ορθοδόξων από τους Λατίνους για αυτήν ακριβώς την «ένωση της αγάπης», όπως την λένε. Διότι ποτέ οι ορθόδοξοι δεν επιτέθηκαν, ούτε έβλαψαν τους Λατίνους, ενώ το αντίθετο συμβαίνει πάντα. Είναι οι ίδιοι δημοσιογράφοι που μας έλεγαν πως το μνημόνιο είναι καλό και πως η Τρόικα είναι αναγκαία.
Τα ψεύτικα προσχήματα και οι δικαιολογίες έχουν μακριά ποδάρια και κρατούν για λίγες ημέρες, πριν επιστρέψουν γρήγορα για να διαψεύσουν εκείνον που τις είπε και την ειλικρίνεια του. Ο λόγος για την «ταπεινότητα» του Αρχιεπισκόπου, που καθώς φαίνεται είναι αλα καρτ. Διότι ενώ πήγε στους μουσουλμάνους πρόσφυγες στον Πειραιά χωρίς τα χριστιανικά διακριτικά του αξιώματος του «χάριν ταπεινότητος» όπως μας είπε, εν τούτοις στους μουσουλμάνους πρόσφυγες στην Λέσβο πήγε με όλα του τα εγκόλπια! Να υποθέσω ότι από «ταπεινός» έγινε ξαφνικά «αλαζονικός» και προκλητικός με όλα αυτά τα χριστιανικά που φόραγε; Εκείνους δηλαδή στον Πειραιά τους πείραζε η εικόνα του εγκολπίου, αλλά τους άλλους στην Λέσβο όχι;. Ή μήπως η «ταπεινότητα» του Αρχιεπισκόπου έχει ελαστικότητα και εξαρτάται από τα πόσα χιλιόμετρα από την έδρα του θα κάνει την επίσκεψη φιλανθρωπίας; Αν είναι κοντά είναι πολύ «ταπεινός» κι αν είναι μακριά λιγότερο;
Ίσως πάλι και σε αυτή την περίπτωση να ισχύει αυτό που λένε για τις «κακές» παρέες. Δηλαδή να τον χάλασαν οι κακές «παρέες», που τον παρέσυραν να χάσει την «ταπεινότητα» του. Η παρέα δηλαδή με τον Πάπα, που ήρθε με ένα σταυρό που έφτανε μέχρι τον αφαλό του! Αν κάνεις παρέα με «αλαζόνες», όπως ο Πάπας αυτά παθαίνεις! Διότι, τι να έκανε τώρα κι ο μακαριώτατος, αφού ο άλλος φορούσε το μεγαλόσταυρο; Να μη βάλει κι αυτός το κάτι τις του; Έτσι να πάει; Να μοιάζει με φτωχό συγγενή δίπλα στον Πάπα, ή με κάποιο μυστήριο «ταπεινό», αλλοπαρμένο μπάρμπα που τριγυρνάει με μαύρη κελεμπία ανάμεσα στους πρόσφυγες;
Αναγκάστηκε, λοιπόν, να χάσει την «ταπεινότητα» του τώρα, ή μήπως έκανε το αυτονόητο που επιβάλλει ο θεσμικός του ρόλος; Διότι, αν αυτό που έκανε στον Πειραιά ήταν καλό και «ταπεινό», τότε αυτό που έκανε στην Λέσβο είναι κακό και «υπερήφανο». Τι απ΄όλα; Ας διαλέξει κάτι γιατί μας μπέρδεψε πολύ.
Ας παραδεχθεί καλύτερα, ότι τότε είχε πιεστεί από την κυβέρνηση να πάει στον Πειραιά χωρίς τα χριστιανικά του διακριτικά και πως υπάκουσε πειθήνια. Ενώ τώρα, ούτε αυτός, ούτε η κυβέρνηση μπορούσε να απαιτήσει το ίδιο, από τη στιγμή που γνώριζαν πως ο Πάπας θα ερχόταν όπως ήρθε. Σημειολογικά και σε επίπεδο εντυπώσεων θα ήταν καταστροφικό κάτι τέτοιο, πράγμα που ευτυχώς το κατάλαβαν. Ας μη το ρίχνει, λοιπόν, στην ταπεινότητα, γιατί τα πράγματα γυρνάνε διαρκώς και στο τέλος γελάει και το παρδαλό κατσίκι!
Η επίσημη σημαία της Συρίας έχει δύο πράσινα αστέρια. Αυτή εδώ, που όχι τυχαία ο Πάπας στέκεται μπροστά της, έχει τρία κόκκινα αστέρια. Η μια έχει κόκκινη λωρίδα, η άλλη πράσινη. Οι περισσότεροι, επειδή τα χρώματα είναι περίπου τα ίδια εξαπατώνται και νομίζουν ότι πρόκειται για κακόμοιρους Σύριους πρόσφυγες. Πρόσφυγες μπορεί να είναι μεν, αλλά στην πραγματικότητα είναι οπαδοί ισλαμιστών τζιχαντιστών. Διότι αυτή είναι η σημαία της αντιπολίτευσης, της επονομαζόμενης από την Δύση και ως «μετριοπαθής». Είναι η σημαία των τζιχαντιστών του FSA, (Ελεύθερου Συριακού Στρατού), που ήταν και οι πρώτοι αποκεφαλιστές, ήδη από το 2012, πριν δηλαδή από το Νταές που τους πήρε και την «εργολαβία» των εκτελέσεων. Σήμερα ο FSA πολεμάει στη μάχη του Χαλεπίου στο πλευρό της Αλ Κάιντα (Αλ Νούσρα), του Νταές, διάφορων άλλων ισλαμιστικών οργανώσεων αποκεφαλιστών και των Τούρκων παρακρατικών, εναντίον του νόμιμου Αραβικού Συριακού Στρατού, των Κούρδων και των Ρώσων συμμάχων τους.
Πρόκειται δηλαδή για μια επίσημη απόδειξη μέσω της φωτογραφίας ότι στην Ελλάδα βρίσκονται κανονικά και με τον νόμο οπαδοί τζιχαντιστών, ή είναι τζιχαντιστές οι ίδιοι! Και ποιους αποκεφάλιζαν αυτά τα «καλά» παιδιά του FSA, που ευλογεί ο Πάπας και που επιδοκιμάζουν με τη συμμετοχή τους οι ταγοί της Ορθοδοξίας μας; Μα ο FSA έσφαζε και αποκεφάλιζε Αλαουίτες, μουσουλμάνους Σιίτες και Χριστιανούς! Ναι, Χριστιανούς, καλά ακούσατε! Για τους οποίους Χριστιανούς, οι ηγέτες του Χριστιανισμού Ανατολής και Δύσης αποδεικνύεται πως χύνουν μόνο κροκοδείλια δάκρυα. Και ποιον υποστηρίζουν οι Χριστιανοί στη Συρία και μάλιστα πολεμούν στο πλευρό του και για ποιον λόγο; Τον Άσαντ, που κι αυτός τους προστατεύει απέναντι στους ισλαμιστές τζιχαντιστές και του FSA και που εξασφάλιζε στη Συρία με τη μετριοπαθή και κοσμική διακυβέρνηση την ειρήνη και την ισοτιμία των θρησκειών και την ασφαλή συμβίωση των πολιτών της.
Έρχεται ο Πάπας, λοιπόν, ως θρησκευτικός ηγέτης της αποικιοκρατίας και δείχνει την αλληλεγγύη του στους σφαγείς των δύο Επισκόπων του Χαλεπίου και χιλιάδων Χριστιανών Ελληνορθόδοξων και Ασσυρίων. Δείχνει τη συμπάθεια του σε αυτούς που πυροδότησαν το κύμα της προσφυγιάς, υποστηρίζοντας εκείνους που το δημιούργησαν με τις φρικαλεότητες τους. Που όλως τυχαίως είναι και σύμμαχοι της Δύσης εναντίον του Άσαντ. Μα καλά, δεν βρέθηκε να του πει κάποιος ποιοι είναι αυτοί; Να τον προστατέψει, να μην πάει δίπλα τους; Η φωτογραφία είναι ξεκάθαρο μήνυμα. Διότι σε αυτό το επίπεδο κινήσεων ανθρώπων όπως ο Πάπας, τα πάντα όσα αφορούν τη δημόσια εικόνα του είναι ελεγχόμενα και τίποτα δε γίνεται, αν δεν υπάρχει λόγος και σκοπιμότητα από πίσω. Δεν πήγε λοιπόν τυχαία να φωτογραφηθεί εκεί. Πήρε την πολιτική θέση της Δύσης και της νέας τάξης που εκπροσωπεί, εναντίον του Άσαντ, ως μη όφειλε ως εκκλησιαστικός και θρησκευτικός παράγοντας. Το θλιβερό βέβαια θέαμα είναι, η εικόνα των συρόμενων σε ρόλο κομπάρσων σε αυτή τη διεθνή σκηνοθεσία της αντίχριστης νέας τάξης, Ορθόδοξων σφουγκοκωλάριων του Πάπα.
Αλλά ξέχασα! Εμείς έχουμε διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με τη νόμιμη κυβέρνηση της Συρίας και είμαστε σύμμαχοι των τζιχαντιστών που θέλουν να ανατρέψουν τον Ασαντ. Οπότε!