Ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να παίξει πάλι το χαρτί της παραίτησης. Να το εννοεί άραγε; Κανείς δε γνωρίζει. Το μέλλον θα δείξει. Αντίστοιχα είχε προειδοποιήσει πριν από αρκετούς μήνες δηλώνοντας πως δεν είναι πρωθυπουργός παντός καιρού. Σε αυτό είχε δίκιο. Είναι πρωθυπουργός υποτέλειας όπως οι προκάτοχοί του.
Τώρα διαβάζουμε ότι απείλησε την Ευρώπη με παραίτηση. Αστείο δεν είναι; Σα να απειλώ πχ εγώ εσάς ότι αν δεν κάνετε αυτό που θέλω, αν δε με αφήσετε δηλαδή να σφάξω όσο νομίζω ο ίδιος τους δικούς μου, θα αυτοπυροβοληθώ. Φοβερή απειλή! Ειδικά όταν δε σου δίνει κανείς σημασία και σε έχουν για ξοφλημένο.
Ας υποθέσουμε όμως πως το εννοεί και ότι πράγματι παραιτείται πριν γκρεμοτσακιστεί, τότε προς τι όλο αυτό το δεκαπεντάμηνο; Ποιο θα είναι το νόημά του; Ότι ο λαός ένιωσε αξιοπρέπεια; Ας γελάσω. Αξιοπρέπεια σημαίνει να έχω δουλειά, να μπορώ να συντηρήσω την οικογένειά μου, να αγοράσω ψωμί, γάλα και κρέας, ρούχα και παπούτσια όταν χρειάζομαι. Να κοιμάμαι το βράδυ και να μην κινδυνεύω από έμφραγμα. Αυτό λέγεται αξιοπρέπεια. Το να είμαι φθηνός στο αλεύρι αλλά ακριβός στα πίτουρα, μάλλον παραπέμπει σε εξευτελισμό.
Σαφέστατα δε λέω ότι πρέπει να παραμείνει. Απεναντίας να παραιτηθεί και να εξαφανιστεί από τη χώρα. Ο άνθρωπος είναι ανώμαλος. Δεν μπορεί να φωνάζει ΟΧΙ ΟΧΙ και μετά να κάθεται να εξευτελίζεται στις Βρυξέλλες. Πρέπει να το θες κιόλας.
Ωστόσο το δεκαπεντάμηνό του θα κλείσει περιοριζόμενο σε δύο απλές λέξεις. Τίποτε η πρώτη, καταστροφή η δεύτερη.
Όλο αυτό το διάστημα η κυβέρνηση δεν έχει κάνει αυτό που λέει η ίδια η λέξη, να κυβερνήσει.
Το μόνο που κάνει είναι να νομίζει πως διαπραγματεύεται. Διότι επί του πρακτέου δε διαπραγματεύεται. Απλά ο Τσίπρας κάνει συναντήσεις, καταλήγουν σε αόριστα θετικά συμπεράσματα και καταλήγουμε πάλι στο μηδέν. Άνοιξε φυσικά την παλιά τρισάθλια κομματική ΕΡΤ και προσέλαβε σε θέσεις συμβούλων / μετακλητών όσους μπορούσε.
Αυτό το δεκαπεντάμηνο του Τσίπρα ήταν τόσο καταστροφικό που μας έκανε κυριολεκτικά όχι απλά να ξεχάσουμε τα όσα λέγαμε / γράφαμε επί Σαμαρά και πόσο άσχημα περνούσαμε ώστε να ηττηθεί κατά κράτος αλλά να διαπιστώνουμε ότι ήταν πολύ καλύτερός του.
Αν παραιτηθεί ο Αλέξης Τσίπρας θα αναρωτιώμαστε για όλο αυτό το τίποτε της πολιτικής απραξίας με τις τεχνητές εντάσεις που κατέληγαν σε χαστούκια για την πατρίδα μας.
Πχ δημιουργικές ασάφειες, ροκάνισμα του χρόνου και τάχα δημοψηφίσματα > κλειστές τράπεζες, κατασχεμένα τα χρήματα του λαού, λουκέτα, απολύσεις και τα δις να προστίθενται στους τελικούς λογαριασμούς των μέτρων λες και παίζουμε Tetris.
Μαγκιές του Καμμένου περί τζιχαντιστών και εξυπνάδες της Τασίας > μετατροπή της Ελλάδας σε logistics του ισλάμ ζώντας ήδη από τώρα αυτά που έρχονται.
Πολυδιάσταση - τάχα - εξωτερική πολιτική > καρπαζοεισπράκτορες ακόμη και των Σκοπίων και της Αλβανίας.
Ειλικρινά η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έκανε τίποτε σε κανένα απολύτως τομέα. Ακόμη και στον πολιτισμό έφερε ένα βασανιστή ζώων ώστοσο όπως τίναζε τις γάτες, πέτυχε να τινάξει κι εμάς και να τον κάνουμε να φύγει.
Απεναντίας σκόρπισε καταστροφή ωστόσο επιπλέει ακόμη διότι αυτό είναι και το επίπεδο της αντιπολίτευσης που έχει, ανύπαρκτο. Όλοι παρακαλούν να μείνει, για να φάει αυτός όλη τη λέζα. Σαν κάτι περιπέτειες με το Σταλόνε όπου βάζει μπροστά κάποιον που μόλις νίκησε και τρώει όλες τις σφαίρες. Αυτό είναι και ο Τσίπρας για την αντιπολίτευση. Το αν βέβαια ματώνουμε κι εμείς, ελάχιστη σημασία έχει.
Αν παραιτηθεί ο Αλέξης Τσίπρας απλά θα έχει κλείσει μια γραμμή της οποίας η πορεία θα έχει ένα σχήμα κύκλου. Ο κύκλος ενίοτε διαβάζεται και ως ένα μεγάλο ολοστρόγγυλο μηδέν...