Η Ελλάδα μετέτρεψε το Ταμείο σε έναν
θανάσιμο εχθρό της, «έκαψε» τη διαγραφή χρέους, ενώ έχασε την
εμπιστοσύνη όλων των μελών της πρώην Τρόικα – οι οποίοι προφανώς δεν
είδαν με καλό μάτι τις υποκλοπές των συνομιλιών
«Δεν έχει νόημα η συζήτηση, σχετικά με το αν έχουμε ή αν θα έχουμε περισσότερους ή λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους αλλά, εάν η χώρα εργάζεται παραγωγικά ή μη, καλύτερα ή χειρότερα.Έχει βέβαια νόημα να είμαστε εκτός των μνημονίων υποτέλειας των ανίκανων και ηλιθίων, όμως το βασικό θέμα μας είναι εάν η χώρα μας μπορεί ή θα μπορεί να διαχειρίζεται τα οικονομικά της με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην ληστεύει τους πολίτες της – να μην τους καταδικάζει στην ανεργία ή στη χρεοκοπία, να έχει τη δυνατότητα να δανείζεται από τις αγορές, καθώς επίσης να ελέγχει τα ελλείμματα και τα χρέη της.Περαιτέρω, δεν έχει νόημα να συζητάμε σχετικά με τη σκιώδη εξουσία που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα από το ΔΝΤ ή/και τη Γερμανία, αλλά το εάν και πως μπορούμε να δημιουργήσουμε εκείνες τις προϋποθέσεις, οι οποίες θα μας εξασφαλίσουν την εθνική ανεξαρτησία και την ελευθερία μας: όπως, για παράδειγμα, την αναβίωση του παραγωγικού μας ιστού.Τέλος εννοείται ότι δεν έχει, ανάλογα, νόημα, εάν την διακυβέρνηση θα την ασκούν αριστεροί ή δεξιοί, αλλά εάν θα υπάρχουν εγγυήσεις μια χρηστής διακυβέρνησης. Μεταξύ άλλων, στελέχη που μπορούν να μας πείσουν τεκμηριωμένα πως έχουν τόσο τις ικανότητες, όσο και ρεαλιστικό σχέδιο, για να οδηγήσουν την Ελλάδα εκεί που της αξίζει«.
.
Η κυβέρνηση κατηγορείται πως το μόνο που έμαθε από τα λάθη του παρελθόντος είναι το πώς να κάνει νέα λάθη –
με κριτήριο τη διαπραγμάτευση των πρώτων μηνών του 2015, η οποία
οδήγησε την Ελλάδα στο κλείσιμο των τραπεζών, στους ελέγχους κεφαλαίων
και στο χειρότερο μνημόνιο όλων των εποχών.
Ειδικότερα, κατηγορείται πως μετά τη νέα
εκλογή της δεν κατάφερε να κλείσει την αξιολόγηση έγκαιρα, τον Οκτώβρη
του 2015 δηλαδή, αλλά συνέχισε με τον ίδιο αποτυχημένο τρόπο να διαπραγματεύεται, χωρίς σχέδιο και χωρίς ένα συγκεκριμένο στόχο
– με αποτέλεσμα να βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα στο ίδιο αδιέξοδο, στο
οποίο βρέθηκε τον Ιούλιο του 2015. Τότε που αντί να χρεοκοπήσει επέλεξε
να χάσει εντελώς την εθνική της κυριαρχία η χώρα μας – εγκρίνοντας με
την υπογραφή της όχι μόνο το τρίτο μνημόνιο αλλά, επίσης, τα δύο
προηγούμενα.
Εκτός αυτού υποθήκευσε ολόκληρη τη δημόσια περιουσία μας, μαζί με τα ενεργειακά μας αποθέματα και τις τράπεζες,
τα οποία ανήκουν σήμερα στο ΤΑΙΠΕΔ που διοικείται από ξένους – ενώ λίγο
αργότερα εκποίησε ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα,
δρομολογώντας το σκάνδαλο των σκανδάλων.
Έτσι κατάφερε να φέρει πολλά βήματα πιο κοντά τη χρεοκοπία της χώρας,
καθώς επίσης την έξοδο της από την Ευρωζώνη – ενώ ευρίσκεται ήδη με το
ένα πόδι εκτός της ΕΕ, λόγω των ελέγχων κεφαλαίων, των κλειστών συνόρων,
της αδυναμίας χρηματοδότησης της από τις αγορές, καθώς επίσης της μη
συμμετοχής της στα προγράμματα της ΕΚΤ.
Από την άλλη πλευρά όμως θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως η κυβέρνηση, παρά τα προηγούμενα λάθη της, πέτυχε να τεκμηριώσει τις εγκληματικές μεθόδους του ΔΝΤ, στις χώρες που αναγκάζονται να ζητήσουν την οικονομική βοήθεια του – μέσω της υποκλοπής των συνομιλιών των στελεχών του. Έχοντας αναφερθεί εκτεταμένα στη δραστηριοποίηση του σε άλλα κράτη στο παρελθόν (άρθρο),
δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η πρόθεση του να οδηγήσει την Ελλάδα
στα πρόθυρα της χρεοκοπίας – αφού λειτουργεί ανέκαθεν με τη χρήση των
συνεχών εκβιασμών, οι οποίοι αποτελούν το ισχυρότερο όπλο του. Ήταν όμως
αναμφίβολα μία μεγάλη επιτυχία η απόδειξη τους, στην περίπτωση της
Ελλάδας.
Εν τούτοις, δεν καταλάβαμε καθόλου γιατί η κυβέρνηση πήρε το ρίσκο να συγκρουστεί με μία τέτοια συμμορία, η οποία είναι ασφαλώς πολύ πιο επικίνδυνη από οποιαδήποτε άλλη – αφού πίσω από το ΔΝΤ βρίσκονται οι Η.Π.Α., καθώς επίσης οι πανίσχυρες μυστικές υπηρεσίες τους,
οι οποίες συνηθίζουν να ανατρέπουν τα καθεστώτα εκείνων των χωρών που
τοποθετούνται στο στόχαστρο τους. Ακόμη περισσότερο, γιατί τοποθετήθηκε
με την πλευρά της Γερμανίας, η οποία δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη – ενώ
είναι κυρίως αυτή που σχεδιάζει να λεηλατήσει τη χώρα μας, καθιστώντας
την άβουλο προτεκτοράτο της, καθώς επίσης μία περιοχή χαμηλού εργατικού
κόστους για τη βιομηχανία της.
Σε κάθε περίπτωση, συνέβη αυτό που συμβαίνει πάντοτε, όταν συγκρούονται δύο ισχυρές συμμορίες, όπου η μία δεν εμπιστεύεται καθόλου την άλλη
– πόσο μάλλον όταν το ΔΝΤ ασφαλώς υποψιάζεται πως ο ηθικός αυτουργός, ο
υποκινητής καλύτερα των υποκλοπών, θα μπορούσε να είναι η Γερμανία,
μέσω των δικών της μυστικών υπηρεσιών (BND).
Ειδικότερα, οι δύο «συμμορίες» ήλθαν ψύχραιμα σε επαφή μεταξύ τους, με δύο παράλληλες συναντήσεις των βασικών ενδιαφερομένων: της καγκελαρίου με τη διευθύντρια του ΔΝΤ, καθώς επίσης του Α. Σόιμπλε με τον κ. Thomsen.
Αντικείμενο των συζητήσεων τους ήταν η Ελλάδα, ενώ το πλέον ανησυχητικό όλων ήταν το ότι, εκφράστηκαν με καλά λόγια για τη χώρα μας,
χωρίς όπως να αποκαλύψουν τίποτα για τις συνομιλίες τους – εκτός του
ότι η καγκελάριος συνέχισε να επιμένει στην παραμονή του ΔΝΤ στην
Ελλάδα, προφανώς επειδή δεν θέλει να αναλάβει η ίδια την ευθύνη των
εκβιασμών και να κατηγορηθεί από την κοινή γνώμη για ναζιστικές
μεθόδους.
Τόνισε δε ξανά την αντίθεση της με την
ονομαστική διαγραφή χρέους, η οποία είναι απολύτως απαραίτητη για την
Ελλάδα, με τη δικαιολογία πως δεν επιτρέπεται νομικά – παρά το ότι
ασφαλώς γνωρίζει πως είναι εύκολο να συμβεί, με τη βοήθεια της ΕΚΤ, χωρίς ίσως να απαιτηθούν οι συμφωνίες των εκάστοτε κοινοβουλίων (ανάλυση).
Συμπερασματικά λοιπόν η κυβέρνηση κατάφερε να ενώσει μεταξύ τους τις δύο συμμορίες που λυμαίνονται την Ελλάδα, καθώς επίσης να υποχρεώσει το ΔΝΤ να εγκαταλείψει τη θέση του περί μη συμμετοχής του στο πρόγραμμα, εάν δεν προηγηθεί η διαγραφή χρέους από τους Ευρωπαίους δανειστές της χώρας μας
– αφού αυτό ήταν προφανώς το αντάλλαγμα που του ζήτησε η Γερμανία, για
να μην «παρεξηγήσει» τη συνομωσία των στελεχών του εναντίον της, με τη
χρήση του όπλου της ελληνικής χρεοκοπίας.
Επί πλέον, η Ελλάδα μετέτρεψε το ΔΝΤ σε
έναν θανάσιμο εχθρό της, κρίνοντας από την επιστολή της διευθύντριας του
στον πρωθυπουργό, μετά τη δημοσιοποίηση των κρυφών συνομιλιών – ενώ φυσικά έχασε εντελώς την εμπιστοσύνη όλων των μελών της πρώην Τρόικα, οι
οποίοι προφανώς δεν είδαν με καλό μάτι τις υποκλοπές των τηλεφωνικών
συνομιλιών, πόσο μάλλον μετά τις κρυφές μαγνητοφωνήσεις των συναντήσεων
του Euro Group από τον πρώην υπουργό οικονομικών.
Ολοκληρώνοντας, μπορεί φυσικά οι
εκτιμήσεις μας να είναι λανθασμένες, ενώ δεν έχουμε την πρόθεση να
κατηγορήσουμε κανέναν. Θεωρούμε όμως πως η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να κάνει κανένα απολύτως λάθος, ούτε φυσικά να δημιουργεί εχθρούς – ενώ αποτελεί θανάσιμο σφάλμα να εμπιστεύεται κανείς τη Γερμανία, όσον αφορά το μέλλον της χώρας του.