Η υπόθεση της διαπραγμάτευσης θυμίζει κακογυρισμένο σίκουελ μέτριας κινηματογραφικής ταινίας. Οι μαχόμενοι υπέρ βωμών και εστιών υπουργοί, ο πρωθυπουργός που ταξιδεύει στα πέρατα της γης για να σώσει τη χώρα και οι κακοί ξένοι που επιβουλεύονται τα ιερά και όσια της πατρίδας μας. Δεν βλέπεται με τίποτα το εργάκι. Χάλι μαύρο.
Δεν πάει παρακάτω έτσι το πράγμα. Δεν βγαίνει. Δεν οδηγεί πουθενά. Παρά μόνο σε έναν αργό θάνατο της οικονομίας και της χώρας. Αδιέξοδες διαπραγματεύσεις για να συμφωνηθούν λιγότερο ή περισσότερο αδιέξοδες στρατηγικές. Με μόνο -δυστυχώς για τη χώρα- πραγματικό κριτήριο και ζητούμενο και απο τις δύο πλευρές, να κερδηθεί χρόνος. Μόνο αυτό δείχνει να έχει σημασία. Όχι η εξεύρεση πραγματικής λύσης.
Οι Συριζαίοι από τη δική τους πλευρά απολαμβάνουν τόσο την κατάληψη της εξουσίας που γι' αυτούς ήταν ένα δώρο πέρα από κάθε προσδοκία και φαντασία, που δεν σκέφτονται τίποτε άλλο παρά το πώς θα μείνουν έστω και μία ώρα παραπάνω στις κυβερνητικές καρέκλες. Πώς το έλεγε η διαφήμιση; "όνειρο ζω μη με ξυπνάτε...". Γιατί κάνουν τη μία βλακεία μετά την άλλη στο πλαίσιο της διακυβέρνησης και σε όλα τα επίπεδα; Γιατί πολύ απλά εκλήθησαν να κυβερνήσουν άτομα που ούτε στα πιο τρελά όνειρά τους δεν το είχαν φανταστεί ή πιστέψει και που δεν είχαν και δεν έχουν καμία προϋπόθεση, πείρα, ικανότητα ή και πρόθεση να το κάνουν σωστά. Τους αρκεί που το ζουν και απλά θέλουν να κρατήσει όσο περισσότερο γίνεται.
Οι "θεσμοί" από την άλλη ποσώς ενδιαφέρονται πλέον για την επιτυχία του ελληνικού προγράμματος. Έχουν σοβαρά προβλήματα που υπερβαίνουν την ελληνική κρίση και επιπρόσθετα δεν έχουν καμία πρόθεση να χρηματοδοτήσουν περαιτέρω σημαντικά τη χώρα. Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνονται ότι η αξιολόγηση ακόμη και αν προχωρήσει με τις παραμέτρους που συζητούνται δεν θα αποδώσει παρά ελάχιστα και πιθανότατα θα επιδεινώσει την κατάσταση...
Αλλά πλέον δεν νοιάζονται. Δεν επιθυμούν να συνδράμουν την κυβέρνηση Τσίπρα. Έχουν χάσει την όποια εμπιστοσύνη θεωρούσαν ότι μπορεί να έχουν. Το στόρι με το αγαπημένο αγόρι που κάνει τα χατίρια τους έχει τελειώσει. Και εμφανίζονται σκληροί και επί της ουσίας αδιάφοροι για το μέλλον της χώρας. Αρκεί να βολευτούν και εκείνοι πρόσκαιρα. Ο καθένας για τα δικά του συμφέροντα (εσωτερικά) και ανάγκες.
Η πορεία λοιπόν αυτή, είτε τελικά υπάρχει μία κατ' αρχήν συμφωνία η οποία θα επαναξιολογηθεί το φθινόπωρο, είτε πει το "ναι σε όλα" η κυβέρνηση, είτε εξακολουθήσει να παριστάνει το αντάρτικο σώμα απέναντι στους εισβολείς, δεν οδηγεί πουθενά. Ό,τι και αν συμβεί. Ακόμη και αν επιτευχθεί το σπρώξιμο της σκόνης κάτω από το χαλί και εμφανιστεί ως τεράστια επιτυχία, η ώθηση που θα δοθεί στην οικονομία θα είναι αμελητέα. Τεράστια επικοινωνιακά, ελάχιστη σε ουσία. Είναι αυτό που οι Αμερικανοί αποκαλούν "το τίναγμα της ψόφιας γάτας". Αν ρίξεις μία ψόφια γάτα από έναν ουρανοξύστη θα αναπηδήσει χτυπώντας το έδαφος, αλλά αυτό δεν σημαίνει και ότι θα ζωντανέψει...
Τι χρειάζεται για να αλλάξει αυτή η κατάσταση που οδηγεί στο πουθενά; Πολλά, αλλά για αρχή ένα και καθοριστικό. Να ανακτηθεί και να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας και η χαμένη εμπιστοσύνη. Από τους εταίρους, από τους επενδυτές, από τους ίδιους τους πολίτες της χώρας. Αν δεν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη δεν θα μπορεί να γίνει καμία σοβαρή κουβέντα για αλλαγή αυτού του υφεσιακού κοκτέιλ οικονομικής πολιτικής. Και αυτή η κυβέρνηση δεν έχει κανένα περιθώριο να επιτύχει κάτι τέτοιο. Εμετρήθησαν, εζυγίσθησαν και εβρέθησαν εξαιρετικά ολιγοβαρείς! Να περάσει ο επόμενος...
capital.gr