Σα να ζεις για μια ακόμη φορά το ίδιο έργο, με τους ίδιους πρωταγωνιστές, μόνο που αίφνης ανακαλύπτεις ότι η παράσταση δίνεται σε κάποιαν άλλη χρονική συγκυρία. Για μια ακόμη φορά, η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, καθώς σταδιακά υποχωρεί σε όλες τις «κόκκινες γραμμές», καθώς πλησιάζει το χρονικό ορόσημο που όλοι γνώριζα, οι αρχές Ιουνίου που τελειώνουν τα λεφτά.
Όπως ήταν στους πάντες γνωστό, μεταξύ των οποίων και οι δανειστές, δεν είχαν να κάνουν τίποτε άλλο από το να περιμένουν κατάσταση ασφυξίας στην Ελλάδα για να κερδίσουν όσα επιθυμούσαν. Κλασική θεωρία διαπραγματεύσεων. Δεν θα μπορούσαν να το αντιλαμβάνονται αυτοί που νομίζουν ότι τα πάντα είναι πολιτική.
Είναι, σίγουρα, μόνο που για να τεθεί το θέμα σε αυτό το επίπεδο πρέπει να υπάρχει συναίσθηση της σχετικής ισχύος και της αδυναμίας των αντιπάλων, ή σε κάθε περίπτωση, όσων συμμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι πολιτικής. Σε τελική ανάλυση, ποια η διαφορά μεταξύ διαπραγμάτευσης και πολιτικής; Υπό την έννοια ότι η πρώτη εμπεριέχεται στη δεύτερη εξ ορισμού…
Χθες το βράδυ, έγινε γνωστό ότι το Eurogroup της Μεγάλης Πέμπτης απλά… «μας τελείωσε» και πως χρειαζόμαστε περισσότεροι χρόνο, όπως έλεγαν οι αξιωματούχοι των «θεσμών» και ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε έκτακτη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωζώνης, όπου θα ζητήσει την εφαρμογή της συμφωνίας του περασμένου Ιουλίου.
Δε μένουμε στις πληροφορίες ότι υπάρχει σημαντική πιθανότητα το αίτημα Τσίπρα να μη γίνει αποδεκτό. Επίσης, έγινε γνωστό ότι ο Τσίπρας θέλει να τους πει ότι είναι διατεθειμένος να εφαρμόσει μόνο τη συμφωνία του περασμένου Ιουλίου, τι σκοπεύει να τους απαντήσει, αξιόπιστα, όταν του πουν πως ο λογαριασμό επιβαρύνθηκε κι άλλο – δεν είναι μυστικό, το ξέρουμε ότι έτσι γίνεται όταν ολιγωρείς σε κατάσταση τόσο σφοδρής κρίσης – επειδή έναν χρόνο δεν εφάρμοσε τη συμφωνία;
Επιπρόσθετα, γιατί να γίνει πιστευτός τώρα ότι θα την εφαρμόσει; Εκτός κι αν η εκτεταμένη φημολογία που θέλει πολλούς να «φλερτάρουν» με την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ με πρόσχημα το αδιέξοδο που οι ίδιοι προκάλεσαν, ουσιαστικά όμως την απώλεια της πολυτέλειας ανεξέλεγκτης «διοίκησης» (τα γνωστά μεταπολιτευτικά χάλια με τη συνεχή πρόσληψη κομματικών… από πού θα τους πληρώσει αν δεν έχει πληθωριστικό χρήμα) έχει υπόσταση…
Υποτίθεται τους πειράζει ο μηχανισμός άμεσης ενεργοποίησης για τη λήψη μέτρων όταν δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της μη εφαρμογής όσων συμφωνούνται, αφού καταστράφηκε ολοσχερώς η αξιοπιστία και οι εταίροι – δανειστές της χώρας έχουν κι άλλες δουλειές από να διαπραγματεύονται αενάως με την Ελλάδα και μάλιστα τη στιγμή που η πιθανότητα μη εφαρμογής – υλοποίησης των συμφωνηθέντων να αγγίζει σχεδόν τη νομοτέλεια.
Δεν είναι τυχαίο, ότι το πρόσφατο Eurogroup ζήτησε να υπάρξει δυνατότητα κάλυψης ενδεχόμενων αποκλίσεων από τους στόχους, με τρόπο που θα είναι α) αυτόματος, β) αξιόπιστος, γ) αντικειμενικός και δ) θεσμοθετημένος… Πιο σαφές δε γίνεται.