Μετά τη συζήτηση στη Βουλή, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Οι εκλογές μπήκαν στη συζήτηση και όταν οι στρατοί σχηματίζονται, όταν παρατάσσονται, δεν γυρνάνε στα στρατόπεδα. Η μάχη έρχεται.
Ήδη, Φώφη και Σταύρος σπεύδουν να ενωθούν. Γιώργος και Λεβέντης επίσης ψάχνονται. Και από την άλλη, η ΝΔ του Κυριάκου δείχνει έτοιμη για τις εκλογές, καθώς οι δημοσκοπήσεις που έρχονται πρόκειται να της δώσουν και επιπλέον πολιτικό αέρα. Φυσικά, κανένα κόμμα πλέον δεν μπορεί να δώσει στήριξη στην κυβέρνηση: είναι εκλογικά απαγορευτικό.
Η κυβέρνηση επομένως δεν έχει πια πολιτικό χώρο. Συριζα και ΑΝΕΛ υποχρεούνται πλέον να βαδίσουν μόνοι, έχοντας απέναντί τους σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος του τύπου και των καναλιών, το σύνολο της αντιπολίτευσης, την μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας και μόνο – προσωρινό ωστόσο- σύμμαχο τους δανειστές. Κακός συνδυασμός. Όταν οι δανειστές πειστούν ότι δεν έχεις μέλλον απλώς σε παρατάνε.
Αντι-εξουσιαστικό κράτος;
Αυτή η κατάσταση, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν μπορεί να τραβήξει για πολύ. Ποια είναι η κατάσταση; Η απαρχή της κατάρρευσης του κράτους και των μηχανισμών του. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, που όλο και αυξάνονται, αρχίζουν πλέον να συνιστούν αποσταθεροποιητικό παράγοντα για την ίδια την κυβέρνηση, εφόσον οδηγημένοι από περίεργες ΜΚΟ και κάποιους επαναστάτες “αλληλέγγυους” καταλαμβάνουν σιδηροδρομικές γραμμές, κλείνουν εθνικές οδούς, απειλούν στρατιώτες και αστυνομικούς που δεν τολμούν να επέμβουν, διαδηλώνουν μαζικά στην Αθήνα και ταυτοχρόνως αλληλομαχαιρώνονται, εξαιτίας προφανώς των άθλιων συνθηκών κράτησης.
Αλλά το πλαίσιο αυτό αναιρεί τη φύση της ίδιας της εξουσίας. Και ο Συριζα είναι η εξουσία. Έχει τη διακυβέρνηση. Διακυβέρνηση χωρίς άσκηση ελέγχου δεν υπάρχει. Κράτος που του έχουν καταλάβει το εθνικό δίκτυο οι μετανάστες δεν υπάρχει. Οπότε, η κυβέρνηση, παγιδευμένη στη λογική των ανοιχτών συνόρων, ήρθε σε σύγκρουση με τον ρόλο της. Πρέπει να ασκήσει την εξουσία της, ενώ είναι ιδεολογικά εκπαιδευμένη στην αμφισβήτησή της. Η αντίφαση είναι προφανής.
Και αυτή η αντίφαση δεν μπορεί να μείνει άλυτη. Θα λυθεί. Η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί εκ των πραγμάτων, είτε να ενεργήσει, πράγμα που θα την φέρει σε σύγκρουση με την ιδεολογία της, είτε να παραδώσει σε άλλους. Διότι, ακόμη δεν έχει εφευρεθεί στον παρόντα κόσμο, κράτος χωρίς σύνορα, χωρίς αστυνομία, χωρίς στρατό και χωρίς σιδηρόδρομο.
Προς έκτακτα μέτρα
Το δυστύχημα είναι πως μετά από τέτοιες εξελίξεις έρχεται συνήθως, ως αντιστάθμισμα, ένα πολύ σκληρό, αυταρχικό πολιτικό καθεστώς. Για να επιβληθεί η τάξη στο χάος συνήθως επικρατούν δυνάμεις ακραίες, που αναστέλλουν άρθρα του συντάγματος, που περιορίζουν ελευθερίες, που δεν αναγνωρίζουν ατομικά δικαιώματα. Το παράδειγμα της Γαλλίας είναι εύγλωττο: βρίσκεται ακόμα σε κατάσταση πολιορκίας.
Την ίδια στιγμή η συμφωνία με την Τουρκία δεν έχει τύχη, καθώς καμιά ευρωπαϊκή χώρα σχεδόν δεν δέχεται μετανάστες, ή δέχεται ελάχιστους, ενώ τα σύνορα έκλεισαν οριστικά, με απόφαση φυσικά ολόκληρης της ΕΕ και με τις ευλογίες της Μέρκελ. Το ίδιο το ΝΑΤΟ απλώς εποπτεύει την ομαλή διάσωση των μεταναστών, που θα εξακολουθεί φυσικά να στέλνει στην Ελλάδα η Τουρκία.
Η κατάσταση αυτή, από μόνη της, οδηγεί σε πολιτικό αδιέξοδο. Η ίδια η αξιολόγηση, με τον τρόπο που θα κλείσει, θα εξαγριώσει κυριολεκτικά την κοινή γνώμη. Ακόμη και να σταματήσουν οι μεταναστευτικές ροές- πράγμα απίθανο- ακόμη και αν γίνει η αξιολόγηση, είναι τόσο βαθιές οι πληγές στην οικονομία και τους θεσμούς, τόσο απογοητευμένη η κοινή γνώμη, που δεν υπάρχει κανένα περιθώριο πολιτικής ανάκαμψης για την κυβέρνηση.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε πραγματικό πολιτικό αδιέξοδο. Όσο πιο γρήγορα λυθεί, είτε με εκλογές είτε με άλλη κυβέρνηση από την παρούσα Βουλή, τόσο ελαφρύτερες θα είναι οι συνέπειες, τόσο μικρότερο κόστος θα πληρώσουμε. Όλοι.
Ο πρωθυπουργός έχει πολιτικό ένστικτο καλό και θα βρει τη λύση. Ο έλεγχος έχει χαθεί σε όλα σχεδόν τα επίπεδα και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ανακτηθεί.
tvxs.gr