Δεν χρειάζεται το ΔΝΤ για να σχεδιάσει την χρεοκοπία της Ελλάδας, όπως αποκαλύπτει ο ιστότοπος Wikileaks. Δεν χρειάζεται να μας σκάβει το λάκκο ο Τόμσεν ή η Βελκουλέσκου ή ο Σόιμπλε. Μπορούμε και μόνοι μας.
Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος
Εργαλεία ταφής: Η μαζική κατάθλιψη του λαού από την οκταετή πλέον ύφεση στην οικονομία, τα συνεχιζόμενα λουκέτα των επιχειρήσεων, οι αυτοκτονίες χρεοκοπημένων Ελλήνων που δεν αποτελούν είδηση πια, η βάναυση ανεργία, η φυγή στο εξωτερικό 3.000 εκατομμυριούχων, εν δυνάμει επενδυτών, η αφαίμαξη του ενεργού πληθυσμού της χώρας από τον ξενιτεμό 400.000 νέων, ίσως και περισσότερων, η “πολιτική των ανοιχτών συνόρων” που μετέτρεψε τη χώρα σε “ξέφραγο αμπέλι”, ο εγκλωβισμός 50.000 μέχρι στιγμής προσφύγων – μεταναστών, μεταξύ των οποίων οι μυστικές υπηρεσίες άλλων κρατών αναζητούν τζιχαντιστές… Κι από πάνω η διχόνοια, ο ψυχικός διχασμός μεταξύ μεταξύ μελών της ίδιας οικογένειας, της ίδιας κοινότητας, της ίδιας πόλης, της ίδιας κομματικής οντότητας, της ίδιας παράταξης, όλοι εναντίον όλων… Ακόμα και το καλύτερο να κάνει κανείς, ακυρώνεται εν τη γενέσει.
Ο κατάλογος των εργαλείων ταφής είναι μακρύς.
Αν σκεφτείς ότι οι 400.000 σπουδαγμένοι νέοι που έφυγαν τα χρόνια της κρίσης (και συνεχίζουν να φεύγουν) αντιστοιχούν σε 400.000 νοικοκυριά που ΔΕΝ θ’ ανοίξουν, αντιστοιχούν σε 400.000 οικογένειες που θα γίνουν αλλού, όχι στην Ελλάδα, αν σκεφτείς ότι αυτό σημαίνει ΜΕΙΩΣΗ του Ελληνικού πληθυσμού κατά δύο εκατομμύρια άτομα στα επόμενα δέκα χρόνια, κι αν σκεφτείς ότι θα πάρουν την θέση τους, εδώ, ισάριθμα νοικοκυριά με μουσουλμανική κουλτούρα, θα καταλάβεις ότι η Ελλάδα πέθανε. Πάει.
Να σκεφτείς ακόμα ότι για να σπουδάσουν οι νέοι που φεύγουν, ξοδεύτηκαν απείρως τα Ελληνικά νοικοκυριά, ξηλώθηκαν, μάτωσαν. Μία τεράστια εθνική επένδυση στη νεολαία που πήγε στο βρόντο. Αντί οι σπουδαγμένοι νέοι μας να γίνουν το θεμέλιο μιας σύγχρονης Ελλάδας, φεύγουν, πάνε να γίνουν θεμέλιο άλλων, αλλού, και στη θέση τους έρχονται ξύλα απελέκητα από την Ασία και την Αφρική, για να λύσουν το δημογραφικό μας πρόβλημα, όπως μας είπαν προσφυώς οι υπουργοί της ανεγκέφαλης κυβέρνησής μας!
Αυτή η πολιτική σχιζοφρένεια δεν έχει κανένα προηγούμενο.
Κι είναι σα να μη μπορείς να κάνεις τίποτα για να περισώσεις τα ελάχιστα.
Η συμμετοχή του πολίτη στα κοινά, η συμμετοχή του Έλληνα στις αποφάσεις που θα εξασφάλιζε μια κάποια πίεση στα πολιτικά ιερατεία, εξουδετερώθηκε νωρίς, πριν από τα γεγονότα, υπόγεια, δολερά, λες και ήταν μέρος ενός αδήλωτου σχεδίου, δακτυλοδεικτούμενη, απαξιωμένη, συκοφαντημένη. Η ανάμιξη του πολίτη στην πολιτική ήταν στη μεταπολίτευση εξ ορισμού ιδιοτελής. Τα πολλά δείγματα διαφθοράς διαχύθηκαν δολίως επί δικαίων και αδίκων, λάσπωσαν ακόμα και τους έντιμους, εξόρισαν ακόμα και τους αθώους.
Τώρα δεν έχουμε τίποτα για ν’ αντιτάξουμε στην γενικευμένη κατάθλιψη του λαού. Δεν έχουμε τίποτα ν’ αντιτάξουμε στο μαράζι που μεγαλώνει.
Η Πολιτική (με την έννοια της συμμετοχής στις πολιτικές αποφάσεις) θα ήταν σίγουρα ένας δρόμος να λύσει ή ν’ απαλύνει τα προβλήματά του ο λαός. Φτάσαμε όμως σ’ ένα φριχτό σημείο: Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα πολιτικά κόμματα σε ποσοστό 92%, τη Βουλή σε ποσοστό 83%, την κυβέρνηση σε ποσοστό 82% και τις περιφερειακές αρχές σε 82%.
Αλλ’ αυτό σημαίνει κατάργηση της Δημοκρατίας εν τοις πράγμασι. Κι ανοίγει τον δρόμο για την Ολιγαρχία που ετοιμάζεται να πάρει τα ηνία της εξουσίας.
Με τι ν’ αντικαταστήσεις τώρα στη συνείδηση του λαού την έννοια της Δημοκρατίας που τον πληγώνει;
Το “κενό αέρος” που δημιουργείται, θα γεμίσει. Αργά ή γρήγορα θα γεμίσει. Αλλά η εξέλιξη των γεγονότων θα γίνει δια της Πολιτικής. Νομοτελειακά. Επομένως το “κενό αέρος” δεν θα γεμίσει προς όφελος του λαού, επειδή ο λαός απέχει, επειδή ο λαός δεν συμμετέχει στην διεργασία, επειδή ο λαός σιχαίνεται την Πολιτική.
Και κάνουν έγκλημα ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα, εντός ή εκτός της Βουλής, που διοικούνται το καθένα τους από την ολιγομελή παρέα του αρχηγού. Έγκλημα, γιατί κρατάνε τον πολίτη σε απόσταση, άβουλο, αμέτοχο, ασυγκίνητο, ασήμαντο, άσχετο.
Κάνει έγκλημα ο “μεσαίος χώρος” που συζητά γραφειοκρατικά, υστερόβουλα, ελιτίστικα, χωρίς να υπολογίζει την βούληση του ανένταχτου πολίτη, από τον οποίο θέλει μόνο την ψήφο του. Έτσι, μονοδιάστατα, μονοσήμαντα, μονόχνωτα, παγωμένα, ηλίθια…
Βλέποντας τα κόμματα, ΟΛΑ τα κόμματα, όχι μόνο τα κόμματα που κυβερνούν, βλέποντας να λειτουργούν με τον πολίτη αμέτοχο των εσωτερικών διαδικασιών τους, καταλαβαίνεις ότι η Ελλάδα πέθανε, πάει. Πεθαίνει δηλαδή. Ακούστε τον επιθανάτιο ρόγχο της.
Από την ανατροπή αυτής της απαξίας απέναντι στη Δημοκρατία, την Πολιτική και την Δημοσιογραφία, θα μπορούσε να ξεκινήσει η ανάσταση της Ελλάδας.
Αλλά ο λαός δεν θυμώνει πια. Δεν οργίζεται. Κάνει φραμπαλά στο facebook, χαριεντίζεται, τό ‘ριξε στο σορολόπ. Τι περιμένεις απ’ αυτή την ασωτία;
Ζούμε ήδη από αντανάκλαση, από κεκτημένη ταχύτητα. Το τέλος είναι κοντά. Και δεν ωφελεί να χώνουμε το κεφάλι στην άμμο…
Αν θύμωνε κάποιος, αν άκουγες μέσα στη νύχτα κάνα ουρλιαχτό, θα καταλάβαινες ότι κάτι γίνεται, κάτι μπορεί να γίνει… Κάποια συνείδηση αφυπνίστηκε, κάποιος Έλληνας ξύπνησε και τρόμαξε απ’ αυτό που συμβαίνει στο σπίτι του, αλλά δεν τό ‘βλεπε μέχρι τώρα…
Αν ακούσεις ένα τέτοιο ουρλιαχτό μέσα στη νύχτα, να καταλάβεις ότι αυτός ο άγνωστος που φωνάζει, είναι ομοαίματος, αυτός είναι ο αδερφός σου που έχασες. Κάνε ό,τι μπορείς για να τον συναντήσεις. Και μην απογοητευτείς που δεν θα συμφωνείτε σε όλα. Φτάνει να συμφωνείτε σε ένα, οποιοδήποτε ένα.
Αυτό το “οποιοδήποτε ένα” στο οποίο συμφωνείτε, είναι ο κρίκος που θα σας κάνει συμπότες και συντρόφους. Αλλά, όταν γίνει αυτό, δεν θα είναι μακριά η ώρα που θα συναντηθείτε και με άλλους πυρήνες. Που έκαμαν το ίδιο μ’ εσάς.
Τότε, η επανάσταση θα έχει αρχίσει. Με τη Νέα Πολιτική. Με το όραμα για την Ελλάδα που δεν διατυπώθηκε ποτέ από κανέναν και περιμένει να το διατυπώσετε ιερά και άγια εσείς…