Η συζήτηση για το αν μπήκαν ή δεν μπήκαν οι δυνάμεις ασφαλείας της ΠΓΔΜ στην Ελληνική επικράτεια αντιμετωπίστηκε κυριολεκτικά με όρους οφσάιντ. Οι οπαδοί του “μπήκαν” αποδεικνύουν το μύθο του θερμόαιμου Έλληνα και ζητούν δράση ενώ η Κυβέρνηση υποβαθμίζει το θέμα προβάλλοντας ξανά και ξανά το βίντεο με τη… γραμμή, για να αποδείξει ότι οι “δεν μπήκαν”. Δεν πρόκειται όμως για μια διακρατική διαμάχη αλλά για ένα σοβαρό θέμα που εμπλέκει πολλούς παράγοντες και δυστυχώς δεν αντιμετωπίστηκε με την αρμόζουσα σοβαρότητα. Όπως τα περισσότερα θέματα δυστυχώς.
Το σίγουρο είναι ότι η γειτονική χώρα έχει την υποστήριξη πολλών ευρωπαϊκών χωρών για τις όποιες πράξεις της. Είτε το ομολογούν είτε όχι. Άλλοι παρέχουν δυνάμεις και τεχνογνωσία και άλλοι απλώς δεν ανακατεύονται. Σε κάθε περίπτωση ανέχονται μια “εισβολή” σε ευρωπαϊκό έδαφος χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, ούτε σε διπλωματικό έδαφος.
Την ενοχική στάση τους, αιτιολογεί εν μέρει η ανικανότητα να δράσουν οργανωμένα για την αντιμετώπιση ενός τόσο σοβαρού θέματος. Αν εγκαλέσουν τους βόρειους γείτονές μας, θα πρέπει να δώσουν μια απάντηση για το πώς διαχειρίζονται την υπόθεση του προσφυγικού. Προς το παρόν “αγοράζουν χρόνο” και βολεύονται με το κλείσιμο του διαδρόμου των δυτικών Βαλκανίων. Η ΠΓΔΜ -εκτός ένωσης- παίζει ωραιότατα το ρόλο του συνοριοφύλακα, γεγονός που διευκολύνει πολιτικά τους ηγέτες που έχουν να αντιμετωπίσουν ένα αυξανόμενο εθνικιστικό ακροατήριο.
Τους δίνει και μια ακόμη δικαιολογία η στάση της Ελλάδας που αρνήθηκε να παίξει ανάλογο ρόλο, χωρίς ωστόσο να έχει κάτι να προτείνει για τη διαχείριση του θέματος. Η στρατηγική της χώρας μας κινήθηκε περισσότερο σαν ανεμοδούρα. Στην αρχή δεν μπόρεσε να προβλέψει τις εξελίξεις, μετά αρνήθηκε να τις διαχειριστεί και εν τέλει, ενώ δέχθηκε να το κάνει, αποδείχθηκε ανίκανη. Η χώρα μας ουσιαστικά προσφέρθηκε να γίνει το εξιλαστήριο θύμα. Έστω εν αγνοία της, οι παλινωδίες οδήγησαν ακριβώς εκεί.
Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί μετά και από όσα συνέβησαν την Κυριακή είναι τι ακριβώς κάνει η Ελλάδα ακόμη και σήμερα. Δεχθήκαμε εκ των πραγμάτων τη δυσκολία φύλαξης των θαλάσσιων συνόρων. Δεν υπάρχει όμως δικαιολογία για τα όσα συμβαίνουν στα χερσαία σύνορα. η Ελλάδα δεν βρίσκεται πουθενά τριγύρω για να προλάβει ή έστω να ελέγξει τις καταστάσεις.
Δεν είναι μόνο η “εισβολή” των γειτόνων και η επιβολή της τάξης εντός του εδάφους ενός κυρίαρχου κράτους. Ακόμη και αν δεν υπήρξε “φυσική παραβίαση” όπως λένε Τόσκας-Κυρίτσης, οι γείτονες βρίσκονται στα σύνορα και ελέγχουν την κατάσταση εκατέρωθεν.
Εκτός αυτού, η Κυβέρνηση έχει αφήσει υπονοούμενα για τη δράση των ΜΚΟ στην περιοχή ήδη από τον Φεβρουάριο. Ακολούθησε η διανομή του επίμαχου φυλλαδίου που καλούσε τους πρόσφυγες και μετανάστες να περάσουν στην ΠΓΔΜ από άλλο μέρος όπου δεν υπήρχε φράχτης. Τότε η Κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε αλλά εν συνέχεια όχι μόνο δεν κατάφερε να ανακαλύψει τι πραγματικά συνέβη αλλά η διανομή φυλλαδίων έγινε συχνό φαινόμενο χωρίς κάνεις να μπορεί όχι να λειτουργήσει προληπτικά, αλλά ούτε και να αντιδράσει μετά τη διανομή τους. Ο καθένας μπορεί να μοιράσει ότι θέλει.
Όλ’ αυτά συμβαίνουν γιατί η χώρα μας δίνει δικαιώματα καθώς δεν μπορεί να διαχειριστεί 50.000 ανθρώπους που βρίσκονται στο έδαφός της. Δεν μπορεί πρωτίστως να τους φιλοξενήσει. Τους αφήνει στην ύπαιθρο εδώ και μήνες πετώντας τρόφιμα και ανθρωπιστική βοήθεια από “τρύπες’. Ούτε φυσικά μπορεί να ελέγξει που βρίσκονται. Τους αφήνει να περιφέρονται και κατόπιν συνδιαλέγεται μαζί τους για το αν θα μεταφερθούν σε hotspots ή όχι. Δεν μπορεί επίσης να ελέγξει τη δράση των ΜΚΟ που δρουν στο έδαφός της. Μπορεί να διαπιστώνει την ύπαρξη “περίεργων” κινήσεων αλλά δεν αντιδρά. Άγνωστο γιατί.
Πρόκειται για ένα πραγματικό χάος. Δεν είναι εικόνα κυρίαρχου κράτους αυτή. Οι διάφοροι εμπλεκόμενοι τρέχουν αλλόφρονες εδώ και μήνες χωρίς σχέδιο και προσπαθούν να δικαιολογήσουν την ανικανότητά τους λέγοντας ότι πρόκειται για μια πρωτοφανή προσφυγική κρίση. Δεν είναι αλήθεια. Πρόκειται για 50.000 ανθρώπους σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων, η οποία αν και βρίσκεται εν μέσω παρατεταμένης οικονομικής κρίσης συνεχίζει να είναι πιο εύρωστη από πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες και από τις περισσότερες χώρες του κόσμου.
Το να ασχολείται με το “οφσάιντ” των γειτόνων είναι εξόχως βολικό καθώς έτσι “πετά την μπάλα στην κερκίδα” και συνεχίζει να μην ασχολείται με το πραγματικά σοβαρό θέμα που καλείται να διαχειριστεί. Σοβαρό όχι λόγω του μεγέθους του αλλά λόγω του ότι μιλάμε για ανθρώπους και δεν θα έπρεπε κανείς να έχει ήσυχη τη συνείδησή του γνωρίζοντας τις άθλιες συνθήκες που επιφυλάξαμε σε όλους όσους προσέτρεξαν για βοήθεια. Σοβαρό επίσης γιατί μπορεί προς στιγμή να μειώθηκαν προσωρινά οι “ροές” (μια άσχημη λέξη όταν μιλάμε για ανθρώπους) αλλά η ασταθής συμφωνία της Ε.Ε. με την Τουρκία δεν διασφαλίζει ότι δεν θα αυξηθούν ξανά στο προσεχές διάστημα.
Αντί να ασχολούμαστε με γηπεδικές αναλύσεις θα ήταν πολύ πιο σώφρον να αναζητήσουμε μια λύση βάση ενός σχέδιου που δεν θα επιτρέπει ούτε στους ευρωπαίους να μας μεταχειρίζονται σαν εξιλαστήριο θύμα, ούτε βεβαίως να δίνει την ευκαιρία σε οποιονδήποτε για προκλητικές ενέργειες. Να δράσουμε δηλαδή σαν κυρίαρχο κράτος και όχι υπό το κράτος πανικού που διακατέχει τις περισσότερες ενέργειές μας.
news247.gr