Η κυβέρνηση μπορεί να μην κατάφερε να αναστήσει την ελληνική κοινωνία, πέτυχε όμως να επαναφέρει στη ζωή το κρατίδιο των Σκοπίων το οποίο όδευε με μαθηματική ακρίβεια προς τη διάλυση.
Τη στιγμή μάλιστα που το 50% του πληθυσμού είναι αλβανοί και δεν επιθυμούσαν το όνομα "Μακεδονία", το μικρό αυτό κράτος ακούγεται στα πέρατα του κόσμου μέσω των μεγάλων διεθνών ΜΜΕ με το όνομα το οποίο επιθυμεί.
Χθες όμως στην Ειδομένη τα όσα συνέβησαν, έδωσαν μια μεγάλη νίκη στα Σκόπια και διέσυραν διεθνώς την Ελλάδα.
Η Ελλάδα, της οποίας λιμάνια και εθνικοί οδικοί άξονες έχουν καταληφθεί από πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες οι οποίοι διεξάγουν "τελωνειακούς ελέγχους" κι αποφασίζουν αν θα περάσει ένα ασθενοφόρο, έδωσε την εικόνα μιας χώρας η οποία:
α. δεν μπορεί να ελέγξει όλους αυτούς τους "αλληλέγγυους" που παρακινούν εξαθλιωμένες μάζες σε ανυπακοή και εχθροπραξίες
β. δε διαθέτει ή δεν επιθυμεί να διαθέσει, τις απαραίτητες αστυνομικές δυνάμεις για να αποτρέψουν γεγονότα όπως το χθεσινό, όταν μια ομάδα αλλοδαπών φωνάζοντας "αλαχού ακμπάρ" σύμφωνα με σκοπιανά ΜΜΕ, άρχισαν να πετούν πέτρες και να ρίχνουν το φράκτη.
Στον αντίποδα τα μικρά Σκόπια έδειξαν πως:
α. μπορούν να ανταπεξέρχονται στις προκλήσεις στα νότια σύνορά τους.
β. είναι αξιόπιστοι φύλακες των συνόρων της ΕΕ
Αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο και αν μας λυπεί. Από τη μια πλευρά ένα ασόβαρο και ανύπαρκτο κράτος που αδυνατεί να ελέγξει το παραμικρό εντός της επικράτειάς του και από την άλλη ένα κρατίδιο το οποίο έχει αρχή, μέση και τέλος.
Είναι νομίζω ολοφάνερο ποια πλευρά θα υποστηρίξουν οι ευρωπαίοι σε περίπτωση μιας νέας προβοκάτσιας στην περιοχή της Ειδομένης όπου τα πράγματα θα μπορούσαν να ξεφύγουν πολύ περισσότερο από χθες.
Άλλωστε ο καθένας στη ζωή συνεργάζεται και συνεννοείται με αυτόν που του κάνει τη δουλειά.