Δεν είναι δυνατόν να μιλούμε ούτε για θάνατο, ούτε για Ανάσταση, αν δεν αντιληφθούμε κι αν δεν βιώσουμε ως το βάθος της τη σημαντικότητα του ανθρώπινου προσώπου, η οποία βέβαια δεν εξαντλείται με έννοιες και με λόγια.
Το μόνο συγκλονιστικό "πράγμα" που υπάρχει στον κόσμο είναι η παρουσία του προσώπου, διότι μόνο δι' αυτού φανερώνεται η εσωτερικότητα του κόσμου, η οποία δεν είναι ωσάν την εσωτερικότητα ενός δοχείου, αλλά είναι το εντελώς άλλο του κόσμου,άτοπο και άχρονο.
Γι' αυτό στον τόπο και τούτο είναι η μοίρα Του, επειδή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου, αλλά και γι' αυτό ανασταίνεται. Αν δεν ήταν για Ανάσταση, δεν θα ήταν για σταύρωση!
Αν το ανθρώπινο πρόσωπο δεν νοηθεί κι αν δεν βιωθεί στην αιωνιότητα του, τότε είναι περιττός ο λόγος τόσο για τη σταύρωση, όσο και για την Ανάσταση. Αυτή όμως η βίωση της αιωνιότητας είναι πράξη αυτόχρημα ποιητική και μάλιστα ανήκει στις κορυφαίες στιγμές της ποίησης. Πράγμα που σημαίνει εκείθεν της ποιήσεως, που είναι ο χώρος του πνεύματος.
Πρόκειται λοιπόν για πράξη πνευματική, που πρέπει να βιωθεί ως αγιότητα. Η αγνότητα του προσώπου του προσδίδει το φωτοστέφανο της αποκαλύψεως του πνεύματος στον κόσμο τούτο. Λέμε στον "κόσμο τούτο". καταργείται δηλαδή η στερεότητα του κόσμου με τη φανέρωση του προσώπου. Πρόκειται για ένα ρήγμα που επιφέρει μόνο η παρουσία του προσώπου, δηλαδή της ψυχής με όρους θρησκευτικούς. Ετσι όμως η θρησκευτικότητα δεν είναι μια επιμέρους δραστηριότητα του ανθρώπου ανάμεσα στις άλλες.
Για να εννοηθεί καλύτερα η έννοια του θανάτου και της Ανάστασης, πρέπει να διαχωριστεί αποφασιστικά από την έννοια της αθανασίας. Η αθανασία παρουσιάζεται ως κάτι δεδομένο και ως κάτι φυσικό.η Ανάσταση δεν είναι δεδομένη και είναι αυτόχρημα πνευματική. Επειδή δεν είναι δεδομένη, εκζητείται από την πάσχουσα ύπαρξη και έπεται του δράματος της ψυχής στον κόσμο.
Η Κυριακή της Αναστάσεως ακολουθεί πάντοτε τη Μεγάλη Παρασκευή, που συνιστά την τραγωδία του ανθρώπινου προσώπου στον κόσμο. Αν ο άνθρωπος δεν βιώσει τον χρόνο ως ημέρα Μεγάλης Παρασκευής, θα πει πως δεν ζει ως πρόσωπο μέσα στον κόσμο, άρα δεν έχει ανάγκη από καμία ευαγγελία Αναστάσεως.
Η αθανασία είναι χρόνος χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Αντίθετα, η "αιώνια ζωή", είναι καρπός της Ανάστασης, είναι η αναίρεση του χρόνου, είναι καθαρή ποιότητα!
Η Ανάσταση νοείται μόνον ως προιόν προσωπικής σχέσης με τον προσωπικό Θεό, όπου διασώζεται η μνήμη του αγώνα της ψυχής, για την κατάκτηση της αιωνιότητας.
Ολα αυτά βέβαια συμβαίνουν, όταν το ανθρώπινο πρόσωπο ζει οριακά την παρουσία του στον κόσμο. Οταν, δηλαδή, ζει στον κόσμο, όχι ως κάτι το αυτονόητο, αλλά ως κάτι το βαθύτατα μυστηριακό, τη στιγμή της φανέρωσης του. Και τη ζει τη φανέρωση μέσα στο άνυσμα μιας ζωής, η οποία ύστερα αφανίζεται.
Η απόσυρση της ζωής από τη φανέρωση συνιστά άλλο μυστήριο, το οποίο διαλευκαίνεται μέσα στο μυστήριο της Ανάστασης. Και τότε θα γνωρίσουμε, όπως λέει ο Ντοστογιέφσκι, τι μας συνέβη. Διότι τώρα, με τη ζέουσα και οδυνηρή καθημερινότητα και με το σύγχρονο πολιτισμό να ερημώνει τις ψυχές, όχι απλώς οι αλλοτινές φωτιές του πνεύματος σταματούν εκείθεν της ερήμου, αλλά και ζούμε "εν αινίγματι".