Ο μπαμπούλας για να φάνε το φαγητό τους οι Έλληνες υπήρξαν 40 χρόνια τώρα οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις. Ένας χρήσιμος γυάλινος γίγαντας που κάθε φορά που το βαθύ Κράτος της Ελλάδας, σε συνεργασία με το αντίστοιχο της Τουρκίας, χρειαζόταν να πουλήσει λίγη λαγνεία τρόμου παρουσίαζε πληρωμένα δελτία για να ερεθίσει, να χειραγωγήσει και να υποτάξει τελικά το πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων.
Από τη Μάχη της Πέτρας το 1829 και τη συνθηκολόγηση του Αρχηγού Ασλάν του τουρκικού στρατού, στον Δημήτρη Υψηλάντη, έξω από τη Λειβαδιά, ο τελευταίος σοφά δεν διανοήθηκε ποτέ να περάσει ούτε θάλασσα ούτε ποτάμι. Έζησε ορθώς με τον εφιάλτη της σκλαβωμένης Πόλης και το ανεκπλήρωτο ελληνικό όνειρο της Μεγάλης Ιδέας και κλείστηκε φοβικά και αμυντικά στο καβούκι του.
Στο Μεγάλο Πόλεμο και την ελληνική εποποιία του ’40 ο Τουρκικός Στρατός σφύριξε αδιάφορα και επέλεξε το ρόλο του επιτήδειου ουδέτερου. Έτσι έχασε φυσιολογικά τα Δωδεκάνησα όταν ο σύγχρονος ελληνικός Ιερός Λόχος αλώνιζε το Ανατολικό Αιγαίο και τα τουρκικά παράλια υπογράφοντας τη συνθηκολόγηση των Γερμανών στη Σύμη. Το ρόλο της Τουρκίας φλερτάρει η Ελλάδα πια υπνωτισμένη από τον ραδιουργό Γκιουλέν της με το τυράκι της Ρωσίας και της ανεκπλήρωτης θρησκευτικής προφητικής αυθυποβολής τις τελευταίες δεκαετίες, με ήδη ορατές συνέπειες στο γαλανό ουρανό των Οινουσσών.
Για τους γνωρίζοντες την ιδεολογία της Ατλαντικής Συμμαχίας μόνο ως ποντιακό ανέκδοτο θα μπορούσε να επινοηθεί μία πολεμική σύγκρουση Τουρκίας Ελλάδας. Ένας δυτικός αυτοτραυματισμός των χεριών της Δύσης χωρίς τη θέληση του νου της. Ένα ανούσιο αναποδογύρισμα της ασφάλειας των μεγαλύτερων επιτευγμάτων της ανθρωπότητας για μία παγκόσμια ανατροπή του κέντρου βάρους του ανθρώπινου πολιτισμού. Μία εμμονή που στην πραγματικότητα βάζει μόνο σε δίνη αθώους μάρτυρες.
Η κοινή λογική ενός στρατηγικού αναλυτή της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης εξάλλου θα μπορούσε εύκολα να αποκλείσει το ενδεχόμενο οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια ενός τακτικού στρατού στη Δύση όταν αιμορραγεί ακατάσχετα στην Ανατολή. Όταν παρουσιάζει κάποιος σηψαιμικό σοκ μέσα στο ίδιο του το κορμί ο επιθετικός καλπασμός του είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας που δεν γυρίζεται ούτε στο Χόλιγουντ για τα βατόμουρα.
Η διάνοιξη της τάφρου σε ένα ποτάμι κατά γενική ομολογία αποτελεί το καλύτερο δώρο σε ένα φοβικό οργανισμό που του εξασφαλίζει τα νώτα από ανεπιθύμητες και βίαιες διαρρήξεις και πόνο. Τα δώρα βέβαια ποτέ δεν γίνονται χωρίς περιτύλιγμα και χωρίς αντάλλαγμα. Μία πολιτική καριέρα, ένα Panama paper, ένα δωρεάν κομμωτήριο, μία δόση ανδρικής ηδονής.
Ο πόλεμος, η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, η καθυπόταξη της αντίστασης του αντιπάλου δεν είναι ποτέ μία μεμονωμένη πράξη, λέει ο Κλαούζεβιτς. Δεν είναι ένας πρωινός καφές που ακολουθείται από μία λαμπρή δεξίωση με κάποιες φωτογραφίσεις και δηλώσεις ενδιάμεσα για εσωτερική κατανάλωση. Οι γνωρίζοντες τον πόλεμο ξέρουν καλά πως ο πόλεμος θέλει δύο πράγματα. Δυνάμεις και θέληση. Αν οι δυνάμεις είναι σχετικά εύκολο να αποκτηθούν και να καταμετρηθούν, η θέληση που βρίσκεται στην αντίληψη, την παράδοση και την αποφασιστικότητα ενός στρατού και λαού είναι αδύνατο να καταμετρηθεί προσδίδοντας στον πόλεμο την άγρια φύση της απρόβλεπτης έκβασης και του μεγάλου ρίσκου.
Αυτός είναι ό λόγος, η ανάληψη του ρίσκου της ήττας που θα αποτελέσει προφανώς και τη διάλυση της Τουρκίας που δεν τόλμησε ποτέ 200 χρόνια τώρα να ανοιχθεί στη σφαίρα της αυτοκτονικής εκδήλωση επίθεσης προς την ηπειρωτική και τη νησιωτική Ελλάδα. Το ενδεχόμενο της αποτυχίας ακόμα και το υψηλό τίμημα μίας πύρρειος νίκης σε μία αδυσώπυτη στρατιωτική εμπλοκή αποτελούν πολιτικά βάρη που μόνο συγκεκριμένοι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες μαζί με τους λαούς τους έχουν σηκώσει στη νεώτερη ιστορία μας και τολμήσαν να γράψουν σελίδες ιστορίας. Αυτοί οι ηγέτες δεν υπάρχουν σε καμία από τις δύο πλευρές στην παρούσα φάση. Εκτός και αν υπάρχει σ' εμάς εκείνος που θα αφήσει την κερκόπορτα ανοιχτή με τα σκυλιά δεμένα και θα φωνάξει τα μεμέτια να έρθουν.
Η εικονική πραγματικότητα ενός ανύπαρκτου εχθρού που όλο έρχεται και ποτέ δεν φθάνει εξυπηρετεί αποκλειστικά προσοδοφόρους, αχρείαστους και άχρηστους εξοπλισμούς όπως μεγάλο μέρος από δισεκατομμύρια ευρώ που δαπανήθηκαν τις περασμένες δεκαετίες, χωρίς να αξιοποιηθούν και να χρησιμοποιηθούν ποτέ πέρα από παχυλές μίζες πολιτικών, διάβρωσης και υπόταξης της στρατιωτικής ελληνικής σκέψης και της λαϊκής θέλησης. Αποπροσαναταλίζει από τη φύση ενός στρατού, τη στρατηγική του, τον απαιτούμενο εξοπλισμό του, την ηθική προετοιμασία του και τον εκφυλίζει.
Ο πόλεμος δεν είναι όμως παιχνίδι για πολιτικες δημοσκοπήσεις, οι νεκροί δεν είναι ψήφοι. Αυτοί που το επιχειρούν θα το πληρώσουν ακριβά όπως αποδεικνύει και η παγκόσμια ιστορία. Ας σταματήσουν οι πληρωμένες καταχωρήσεις του διαδικτυακού στοιχήματος. Δεν παίζεται ο πραγματικός πόλεμος με αποδόσεις.
Η ανυπαρξία απειλής, η θηλυπρέπεια του πολέμου και η πολιτική εκμετάλλευση των ιερών και οσίων της φυλής φέρνει ντροπιαστικές δηλώσεις αξιωματούχων, σπασμωδικές άσκοπες πυρπολημένες επιδείξεις και κυρίως αναιμική αντίδραση των ειδικών που φοβούμενοι τη σκιά της καρέκλας τους αρνούνται να αντιδράσουν στον εκφυλισμό τους και υποκλίνονται σε παλιάτσους της πολιτικής που ντύνονται ήρωες κατ’ εντολή του πνευματικού τους μέντορα, του εχθρού της Ελλάδας, τον οποίο υπηρετούν.
Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η ανύπαρκτη αντίδραση σε δημόσιες αποκαλύψεις αδέκαστων πολιτικών προσώπων άμα τη λήψει της εξουσίας τους για εγκληματικές επανδρώσεις Μονάδων, στο σημείο ακριβώς που ακουμπάει η απειλή, παρουσία της βουβής στρατιωτικής ηγεσίας. Ηγεσιών που σπεύδουν σύσσωμες ως κομπάρσοι να συμμετάσχουν σε επικοινωνιακές φανφάρες κόντρα στη λογική του πολέμου για να στείλουν προφανώς το μήνυμα της ετοιμότητας και αποκατάστασης πλέον των εγκληματικών αμελειών και σιωπής τους στο παρελθόν.
Τα μεταξωτά βρακιά και οι παραποιημένες στολές είναι αυτά που ταιριάζουν σε άκαπνους πολεμιστές και η Ελλάδα ευτυχώς έχει πολεμιστές που ορθώς όλοι φοβούνται πως θα αντιδράσουν στην ιερή στιγμή του πολέμου όταν βρεθούν στην αόρατη σφαίρα για τους πολιτικούς. Στο πεδίο των ιερών και οσίων της φυλής μας. Στοίχημα αν…