Και μπορεί πολλοί να επιμένουν "φορώντας" τις καλύτερες των προσδοκιών τους να υποδεχθούν τους...Μάγους με τα δώρα, για να διαβούν τη στενωπό της πολύπλευρης κρίσης, όπως μπορεί η προσωποποιημένη πολιτική γελοιότητα να δηλώνει ότι μετά το Πάσχα θα βγούμε από τα μνημόνια, αλλά όλα τούτα ανήκουν στο μύθο της μεγάλης Ουτοπίας.
Και οι μύθοι μπορούν να έχουν κάποια δύναμη ικανή για να πλάθουν "εύπεπτες" ιστορίες, όμως τα εξόφθαλμα γεγονότα μας επαναφέρουν στο χώρο τον περιβεβλημένο από την αγωνία της κάθε στιγμής. Αλλωστε, η ζωή αν ζούσε με πολύ μακρές προθεσμίες δεν θα παράλλαζε από το θάνατο.
Ωστόσο, για να μην εκτραπούμε στην απαισιοδοξία, ακόμη και στην περιοχή του θανάτου υπάρχει πάντα ένα περιθώριο ζωής, προσωρινής ζωής, μισής ζωής, που όμως είναι ζωή.
Και στις παρυφές των ηφαιστείων, όπου κυλάνε από καιρό σε καιρό οι πύρινοι χείμαρροι, ανθίζουν συχνά λουλούδια. Μπορούμε να περιορίσουμε την ουτοπία κάπως στα μέτρα μας, χωρίς να την μετατρέπουμε σε "προσκεφάλι" για τα άναρχα όνειρά μας...
Η Ελλάδα για να "σωθεί" χρειάζεται τον αδιάλλακτο ορθολογισμό και τα στέρεα σχήματα της σκέψης-πολιτικής και κοινωνικής. Το άλογο στοιχείο, οι υποσυνείδητοι χώροι, ο πολιτικός βερμπαλισμός, η αποθέωση του πρόσκαιρου, που βρήκαν όχι απλώς αποδέκτες στην κοινωνία, αλλά και συμπάθεια, πρέπει να απομακρυνθούν από την καθημερινότητα του Ελληνα.
Το κράτος χρειάζεται μια βαθιά μεταρρύθμιση, ακριβέστερα ένα αναποδογύρισμα των κοινωνικών δομών. Και η κοινωνία χρειάζεται το προβάδισμα στο διανοητικό μέρος του ανθρώπου απέναντι του συναισθηματικού, αναγνώριση της υπεροχής της λογικής απέναντι του απείθαρχου συναισθήματος.
Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της στερεότητας της κοινωνίας, το συναίσθημα του κινδύνου δεν είχε τόση αμεσότητα και η θέληση της κοινωνικής άμυνας για την επιβίωση με όρους πρώτιστα αξιοπρέπειας και κατά δεύτερον ευημερίας, δεν είχε τόση επιτακτικότητα.
Και ποτέ άλλοτε δεν έχει γίνει τόσο βαθύτατα νοητό, έστω στους ολίγιστους σκεπτόμενους του τόπου τούτου, που αποφεύγουν τις ανούσιες διαδρομές στην Ουτοπία, ότι ο μόνος συνεκτικός πηλός των υλικών βάσεων της κοινωνικής ενότητας, δεν μπορεί να είναι άλλος από κάποια γενικότερη πολιτική ομοιομορφία και η προσήλωση στις αξίες του ελληνικού πνεύματος και του ελληνικού πολιτισμού, στο πλαίσιο της ευρωπαικής συνείδησης.
Η αίσθηση του επείγοντος εντείνεται από την πολιτική ανικανότητα και τον παραμερισμό του ηθικού αιτήματος για κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική αξιοπρέπεια. Όσο πορευόμαστε προς την Ουτοπία με αφετηρία τη χώρα του...ARISTERIX, όσο το "δόγμα" διεκδικεί την εξουσία, με ιδεόληπτους και αριστερόπληκτους "καπιταλιστές", τόσο και θα γινόμαστε οι πιο πιστοί ερμηνευτές της απογοήτευσης για τη χρεωκοπία της θεωρίας, για την αδυναμία ενός πολιτικού συστήματος, που ωστόσο μας χρησιμοποίησε όλους σαν πειραματόζωα...