Γεννηθήκαμε από τη μήτρα του τρόμου. Η έξοδος των νεογνών σημαδεύεται από τον τρόμο της ύπαρξης και μπαίνουμε στη μήτρα του θανάτου εν τρόμω, διανύοντας με τρομαγμένη συνείδηση τη διαδρομή των δύο άκρων της αβύσσου.
Βιαζόμενοι και καταπιεζόμενοι, βιάζοντες και καταπιέζοντες επισείουμε τον τρόμο του πολέμου, για να έχουμε την ισορροπία του τρόμου, τη λαγνεία της ελευθερίας. Για να περάσουμε το θανατικό μας, την κοινωνική δικαιοσύνη,για να στήσουμε τις δικές μας θηλιές στο λαιμό των άλλων.
Τρόμος, λοιπόν. Μόνο τρόμος. Νόμιμα, παράνομα, μεταφυσικά, ιδεολογικά, πολιτικά, οικονομικά, κομματικά, εθνικά και όποιος αντέξει. Αλίμονο στους τρομαγμένους φιλήσυχους πολίτες, που δεν μπορούν να τρομοκρατούν κανέναν, έστω με το βλέμμα τους...
Το κράτος είναι ο πρώτος, αλλά ήρεμος και αναγκαίος τρομοκράτης.Ο Κοραής λέει πως "η δικαιοσύνη είναι μια αναγκαία αδικία".Και εννοεί φυσικά τη δικαιοσύνη των νόμων, που η καθολική τους ισχύ εμπεριέχει την αδικία, έστω κι αν ο νομοθέτης έχει την καλύτερη πρόθεση. Από το κράτος όμως του νόμου περνάμε στο καθεστώς.
Οι αυξομειώσεις των ελευθεριών του λαού διακυμαίνουν τον τρόπο. Οταν δε γίνεται το καθεστώς σκληρό, ορεγόμενο την εξουσία, τότε στενεύουν τα περιθώρια του και στη ζωή περνάει ο φόβος, η ανασφάλεια, ο τρόπος της φοβικής σκέψης και της έκφρασης.
Πριν από τον τρόμο προηγείται η εντολή, η απαίτηση. Μετά την αμφισβήτηση της εντολής και την απόρριψη της απαίτησης ακολουθεί η πράξη του τρόμου. Στην ενδιάμεση διαδρομή υπάρχει η καταπιεσμένη κι άλλοτε εξεγερμένη βούληση. Ο μεταφυσικός τρόμος, άγνωστος στους πρωτόπλαστους, δεν τους απέτριψε από την παρακμή.
Μετά ο τρόμος η της ενοχής οι τύψεις ή του νόμου τιμωρία, έγινε καθεστώς.Η άρση του μεταφυσικού τρόμου ξυπνάει τον κοινωνικό και πολιτικό τρόμο. Από τον Αννα στον Καιάφα, από το φονικό στην πληρωμή, είναι η καθιερωμένη ανθρώπινη διαδρομή. Και τη γαλήνη μας με τον τρόμο της κόλασης κερδίζουμε! Αυτή η γαλήνη του τρόμου...Τίποτε δεν λειτουργεί χωρίς τη σύνθεση του τρόμου. Και ο τρόμος πυροδοτείται από τον τρόμο...
Κανένα επαναστατικό καθεστώς, για παράδειγμα, δεν στάθηκε λιγότερο καταπιεστικό και τρομοκρατικό από το προηγούμενο που ανέτρεψε. Οι κινηματίες καταλύουν συνήθως το κράτος του τρόμου, με τρομερότερη κρούση τρόμου. Αυτός ο κινηματικός τρόμος είναι καταλυτικός, είναι και πέραν του επαναστατικού, γιατί πηγάζει από την αυθαίρετη βούληση των ολίγων ενάντια στο λαό και στο κράτος.
Οταν δε γίνουν κράτος νομιμοποιούν την αυθαιρεσία και αδίστακτα εμπαίζουν τρομοκρατώντας, με κρατικά πια μέσα, οτιδήποτε ανθρώπινο αναπνέει.
Κάποιοι πολιτικοί κρύβουν μέσα τους, αλλά έτοιμο να εξέλθει, το φονιά και τον καταστροφέα, όταν χρειάζονται προσχήματα για να επενδύσουν το νήμα της ζωής τους στην καταστροφή. Είναι οι σύγχρονοι Ηρόστρατοι, όχι μόνο του έργου του ανθρώπου, αλλά και του ίδιου του ανθρώπου. Και επικαλούμενοι κυρίως την οικονομική δυσπραγία, τον κρατισμό και την αναγκαιότητα της κοινωνικής συνοχής,ανοίγουν τις μπουκόπορτες της βίας...
Αυτοί οι πολιτικοί είναι τρομοκράτες για την τρομοκρατία. Αυτοσκοπός η τρομοκρατία, γιατί οι ίδιοι δεν έχουν ούτε σκοπό, ούτε η τρομοκρατία τους έχει για τους ίδιους μέλλον. Είναι μια τρομοκρατία ακάλυπτη, χωρίς προσχήματα. Το φονικό για το φονικό.
Επί έξη και πλέον χρόνια βιώνουμε σε πολιτικό επίπεδο την έξαρση της τρομοκρατίας ενός λαού, που οδηγήθηκε από σκανδαλώδεις πολιτικές στο περιθώριο της Ευρώπης, επαίτης της επιβίωσής του.
Για τους μη γνωρίζοντες, ωστόσο, ο κοινωνικός τρόμος δημιουργεί ανδράποδα, αποχαυνώνει και εκμαυλίζει. Ο πολίτης που φοβάται και διακρίνεται για την ψυχική του υποτέλεια δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι αποτελεί ηθική προσωπικότητα. Με το φόβο δεν μπορούμε να μιλάμε για αυτονομία συνείδησης. Μια κοινωνία δεν μπορεί να συγκροτείται ως οργανικό όλον γύρω από τον τρόμο, γιατί μοιραία αργά ή γρήγορα διασκορπίζεται.
Βιώνει ο Ελληνας απροκάλυπτα την πολιτική τρομοκρατία σε μια κατ' επίφαση δημοκρατία. Γιατί η δημοκρατία δεν τρομοκρατεί, ούτε ανέχεται εκβιαστικά διλήμματα. Είναι πράξη ελεύθερη και αβίαστη, διαρκές αίτημα διαλόγου.
Και η Ελλάδα κατάντησε φιδότοπος, όπου τα ανθρωποειδή φίδια της πολιτικής απάτης, όχι απλώς αλληλοσπαράσσονται για την νομή της εξουσίας, αλλά χωρίς οίκτο προσπαθούν να επιβληθούν στη συνείδηση του λαού. Αυτή η φοβερά αναρχούμενη και "υπερωριακή" τρομοκρατία ονομάζεται χαριτωμένα εθνική προσπάθεια, σωτηρία ή και ιδεολογία. Ετσι, όλοι οι τρομοκράτες παίρνουν ή ζητούν άφεση αμαρτιών, χωρίς να αισθάνονται καμία ενοχή!..