Στην έδρα του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον, εκεί όπου είχε πάει κάποτε και ο Τσίπρας (στο στόμα του καπιταλιστικού λύκου) και είχε πάρει το «οκ» για να γίνει πρωθυπουργός, εκεί λοιπόν οι δανειστές έδωσαν το οριστικό τέλος στην κυβέρνηση της αριστεράς. Είδαν κι απόειδαν με τους ανίκανους με τους οποίους δεν μπορούν να συνεννοηθούν και τους «τέλειωσαν» οριστικά.
Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς η ξαφνική απαίτηση της τρόικας για επιπλέον μέτρα 3 δισ. ευρώ ως «κάβα» σε περίπτωση που δεν πιαστούν οι στόχοι που θέτει η κυβέρνηση. Μάλιστα την προαναγγελία δεν την έκανε το «κακό» ΔΝΤ αλλά την έκαναν οι «καλοί» Ευρωπαίοι στους οποίους στηριζόταν ο Τσίπρας. Με την ανεκδιήγητη πολιτική των υποκλοπών, των διαρροών και των ψεύτικων συγκρούσεων η κυβέρνηση κατάφερε να ενώσει και τους δανειστές που είχαν διαφορές μεταξύ τους.
Τώρα και οι τρεις της τρόικας απαιτούν από την Ελλάδα νέα μέτρα γιατί απλά δεν μας εμπιστεύονται. Είναι ξεκάθαρη απόφαση να τελειώσουν την κυβέρνηση η οποία λένε οι πληροφορίες θα θελήσει να «απαντήσει» με τα στοιχεία που θα δημοσιοποιήσει η Eurostat και τα οποία θα δείχνουν πρόοδο της ελληνικής οικονομίας.
Έτσι πλέον τα σενάρια είναι όλα ανοικτά και κανείς δεν μπορεί να κάνει προβλέψεις.
1.Το ένα σενάριο είναι να τα βρουν την ύστατη στιγμή κι αφού τα στοιχεία της Eurostat πράγματι δείχνουν μια πρόοδο που θα επιβεβαιώνει την επίτευξη των στόχων. Στην περίπτωση αυτή θα κλείσει η συμφωνία κάπου στη μέση και ίσως μέχρι το Πάσχα. Έτσι, η κυβέρνηση θα κερδίσει χρόνο, αλλά χωρίς πολλές αντοχές. Οι βουλευτές θα ψηφίσουν μεν αλλά θα είναι με το ένα πόδι στον γκρεμό.
2.Το δεύτερο σενάριο μιλά για οριστική ρήξη με τους δανειστές και... σκηνικό 2015. Δηλαδή παράταση της αγωνίας, η συμφωνία να μην κλείνει, να έρθει ο Ιούνιος που θα χρειαστούμε χρήματα και να μην ξέρουμε τι θα κάνουμε. Το σενάριο αυτό φέρνει ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και κανείς δεν μπορεί να πει τι θα γίνει με αυτήν την κυβέρνηση. Τότε πάμε στα επιμέρους σενάρια:
Α. Η κυβέρνηση να πάει σε διάλυση της κυβέρνησης και προκήρυξη εκλογών αφήνοντας σε άλλους την καυτή πατάτα και ο Τσίπρας θα ξαναγίνει αντιμνημονιακός. Στην περίπτωση αυτή φορτώνει στον Μητσοτάκη το βάρος της συμφωνίας και της επιβολής μέτρων που κάθε μέρα που περνά γίνονται και περισσότερα.
Β. Η κυβέρνηση παραιτείται και πάμε σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας που όμως κανένα κόμμα δε θέλει με θέρμη εκτός του Λεβέντη. Εκεί θα πρέπει να βρεθεί ένας σοβαρός άνθρωπος να αναλάβει τα ηνία της χώρας και με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα να βγάλει τη χώρα από το βούρκο. Λογικά δεν θα πρέπει να είναι μια περίπτωση Παπαδήμου, δηλαδή για λίγους μήνες, αλλά για πολύ περισσότερο και αυτό θα πρέπει να το δεσμευτούν όλα τα κόμματα.
Γ. Ο Τσίπρας... τρελαίνεται και το κάνει... Κούγκι. Κάνει δηλαδή δημοψήφισμα θέτοντας πλέον πιο ξεκάθαρα από ποτέ το δίλημμα «εντός του ευρώ με σκληρά μέτρα ή εκτός ευρώ».
Βεβαίως υπάρχει και το σενάριο μιας χώρας που θα «σέρνεται» χωρίς αποφάσεις και χωρίς συμφωνίες μέχρι να ξεκουμπιστούν και να φύγουν μόνοι τους. Αλλά και το σενάριο μιας πιο «αριστερής» διακυβέρνησης της χώρας τύπου... Βόρειας Κορέας, με έλεγχο των πάντων. Αλλά αυτό δεν θέλουμε να το σκεφτόμαστε...