Δεν ξέρω πόσοι από τους αναγνώστες έχουν παρατηρήσει, ότι κάθε φορά, που ο πρωθυπουργός τα βρίσκει μπαστούνια για τον τρόπο που θα πουλήσει στο λαό το κάθε επαχθές μνημόνιο που υπογράφει, κάνει κι ένα ταξίδι στο εξωτερικό για να συναντήσει τον Ολάντ (πρώην Ολανδρέου για όσους θυμούνται) και κάποιον από το ιερατείο της ΕΕ.
Αν απορείτε τι λέει σ’ αυτούς, που εκπροσωπούν το μεγάλο κεφάλαιο (γιατί το λαό δεν τον εκπροσωπούν στα σίγουρα) μπορώ να σας διαφωτίσω. Από τη μια διαβεβαιώνει, ότι έχει όλη την καλή διάθεση να υπογράψει όσα έχει συμφωνήσει και όσα απαιτούν οι δανειστές, αρκεί να βάλουν νερό στο τωρινό κρασί τους για να μην απαξιωθεί εντελώς στα μάτια του λαού, και από την άλλη απειλεί (!), ότι αν πιεστεί πολύ θα παραιτηθεί και θα έχουν να κάνουν μ’ αυτό το παλιοκόμμα του Σαμαρά, που δεν τους έκανε όλα τα χατίρια και δεν έκλεισε και την αξιολόγηση!
Αυτά λέει σ’ αυτούς που συναντά, εκείνος που κατηγορεί τους πολιτικούς του αντιπάλους, ότι όταν μιλάνε στο εξωτερικό επιτίθενται …αντεθνικά στην ελληνική κυβέρνηση!
Για να καταλάβει κάνεις καλυτέρα τι γίνεται στο υψηλό επίπεδο πρέπει να δει ποιος είναι ο πρωθυπουργός. Από τη μέχρι τώρα πορεία του στην πρωθυπουργία και στο κόμμα ένα είναι βέβαιο: Ότι οι φιλοδοξίες του είναι πολύ μεγαλύτερες από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη χώρα. Και ότι οι ευαισθησίες του για την κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι αντίστοιχες του Λένιν. Δηλαδή, καμία.
Ένα μεγάλο μέρος των ομιλιών του είναι γεμάτο από νουθεσίες και πολιτικές παραινέσεις προς τους Ευρωπαίους και από αγωνιστικές κορώνες για μια ευρωπαϊκή απελευθέρωση. Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να σώσει ούτε μια γειτονιά της χώρας του από τη μιζέρια θεώρει την κυβέρνηση του ταγό ευρωπαϊκής απελευθέρωσης! Και το πιστεύει!
Η πετριά είναι παλιά, από την εποχή του 2012-2014, όταν στις εσωκομματικές ζυμώσεις ήταν βέβαιο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα συμπαρέσυρε όλο τον ευρωπαϊκό νότο με κυρίαρχη πολιτική δύναμη τους …Ποδέμος!! Ο πρωθυπουργός έχει χτίσει εντός του έναν υπερεθνικό ρόλο σ’ αυτό. Κι ακόμα τον καλλιεργεί.
Στην πραγματικότητα, ο κ. Τσίπρας είναι πολιτικά μετέωρος. Επί της ουσίας, στην πράξη δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά κληρονόμο του ΚΚΕ εσ. και του Συνασπισμού. Τον στηρίζουν τα στελέχη, που είτε ορέγονται τη νομή του κράτους, είτε αιθεροβατούν, νομίζοντας, ότι μπορούν να ελαφρύνουν τα βάρη, που αυτά τα ίδια προσθέτουν με μνημόνια στο λαό! Σχιζοφρένεια.
Γύρω του, σε επίπεδο κυβερνητικό, έχει συγκεντρώσει έναν εσμό από πασόκους αρπακτικά, που έσπευσαν πρόθυμοι να βουλώσουν τρύπες ανυπαρξίας έστω και ενός αριστερού (;) στελέχους ικανού να αναλάβει θέσεις ευθύνης.
Από άποψη εκλογική, τον Σεπτέμβριο έχασε 300.000 ψήφους σε σχέση με τον Ιανουάριο πέρυσι. Όση η δύναμη της ΛΑΕ και κάτι παραπάνω. Έχασε έναν σημαντικό αριθμό από αριστερούς ψηφοφόρους, που προτίμησαν την αποχή από το να ψηφίσουν την πολιτική απατεωνιά του μνημονίου του Φεβρουαρίου 2015, του ψευτοδημοψηφίσματος και του τρίτου μνημονίου.
Η εκλογική του βάση, όση του έχει μείνει, δεν είναι παρά κυρίως πασόκοι ψηφοφόροι, που πηγαίνουν όπου βλέπουν διορισμούς και ρουσφέτια και χαρίσματα, τέτοια που τους έχει τάξει ο πρωθυπουργός εδώ και δυο χρόνια και τον πίστεψαν. Πλάι σ’ αυτούς στοιχίζονται τα υπολείμματα μιας μερίδας αριστερών, που είτε γλυκαίνονται με τη νομή της εξουσίας είτε αιθεροβατούν, είτε δεν έχουν που αλλού να πάνε.
Σε επίπεδο κομματικό ακούει εδώ και μέρες τα καμπανάκια της εσωκομματικής αντιπολίτευσης των 53+, που με ένα σκληρό κείμενο προτείνουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, την παράδοση της εξουσίας και τη διατήρηση μιας κάποιας εκλογικής βάσης, προ του φόβου να χαθεί εντελώς κάθε πολιτική αξιοπιστία και ψήφος με τη διαρκή ψήφιση και εφαρμογή μνημονίων, που είναι έξω από τη λογική της αριστεράς.
Ναι. Αλλά, κι αυτό δεν είναι έξω από τη λογική του κ Τσίπρα.
Επειδή, για όσους δεν το έχουν καταλάβει, τον πρωθυπουργό δεν τον ενδιαφέρει ούτε η αριστερά ούτε η χώρα. Τον ενδιαφέρει η καρέκλα της εξουσίας. Κανείς άλλος ηγέτης της αριστεράς δεν έχει ασκήσει στην πράξη πιο αντιαριστερή πολιτική μόνο και μόνο για να μείνει στην εξουσία. Και κανείς δεν έχει βλάψει τη χώρα τόσο πολύ μόνο και μόνο για να μη χάσει την εξουσία.
Ο δρόμος, που ανοίγεται μπροστά του είναι διπλός. Ο ένας είναι αυτός που χτίζει εδώ και μήνες, του μονοκομματικού κράτους. Του μονοκομματικού καθεστώτος. Ενός καθεστώτος πλήρους ελέγχου και νομής της κρατικής εξουσίας, με υποταγμένα από νομικούς εκβιασμούς μέσα, είτε ενημέρωσης, είτε άσκησης διοίκησης, είτε χρηματοδότησης του εκτρώματος. Ήδη, ενώ το ΠΑΣΟΚ την πρώτη τετραετία του ’80 είχε ποσοστό συμμετοχής στελεχών στον κρατικό μηχανισμό, που έφτανε το 50%, σήμερα περίπου το 90% των συριζαίων στελεχών επανδρώνουν το κράτος. Και επειδή δε φτάνουν, επιστρατεύουν και πασοκικά τρωκτικά, που έχουν προσχωρήσει στο πάρτι.
Αυτή η άτυπη κομματική δικτατορία βρίσκεται μακριά από την προηγούμενη πολυκομματική ρουσφετολογική λογική των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, που έμπαζαν αναλογικά και οπαδούς του Συνασπισμού και του ΚΚΕ, όπως μπορεί να σας βεβαιώσει όποιος φίλος σας ή συγγενής υπηρετεί στο διεφθαρμένο ελληνικό δημόσιο.
Η μια οδός λοιπόν είναι η εγκαθίδρυση μιας μονοκομματικής κρατικής δικτατορίας, που μηχανεύεται τη δημιουργία στρατού πιστών ψηφοφόρων από τα λεγόμενα «λαϊκά στρώματα», όπως αρέσκεται να τα αποκαλεί ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του.
Για να υπάρχουν τέτοιοι ψηφοφόροι πρέπει να ανατραπεί η σχεδόν μονοταξική δομή της ελληνικής κοινωνίας, που αποτελείτο από 95% εργάτες, μικροαστούς και αγρότες και περίπου 3% κεφαλαιούχους και να δημιουργηθεί μια τάξη υποβαθμισμένη, που θα μισεί τις υπόλοιπες. Σήμερα, αυτό το 95% έχει περίπου 1.500.000 ανέργους και περίπου 500.000 στα όρια της φτώχειας, με το υπόλοιπο να ισορροπεί μεταξύ αξιοπρέπειας και ανασφάλειας. Ένα εύφλεκτο μίγμα, ότι πρέπει για λαοπλάνους.
Όποιος πιστεύει ότι η φτωχοποίηση του πληθυσμού συγκινεί τον κυβερνητικό ΣΥΡΙΖΑ κοιμάται ύπνο βαθύ. Η φτωχοποίηση είναι βούτυρο στο ψωμί του ΣΥΡΙΖΑ. Την επιδιώκει και τη δημιουργεί κι όλας. Όλα τα μέτρα είναι μέτρα εξώθησης του πληθυσμού προς τα κάτω. Με αποτέλεσμα οι αδύναμοι να περιθωριοποιούνται μοιραία από τους μικροαστούς, όχι σε επίπεδο προλεταριοποίησης, αλλά σε επίπεδο λουμπενοποίησης. Κανένα πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι κι αλλιώς, οι επαφές του με το πραγματικό προλεταριάτο δεν ήταν ποτέ στενές, δεδομένου ότι το χώρο τον κάλυπτε κυρίως το ΚΚΕ, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ απευθυνόταν περισσότερο στους διανοουμένους και στους σχετικά εύρωστους πολίτες, οι όποιοι έχουν φύγει πια τρέχοντας. Αλλά, και στους κάθε λογής μπαχαλάκηδες και περιθωριακούς νιχιλιστές, δήθεν αναρχικούς και… αυτονόμους (η γνωστή αυτονομία που έχεις στην τουαλέτα σου), που στο όνομα τους ορκίζονται υπουργοί της κυβέρνησης σε νευραλγικά πόστα.
Η ομάδα περί τον Τσίπρα, λοιπόν, που κυβερνάει τη χώρα, έχει ρίξει το βάρος της στη δημιουργία μόνιμης πελατειακής ψηφοφορικής βάσης απ’ όπου να ναι. Ασχέτως ιδεολογίας ή μη! Αυτό ακριβώς το όπου να ναι, το οποίο χαρακτηρίζει και την πολιτική της κυβέρνησης (αν είχε πολιτική). Η μαγική ταυτότητα είναι η φράση τα «λαϊκά στρώματα». Όλοι οι υπόλοιποι στη χώρα (το 80% δηλαδή) είναι προνομιούχα στρώματα! (για να χει μια εικόνα ο αναγνώστης, οι τελευταίες εκλογές έδειξαν ότι το 25% των ανέργων ψήφισαν ΝΔ!)
Και η διαρκής επανάληψη της κυβερνητικής φρασεολογίας βρίσκεται ακριβώς στις φράσεις «δεν θα θιγούν οι πιο αδύναμοι». Αυτό, δεν είναι παρά ένα προσκλητήριο προς αφελείς και εκβιαζόμενους από την ανέχεια. Και η συνέχεια «θα πληρώσουν τα μεσαία και μεγάλα εισοδήματα» βάζει τα όρια αυτού που η παρέα Τσίπρα χωρίζει από τη δική του πελατεία. Όπου τα μεσαία εισοδήματα δεν είναι παρά όσοι παίρνουν 1800 μεικτά το μήνα! Είναι οι κατά ΣΥΡΙΖΑ φραγκάτοι!
Ο λαός πρέπει να δει αυτά τα φαινόμενα με μεγάλη σοβαρότητα και ανησυχία. Γιατί η κατά γενική ομολογία και με αριθμούς αποδεδειγμένη ελληνική σχεδόν μονοταξική κοινωνία, που φτωχοποιείται όλη μαζί αναλογικά, με εξαίρεση κλάδους της κρατικής δημόσιας γραφειοκρατίας (μόνιμου πελάτη της κομματοκρατίας) κινδυνεύει να φαγωθεί μεταξύ της. Όχι επειδή υπάρχει σοβαρή οικονομική ταξική διαφορά (είπαμε, ένα 3% περίπου είναι οι κεφαλαιούχοι και οι υπόλοιποι είναι μισθωτοί, συνταξιούχοι, άνεργοι που τους συντηρεί η μικροαστική οικογένεια και μικροεπαγγελματίες), αλλά επειδή η κυβέρνηση προκειμένου να συμμετάσχει μόνιμα σε πολιτικό παιχνίδι και να φτιάξει τη δική της πελατεία, που τώρα δεν έχει, σπέρνει σπόρους ταξικής διαφοροποίησης και διχόνοιας στο λαό. Σπέρνει επικίνδυνο διχασμό και μίσος.
Ο ένας δρόμος, λοιπόν που έχει μπροστά του ο πρωθυπουργός είναι αυτός. Να το κάνει το κράτος, τη χώρα, κανονικό μπάχαλο με συγκρούσεις και απόπειρα καθυπόταξης.
Ο άλλος είναι περίπου να ακούσει τη φωνή των «53+». Να δημιουργήσει δηλαδή μια κρίση σύγκρουσης με τους δανειστές, να πουλήσει το παραμύθι της «βίαιης ανατροπής της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης» και να φύγει παίζοντας αυτός το παιχνίδι της δεξιάς παρένθεσης! Σπέρνοντας φυσικά πάλι έτσι λαϊκό διχασμό.
Να αφήσει την επομένη κυβέρνηση να εφαρμόσει όλα τα δεινά, που έσπειρε αυτός με τα πρόσθετα 180 δισ., που μας φόρτωσε (δάνειο και λεφτά ΕΚΤ στις τράπεζες, λόγω 5μηνης απραξίας) και να πετροβολάει από τα πεζοδρόμια με τα γνωστά κροκοδείλια συνθήματα και με το ηρωικό προφίλ «μιας αριστεράς, που ήρθε, το πάλεψε όσο κανείς και αρνήθηκε να υπογράψει το θάνατο του λαού»! Με τη σχετική βεβαιότητα, ότι ο γνωστός για την κοντή του μνήμη λαός θα τον ξαναφέρει στην εξουσία, για τα καλά αυτή τη φορά, μια και δεν θα χρειαστεί παρά να εφαρμόζει αυτά που οι άλλοι, οι «γερμανοτσολιάδες», ψήφιζαν.
Το δράμα για το λαό είναι, ότι το δίλημμα που έχει ο πρωθυπουργός έχει κοινό παρονομαστή: Το διχασμό. Επειδή ο πρωθυπουργός και η κλίκα που τον περιστοιχίζει έχουν γαλουχηθεί κομματικά από τα γεννοφάσκια τους με την αναγκαιοτητα της σύγκρουσης. Χωρίς σύγκρουση δεν υπάρχουν. Δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Στη θεωρία. Γιατί στα ωπα ώπα μεγάλωσαν.
Η ελληνική ευρωαριστερά, που μπολιάστηκε με το δρόμο της ιταλικής και της γαλλικής ευρωαριστεράς και απέκτησε μια πιο βαθειά φυσιογνωμία τις δεκαετίες του ’60 μέχρι το ’90, σκέφτηκε 10 πράγματα και άνοιξαν τα μυαλά της, έχει καταντήσει έρμαιο στα χέρια των πιο πρωτόγονων και αποτυχημένων θεωριών του προσταλινικού «χυδαίου μαρξισμού» ανακατεμένου με πολύ από …Μπακούνιν και ακόμα πιο πολύ από «τίποτε απολύτως». Ένα συνονθύλευμα μπάχαλου, ταξικής τρικυμίας εν κρανίω (περισσεύουν οι παχυλές συντάξεις, οι επιχειρήσεις και οι επενδεδυμένες αποταμιεύσεις στους υπερασπιστές όλου αυτού του «τίποτε») και επανάστασης, που δεν είναι ικανή ούτε ένα όχι να πει στην πράξη, μα ούτε και να καταστρώσει ένα μακρόπνοο σχέδιο διακυβέρνησης με ταυτότητα οικονομική, κοινωνική, ιδεολογική. Τίποτε.
Δεν ξέρω τι θα κάνει τελικά ο πρωθυπουργός. Η μεγάλη δίψα του για την εξουσία είναι εξόφθαλμη. Και βρίσκεται μεταξύ
της παρέας του που είναι εξίσου απολιτίκ εξουσιομανής,
του μισού κόμματος και των βουλευτών που μπήκαν στο ροκάνισμα της κρατικής εξουσίας και του ταμείου της και δεν κουνάνε,
του μισού κόμματος που βλέπει να χάνεται η εκλογική πελατεία και προτείνει μέχρι και παραίτηση για να τη διατηρήσει, από το πεζοδρομιο πια (αλλά δεν παραιτούνται από τις κρατικές θέσεις…),
των πασόκων ψηφοφόρων του, που θα μείνουν εκεί όσο θα προσδοκούν ρουσφέτια και διορισμούς,
μιας πουλπας (μάζας) νεοφτωχοποιημένων πολιτών, που είναι έτοιμοι να χάψουν οποιοδήποτε παραμύθι, αφού δεν έχουν πώς να κρατηθούν από την πραγματικότητα,
ενός κομματιού ψηφοφόρων, που τον ψήφισαν ιδεολογικά και δεν έχουν ούτε το σθένος να δουν ποιος είναι και ποιο είναι το κόμμα, ούτε το κουράγιο να φύγουν,
ενός τεράστιου ποσοστού πρώην ψηφοφόρων του κόμματος, που απείχαν και απέχουν από τις κάλπες και για να γυρίσουν απαιτούν σοβαρότητα.
Τέλος, κι αυτό είναι το σημαντικότερο από όλα, κ Τσίπρας είναι μέχρι στιγμής ο εκλεκτός όλης της λέρας, που λέγεται Αγορές, δηλαδή Μέρκελ, Ομπάμα, Ολάντ, Κομισιόν, ΕΚΤ και, φυσικά, ΔΝΤ, που του σπρώχνει το αίτημα για κούρεμα και το αίτημα για μικρότερο πρωτογενές πλεόνασμα (για να μη μας περνάνε για αφελείς).
Και είναι στη θέση του χάρη σ’ αυτή τη λέρα, η οποία φυσικά άδειασε και Γιωργάκη και Σαμαροβενιζέλους μόλις άρχισαν να ζητάνε περίεργα δημοψηφίσματα για το ευρώ και να μην υπογράφουν μέτρα για αξιολόγηση.
Γιατί ο κ Τσίπρας δεν έχει διστάσει να τρέχει να δώσει γνωριμία στον τέως, να τα κάνει πλακάκια με την Εκκλησία, να φέρνει τον Πάπα, να αγκαλιάζει τον Ερντογάν, να φέρνει το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, να συμμαχεί με το ακροδεξιό συνονθύλευμα της κομματικής σκακιέρας, να παίζει με όλους προκειμένου να αισθάνεται μεγάλος ηγέτης και να χτίζει προφίλ για το τώρα και για το μέλλον. Είναι ένας υπερφιλόδοξος, απ’ ότι φαίνεται, χωρίς ιδεολογικούς φραγμούς.
Κι αυτό το χωρίς φραγμούς σημαίνει, ότι μπορεί εύκολα να σπείρει έναν ιδιότυπο εμφύλιο στη χώρα, δήθεν ταξικό, για να φτιάξει την πελατεία του. Κι αυτό ο λαός πρέπει να το πάρει πολύ σοβαρά υπ όψιν του. Και να μην το επιτρέψει.
Ο εχθρός είναι το κεφάλαιο των αγορών και οι οικονομικοί και κομματικοί του βραχίονες στη χώρα. Δεν είναι ο διπλανός του μισθωτός, επαγγελματίας, συνταξιούχος.