Δυστυχώς, τόσο από τα χρέη του κράτους, όσο και τα ιδιωτικά, δεν μπορούμε να απαλλαγούμε, παρά μόνο με τη συναίνεση των ίδιων των δανειστών. Ας δούμε ακόμα και το πολυπαιγμένο παράδειγμα της Αργεντινής, η οποία αναγκάζεται τώρα, έπειτα από τόσα χρόνια, να προσπαθεί να έρθει σε κάποια συμφωνία με τα διεθνή κοράκια, για να μπορέσει να ανασάνει, παρά την πολύ πιο ισχυρή παραγωγική μηχανή που έχει, σε σχέση με μας. Έτσι δυστυχώς είναι φτιαγμένο το διεθνές σύστημα και εμείς είναι σχεδόν αδύνατο να απομονωθούμε και να στεγανοποιηθούμε.
Μπορεί σήμερα το χρήμα να το δημιουργούν οι ιδιωτικές τράπεζες από αέρα κοπανιστό, κατά την ώρα του δανεισμού (δηλαδή παρέχεται στην ουσία πίστη), αλλά ο λαβών το δάνειο (ιδιώτης ή κράτος), είναι σαν εκείνον που αποδέχεται συναλλαγματική ή εξέδωσε τραπεζική επιταγή.
Από εκείνη τη στιγμή που το κράτος ή ο ιδιώτης παίρνει το δάνειο ή αποδέχεται συναλλαγματική ή εκδίδει επιταγή, τα αξιόγραφα αυτά (τέτοιο στην ουσία είναι και το αέρινο χρήμα), δίνονται πιο πέρα. Στην πραγματικότητα δίνεται μεν παραπέρα αεριτζίδικη πίστη, αλλά ως αντάλλαγμα λαμβάνονται κανονικά προϊόντα και κανονικές υπηρεσίες. Και η διαδικασία αυτή πάει ακόμα πιο πέρα. Τα ίδια χρήματα, η ίδια συναλλαγματική και η ίδια επιταγή δίνονται πιο πέρα κ.ο.κ. Στο τέλος, εκείνος που έλαβε το δάνειο ή αποδέχτηκε τη συναλλαγματική ή εξέδωσε την επιταγή, θα υποχρεωθεί να υλοποιήσει την υπόσχεση, με την εξόφληση.
Επομένως, μπορεί αρχικά η όλη διαδικασία να ξεκίνησε με μια αεριτζίδικη υπόσχεση, αλλά στη συνέχεια εμπλέκονται κανονικά ανταλλασσόμενα προϊόντα και υπηρεσίες και αυτοί που τα έχουν δώσει θέλουν το αντάλλαγμα.
Βλέπουμε λοιπόν ότι, δεν είναι καθόλου εύκολο να πούμε με το έτσι θέλω δεν πληρώνω το δάνειο, δεν πληρώνω τη συναλλαγματική, δεν πληρώνω την επιταγή. Αυτό έχει συνέπειες την κατάσχεση και τον πλειστηριασμό των περιουσιών.
Το ερώτημα όμως εδώ, που μας απασχολεί, δεν έχει να κάνει με τις ιδιωτικές συναλλαγματικές και τις ιδιωτικές επιταγές. Το ερώτημα είναι τι θα κάνουμε τώρα, όταν τα χρήματα τα έχει πάρει το κράτος, τα μοίρασε στο λαό (ολιγάρχες και απλούς μισθωτούς και συνταξιούχους) και το χειρότερο, τα χρήματα αυτά είναι τώρα εκτός Ελλάδας και μάλιστα αφορολόγητα.
Εδώ ακριβώς θα πρέπει να παρέμβει ο λαός, για να αναζητήσει τα χρήματα και να τιμωρήσει τους υπεύθυνους. Θα πρέπει ακόμα να καταλάβει ο λαός, πως μη παράγοντας τίποτα και καταναλώνοντας ασύστολα, ακόμα και αν μας χαρίσουν όλα τα χρέη, σύντομα θα περιέλθουμε στην ίδια κατάσταση.
Όσο λοιπόν τα βάζουμε μόνο με τους «κακούς» δανειστές και δεν ψάχνουμε, αφενός ποια λαμόγια διασπάθισαν τα χρήματα και τι τα έκαναν και αφετέρου να δημιουργήσουμε σοβαρό παραγωγικό μηχανισμό, δεν πρόκειται να μας πάρει κανείς στα σοβαρά σαν λαό.
Έχουμε όμως το ανάλογο πολιτικό σύστημα, έχουμε άραγε την ανάλογη ανεξάρτητη δικαιοσύνη για να το επιτύχουμε αυτό; Δυστυχώς όχι. Αν δεν λύσουμε πρώτα αυτά τα θέματα ως λαός, τότε απλά, ας καθίσουμε να κοιτάμε τις περιουσίες μας να χάνονται και την μαρτυρική πατρίδα μας να περνάει στα ιστορικά βιβλία ως ανάμνηση και παράδειγμα προς αποφυγή. Και είμαστε εμείς σήμερα αποκλειστικά υπεύθυνοι γι’ αυτό. Κανείς άλλος.