Η ελληνική Κυβέρνηση δεν δείχνει να βρίσκεται σε μια τέτοια θέση ώστε να δρομολογεί τις εξελίξεις, ωστόσο είναι αναμφίσβητη η ικανότητα του Πρωθυπουργού να σταθμίζει τις καταστάσεις και να επωφελείται τα μέγιστα. Δεν είναι σίγουρο σε τι αποσκοπούσε η αυθόρμητη αντίδραση στο άκουσμα της διαρροής της επίμαχης συνομιλίας Velculescu-Thomsen. Λίγα εικοσιτετράωρα μετά πάντως, είναι σαφές τι θα κάνει η Κυβέρνηση, δεδομένων των συνθηκών.
Θα δεθεί στο άρμα της Ευρώπης είναι η απάντηση. Στο άρμα αυτών που θεωρούσε μέχρι πρότινος εκβιαστές, γερμανοτσολιάδες ή απλά Γερμανούς. Στον προεκλογικό ΣΥΡΙΖΑ ο εθνικός προσδιορισμός ισοδυναμούσε με ύβρη. Στους ΑΝΕΛ συνεχίζεται και μετεκλογικά. Ωστόσο, δεν υπάρχει εναλλακτική. Το ΔΝΤ, ακόμη και αν δεν συνωμοτεί κατά της χώρας -όπως δεν προκύπτει σαφώς από τη διαρροή- απαιτεί διάφορα, τα οποία στην κυβέρνηση κρίνονται υπερβολικά.
Στην πραγματικότητα, οι μέχρι τώρα συμφωνίες προβλέπουν διάφορα θέματα διαχείρισης του ελληνικού χρέους. Έχουμε ακούσει άλλωστε από επίσημα χείλη υποσχέσεις για αναδιάρθρωση. Υποσχέσεις που από ευρωπαϊκής τουλάχιστον πλευράς “δείχνουν” προς την κατεύθυνση της επιμήκυνσης. Κάπου εκεί ξεκινά η διάσταση απόψεων με το ΔΝΤ, το οποίο θα έβλεπε με καλύτερο μάτι ένα κούρεμα. Γιατί όχι άλλωστε; Το ίδιο το ταμείο εμμένει στο καταστατικό του, δεν κουρεύει το δικό του μερίδιο αλλά απαιτεί από όλους τους άλλους να το πράξουν. Οι ευρωπαίοι που έχουν δανείσει τα περισσότερα και επιπλέον έχουν αναλώσει πολιτικό κεφάλαιο για την ελληνική υπόθεση, είναι λογικό να διαφωνούν.
Σ’ αυτή τη διαφωνία έχει επενδύσει πολλά η ελληνική Κυβέρνηση αλλά καθώς ο χρόνος πιέζει, θα κληθεί να πάρει θέση. Δεδομένης της συγκυρίας, η επιλογή είναι μονόδρομος. Το ΔΝΤ δεν δανείζει χρήματα, τουλάχιστον όχι πολλά. Όταν το κάνει, απαιτεί υψηλότατο επιτόκιο. Άρα το μέλλον της εξωτερικά χρηματοδοτούμενης οικονομίας μας, εξαρτάται από τους ευρωπαίους εταίρους. Στο δικό τους στρατόπεδο θα επιχειρήσουμε να ενταχθούμε.
Αν δεν θέλουν να συζητήσουν για χρέος αλλά διατίθενται να βοηθήσουν στο “κλείσιμο” της αξιολόγησης, μοιάζουμε πρόθυμοι να το δεχτούμε. Πρόκειται για μια τεράστια αλλαγή στο “αφήγημα” αλλά οι επιλογές είναι περιορισμένες. Ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Θα κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία και θα πάρουμε ότι μας δώσουν. Θα επιχειρήσουμε μάλιστα να “πουλήσουμε” την αλλαγή στάσης ως “συμμαχία” αλλά οι ευρωπαίοι δεν νοιάζονται γι’ αυτό. Δεν ψάχνουν συμμάχους. Διέξοδο από τη μέγκενη του πολιτικού κόστους ψάχνουν.
Το ότι διαφαίνεται φυσικά μια διχογνωμία, δεν διασφαλίζει ότι τελικά το ΔΝΤ θα αποχωρήσει και ότι οι ευρωπαίοι θα πληρώσουν τα σπασμένα της αποχώρησής του. Πρόκειται για μια πολύ λεπτή διαπραγμάτευση και η Αθήνα βρίσκεται στο επίκεντρο. Δεν επιλέγει να φύγει από τη μέση. Αντίθετα αποζητά ρόλο στη μάχη, ελπίζοντας ότι θα κερδίσει ότι περισσότερο μπορεί από αυτό το ιδιότυπο πόκερ. Παίζει με τα μεγάλα πορτοφόλια, κυρίως μπλοφάροντας.
Φυσιολογικά η ολοκλήρωση της τρέχουσας αξιολόγησης θα σηματοδοτούσε και την έναρξη της αναδιάρθρωσης του χρέους. Όπως ήρθαν τα πράγματα όμως, κάθε εξέλιξη είναι πιθανή. Οι ευρωπαίοι, με το ενδεχόμενο του BREXIT στον ορίζοντα και με το προσφυγικό να παραμένει άλυτο, θα ήθελαν μια γρήγορη λύση για την Ελλάδα. Μια οποιαδήποτε λύση και ει δυνατόν χωρίς να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Η Ελληνική πλευρά, δεν έχει όπλα για να διαπραγματευθεί. Έχασε πάρα πολύ χρόνο για άλλη μια φορά και πλέον βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και με διάφορους αξιωματούχους να επαναφέρουν το GREXIT στο τραπέζι. Συστρατεύεται λοιπόν με την άποψη, “συμφωνία να ‘ναι κι’ ότι να ‘ναι”, με έμφαση στο δεύτερο κυρίως μέρος της πρότασης…
news247.gr