Πρέπει να τη διαγράψουμε οριστικά και ενσυνείδητα από το λεξιλόγιό μας αν θέλουμε να ζήσουμε όχι μόνο σαν έθνος, αλλά σαν έθνος ελεύθερο. Να αντικαταστήσουμε τη λήθη με την αφύπνιση και ενίοτε με το θυμό, εναντίον κάθε είδους, κάθε μορφής πολιτικής αυθαιρεσίας, απάτης ή και ανικανότητας. Κάθε μορφής ψυχολογικής βίας και καταπίεσης και καταδολίευσης των ηθικών, πολιτιστικών και πνευματικών, αλλά και κοινωνικών ελευθεριών του έθνους.
Και να συντηρήσουμε τη ζωτική μνήμη που θα θρέψει τους ιστούς της ελεύθερης συνείδησης. Θα πρέπει να θυμόμαστε, να θυμόμαστε τα λάθη μας και τα λάθη των προσωποποιημένων επιλογών μας στην πολιτική. Και πρέπει να κάνουμε τη ζωτική τούτη μνήμη σκοπό στη ζωή μας, γιατί τούτος ο σκοπός συνταυτίζεται με τη διαφύλαξη των κοινωνικών δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων του πνεύματος και του λαού για την ελευθερία και την εθνική αξιοπρέπεια.
Διαφορετικά, είναι μόνο λόγος και έννοια η ελευθερία τούτη, που πολλοί πριν από εμάς την ποτίσανε με τόσο αίμα, που αντρώθηκε μέσα σε τόσο πένθος, που περπάτησε μέσα από τόση συμφορά. Πρέπει να είναι πράξη και συνεχής εγρήγορση. Οταν ένας λαός έχει πληρώσει τόσο ακριβά το τίμημα της ελευθερίας του, θα ήταν από μέρους των νεότερων γενιών, ειδικότερα των ανθρώπων του πνεύματος, το λιγότερο προδοσία απέναντί του, αν λησμονούσαν το τίμημα...
Η περίοδος της νάρκης και της φοβίας ενώπιον της αλήθειας μας, η καταφυγή απλώς σε λεβέντικα συνθήματα για να δικαιολογήσουμε την αβουλία μας, διεκδικούν μόνο τη μιζέρια μας. Τα συνθήματα μένουν συνθήματα και οι εθνικοί στόχοι ξεπέφτουν στους σωρείτες των λέξεων, ενώ οι προθέσεις παραγράφονται από τη ρουτίνα της καθημερινότητας και δημιουργούνται οι προυποθέσεις να εκδιπλώνουν το απύθμενο θράσος τους οι επιτήδειοι της πολιτικής.
Με τη λήθη και τη φοβία μας να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια των πραγμάτων, εγκλωβισμένοι στο μικρόκοσμό μας, δημιουργείται μια ανισορροπία του εσωτερικού κοινωνικού δυναμισμού, συμβάλουμε στη σύνθεση των αντιφατικών δυνάμεων και στην ανεμπόδιστη σύγκρουσή τους, απομακρύνουμε την προοπτική για την κατάκτηση ενός νέου αναβαθμού.
Και διαπιστώνουμε, σε χρόνο ανύποπτο συνήθως κι αφού μας έχουν ισοπεδώσει τα γεγονότα, ότι με τη σιωπηρή ανοχή μας και τη λήθη μας είμαστε συνένοχοι στο έργο της κατάλυσης του ιστορικού νόμου της εξέλιξης της κοινωνίας, κάποιες φορές μάλιστα και των δημοκρατικών λειτουργιών.