ΘΕΜΗΣ ΤΖΗΜΑΣ
Ο Ναζίμ Χικμέτ έγραφε: «Δε μοιάζει με κανένα φόβο, ο φόβος εκείνου που ξεπουλάει το λαό του». Είναι προφανής ο φόβος αυτός πίσω από το “σκάσε μαλάκα” του υπουργού εξωτερικών.
Ο υπουργός εξωτερικών, με μια του φράση έτυχε να είναι αυτός που συμπύκνωσε όσα διαπερνούν το θυμικό της εν λόγω κυβέρνησης, όπως και της ευρύτερης μνημονιακής εξουσίας, η οποία συμπεριλαμβάνει τις προηγούμενες κυβερνήσεις και σήμερα αντιπολιτευόμενες, κοινοβουλευτικές, πολιτικές δυνάμεις. Η ματαίωση χωρίς αυτοκριτική, χωρίς ανάληψη ευθύνης, μετατρέπεται σε αγωνία, φόβο και επιθετικότητα απέναντι στα θύματα της ήττας και της προδοσίας.
Από τον Πάγκαλο έως το Φίλη, από το Γιώργο Παπανδρέου και το Σαμαρά έως τον Τσίπρα, από το Γ. Παπακωνσταντίνου έως τον Ε. Τσακαλώτο και από τον Άδωνι Γεωργιάδη έως το Νίκο Κοτζιά- δυστυχώς για τον τελευταίο διότι ξεκίνησε δημιουργώντας άλλες προσδοκίες καλώς ή κακώς σε αρκετούς εξ ημών-, η εγκατάλειψη των υποσχέσεων- “λεφτά υπάρχουν”, Ζάππειο Ι και ΙΙ, “σκίσιμο των μνημονίων”, “Merkel go home” κλπ- η προσχώρηση των κυβερνήσεων ακριβώς στις πολιτικές που κατήγγειλαν, η ματαίωση του κοινωνικού συμβολαίου που πρότειναν, συνοδεύονται πρώτα από το “δεν υπήρχε άλλος δρόμος” και έπειτα από τη χυδαία επιθετικότητα απέναντι σε οποιονδήποτε διαμαρτύρεται. Εκείνοι που σχολιάζουν δηκτικά το θράσος των Τόμσεν και λοιπών, συμπεριφέρονται με ακόμα μεγαλύτερο θράσος στον ελληνικό λαό, στα θύματα της πολιτικής τους ή στους διαφωνούντες με αυτήν.
Είθισται άλλωστε, οι ντόπιοι τοποτηρητές, οι “επιστάτες” της ξένης πατρωνίας να αποδεικνύονται σκληρότεροι από τους αποικιοκράτες εντολείς, λόγω προσωπικής αγωνίας να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Κυβερνήσεις και αξιωματούχοι περίκλειστοι, ξεκομμένοι από το λαό, κατοικοεδρεύοντες στη θαλπωρή της εξουσίας, που ξεπούλησαν τον κόσμο που πίστεψε σε αυτούς, χρησιμοποιούν άλλοτε στρεψοδικίες και άλλοτε την ευθεία επίθεση, ενώ εξακολουθούν να σωρεύουν ερείπια και αποτυχίες.
Ο υπουργός εξωτερικών δεν έβρισε κάποιον που τον είχε βρίσει πρώτος ή που αποπειράθηκε να του στερήσει το λόγο. Έβρισε κάποιον που του άσκησε πολιτική κριτική, αφού με εμφανή δυσκολία την άκουσε για περίπου ένα λεπτό. Κάθε επόμενος μνημονιακός, πιστεύοντας βαθιά ότι είναι αυτονόητα καλύτερος από τους προηγουμένους ομοίους του αποδεικνύεται ακόμα πιο απρόθυμος να δεχτεί την οποιαδήποτε κριτική. Ένας αντιδραστικός ιδεαλισμός γίνεται οχυρό απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα που γεννούν τα επίχειρα της πολιτικής τους: “είμαι άλλος από αυτά που κάνω και απορώ πώς δεν το βλέπετε” ή “αυτά που κάνω είναι σωστά, γιατί τα κάνω εγώ”. Η μνησικακία αυτού που ξεπουλάει απέναντι σε αυτόν που του θυμίζει ότι ξεπούλησε. Επιπλέον όμως- και αυτό είναι εξίσου σοβαρό- ο υπουργός εξωτερικών κατάφερε άλλο ένα πλήγμα στον ημιθανή δημόσιο διάλογο.
Ο υπουργός εξωτερικών μάλλον δε θα ζητήσει καν μια καθυστερημένη συγγνώμη. Η κυβέρνηση δε θα πει τίποτα. Άλλωστε πού να προλάβει τα καθημερινά “μαργαριτάρια” των υπουργών της, που ανασχεδιάζουν κατά το δοκούν την κυβερνητική στρατηγική ανά 24ωρο, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του πρωθυπουργού. Δεν ξέρω πώς ο υπουργός εξωτερικών αντιλήφθηκε τον εαυτό του μετά το “σκάσε μαλάκα”. Η αλήθεια είναι πάντως ότι ποτέ δεν έδειξε πιο αδύναμος, πιο φοβισμένος και πιο γνήσιος εκφραστής του συνόλου της κυβέρνησης.