(α) Όταν η δυτική Γερμανία έδωσε ένα
δάνειο ύψους 200 εκ. μάρκων στην Ελλάδα, στις αρχές της δεκαετίας του
1950, το συνέδεσε με την υποχρέωση της χώρας μας να ψηφίσει η Βουλή έναν
νόμο – σύμφωνα με τον οποίο δεν θα διώκονταν στο μέλλον οι ναζί που διενέργησαν εγκλήματα στην Ελλάδα.
(β) Όταν ένα δικαστήριο των Αθηνών
καταδίκασε τον αρχηγό της γερμανικής διοίκησης της Βέρμαχτ στη
Θεσσαλονίκη Max Merten σε φυλάκιση 25 ετών, επειδή ήταν υπεύθυνος για τη
μεταφορά 48.000 Εβραίων σε στρατόπεδα εξόντωσης τους (κρεματόρια), η γερμανική κυβέρνηση πίεσε την Ελλάδα να απελευθερώσει τον ναζί – με επιτυχία.
(γ) Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας
στην Ελλάδα, από το 1967 έως το 1974, το γερμανοελληνικό εμπόριο
υπερδιπλασιάστηκε. Η συνεργασία δε αρκετών Γερμανών πολιτικών, όπως για
παράδειγμα του Franz-Josef Strauß με τη φασιστική κυβέρνηση της Ελλάδας,
ήταν υποδειγματική.
Όσον αφορά δε τις εμπειρίες μας μετά την κρίση, διακρίνονται κυρίως οι εξευτελισμοί που υφιστάμεθα από το σύνολο των γερμανικών ΜΜΕ, καθώς επίσης από τον υπουργό οικονομικών της Γερμανίας – ο οποίος συμπεριφέρεται σαν να ανήκει σε μία καινούργια άρια φυλή, ανώτερη όλων των υπολοίπων.
Λογικά πάντως οι περισσότεροι θεωρούν ότι, η Γερμανία δεν έχει ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο – γεγονός που σημαίνει πως όποια χώρα έχει την ατυχία να βρεθεί κάτω από τη μπότα της, υποφέρει τα πάνδεινα.