Η κυβέρνηση συνεχίζει να
διαπραγματεύεται, ακόμη μία φορά μετά την υπογραφή της συμφωνίας και όχι
προηγουμένως – όπως ο κάθε άνθρωπος, επιχείρηση ή κράτος οφείλει. Το
γεγονός αυτό θυμίζει το καταστροφικό εξάμηνο του 2015, όσον αφορά τη
διαχείριση της Οικονομίας, το οποίο κατέληξε στην υπογραφή του χειρότερου μνημονίου στην παγκόσμια ιστορία.
Μίας απίστευτα αποικιοκρατικής συμφωνίας, την οποία ψήφισαν τα περισσότερα κόμματα ένα μήνα αργότερα, ενώ νομιμοποίησε η εκλογική πλειοψηφία των Ελλήνων αμέσως μετά –
οπότε, τυχόν άρνηση της εφαρμογής της, θα ισοδυναμούσε με την ανέντιμη
αναξιοπιστία ενός ολόκληρου λαού, μαζί με τους Θεσμούς του. Εδώ ίσως
οφείλουμε να θυμίσουμε τα εξής λόγια του Κ. Καστοριάδη:
«Μπορούμε να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για Δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός – όπως και κάθε λαός – είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα».
Σε κάθε περίπτωση έχουμε την εντύπωση πως η κατάληξη δεν θα είναι ούτε αυτή τη φορά διαφορετική, αφού η παράσταση παραμένει η ίδια.
Βέβαια, για να είμαστε αντικειμενικοί, οι
εναλλακτικές επιλογές που έχει ο λαός στη διάθεση του, όσον αφορά τις
ενδεχόμενες εκλογές, είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Επομένως δεν μπορεί να τον
κατηγορήσει κανείς – εκτός ίσως από το ότι δεν παίρνει την τύχη της χώρας του στα χέρια του,
όπως έχει συμβεί με πολλούς άλλους λαούς στο παρελθόν, οι οποίοι είχαν
σταματήσει να ανέχονται τους εκάστοτε κατά φαντασία και ανίκανους
σωτήρες τους.