΄Ενας καταρράκτης 85 και πλέον σχολίων τεράστιας έκτασης, αρνητικών στην μεγίστη πλειοψηφία τους, που πυροδότησε η χθεσινή δημοσίευση παλαιότερου άρθρου του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου στον Ινφογνώμονα, με τίτλο «Επειδή κάποιοι παίζουν το ρόλο του "Ιωαννίδη", ας προσέξουν», προκαλεί έκπληξη στον νηφάλιο αναγνώστη για την ασυγκράτητη ορμητικότητα των αντιδράσεων που προκάλεσε το μήνυμα του άρθρου για την ανάγκη περίσκεψης, σωφροσύνης και σοβαρής στάθμισης των συνεπειών, πριν την παραμικρή κίνηση στην εξωτερική πολιτική μιας εύτρωτης χώρας, ως η δική μας.
Επειδή το λιθοβολούμενο άρθρο δεν επέτυχε τον σκοπό της δημοσίευσής του, να τιθασεύσει, δηλαδή, τις παρορμήσεις και να κινήσει τον διαλογισμό, ο γράφων σκέφτηκε μήπως ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν είναι αποτελεσματικώτερος του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου (και του Σάββα Καλεντερίδη που αναδημοσιεύει εσκεμμένα το άρθρο του) στην διδασκαλία της φρόνησης και της περίσκεψης, προ των κινήσεων και των λόγων.
Ευκαιρία προς τούτο παρέχει δήλωση του Ρώσου Προέδρου στη διάρκεια της πολύωρης ετήσιας ενημέρωσης της ρωσικής και διεθνούς κοινής γνώμης, που πραγματοποίησε την Πέμπτη στη Μόσχα, απαντώντας σε εκατοντάδες ερωτήσεις και απλών πολιτών. Στη συγκεκριμένη δήλωση, που μεταδίδει το πρακτορείο Τας, ο κ. Πούτιν πλέκει το εγκώμιο του … Προέδρου Ομπάμα!
Απαντώντας σε ερώτηση, ο Πρόεδρος Πούτιν εγκωμίασε τον Πρόεδρο Ομπάμα διότι ανεγνώρισε ότι έλαβε λανθασμένες αποφάσεις στην περίπτωση στης Λιβύης.
«Πρώτα, το γεγονός αυτό –είπε- επιβεβαιώνει ότι ο σημερινός Πρόεδρος είναι ένας καλός άνθρωπος.»
Υπενθύμισε, ότι όταν ήταν γερουσιαστής, ο Ομπάμα είχε επικρίνει τον τότε πρόεδρο για τις ενέργειες της Ουάσιγκτων στο Ιράκ. «Αλλά, δυστυχώς, ως πρόεδρος έκαμε τα λάθη για τα οποία μίλησε, στη Λιβύη. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι ο συνάδελφός μου έχει το θάρρος να κάνει τέτοιες δηλώσεις –δεν μπορεί ο κάθε ένας να το κάνει. Αυτό είναι δείγμα ισχυρού χαρακτήρα.»
«Το κακό είναι- συνέχισε- ότι αυτές οι σειρές των σφαλμάτων συνεχίζονται, επειδή διέπραξαν σχεδόν το ίδιο λάθος στη Συρία. Δεν ξαίρουμε πως θα τελειώσουν όλα αυτά».
Σημείωσε όμως (μια στο σφυρί και μια στο πέταλο) ότι «τελευταία μπορέσαμε να κάνουμε μια πολύ θετική εργασία (με τις ΗΠΑ στη Συρία).Συνεχίζεται εντατική συνεργασία μεταξύ των στρατιωτικών και των υπηρεσιών πληροφοριών μας και των υπουργείων των Εξωτερικών για να βρουν μια λύση στη κρίση της Συρίας. Ελπίζω –κατέληξε- πως αυτή η κοινή προσπάθεια θα μας οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα.»
Τώρα, αυτά ο Πρόεδρος Πούτιν τα έλεγε για ποιόν; Μα βέβαια για τον ηγέτη των ΗΠΑ, υπό την προεδρία του οποίου πραγματοποιήθηκε το πραξικόπημα στην Ουκρανία, εξεκίνησε και μαίνεται ο οικονομικός (κυρώσεις, πετρέλαιο) και ψυχρός πόλεμος κατά της Ρωσίας, κατευθύνεται προσωπικά κατά του Ρώσου Προέδρου από την Ουάσιγκτων λυσσαλέα συκοφαντική προπαγάνδα δαιμονοποίησης και συνεχής εκστρατεία εξωτερικής και εσωτερικής υπονόμευσης, με όλα τα μέσα – όσο και πόλεμος μέσω πληρεξουσίων.
Και πως εξηγείται, αυτή η προχθεσινή αντίδραση του Πούτιν; Είναι και ο Πούτιν «κότα», που δεν πήγε με στολή εκστρατείας στο Πεντάγωνο, όπως ο Καμμένος, για να κάνει υπερπτήσεις με τους «συμμάχους» πάνω από την Ακρόπολη, για να … φύγουν τα τουρκικά F16 από τις Οινούσες; ΄Η που δεν κάθισε να γράφει κατεβατά για να κατατροπώσει τον Ερντογάν στο πρόσωπο του Κωνσταντακόπουλου; Όχι. Με την επίδειξη της ρωσικής δύναμης στη Συρία, είχε ασφαλισθεί επαρκώς από κάθε πειρασμό παρεξήγησης.
Μάλλον έκρινε ωφελιμώτερο να διδάξει τους αψείς και ασυγκράτητους, (κυρίως στα λόγια), τη σοφία της οικονομίας των κινήσεων και των λόγων, χάριν του χρόνου στους υπολογισμούς που πρέπει να προηγούνται, για τα σχέδια και τα κίνητρα του αντιπάλου ή τρίτων και για τις συνέπειες της δικής σου αντίδρασης.
Ο Πούτιν εντυπωσιάζει σήμερα στον στίβο μιας διεθνούς θανάσιμης αναμέτρησης, επειδή αντιμετωπίζει την ακόμη υπερτερούσα δύναμη με τις προϋπολογισμένες κινήσεις του καλού σκακιστή και την τεχνική του Τζούντο, που συνίσταται στο να οικειοποιείσαι την δύναμη του αντιπάλου για να μη του επιτρέψεις να σε νικήσει. Φείδεται και σμιλεύει τον λόγο του και δεν κάνει σπατάλη δυνάμεων- όπως έδειξε στη Συρία.
Χρυσός κανόνας της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής είναι η προέχουσα, κυρίαρχη θέση της διπλωματίας, με μόνιμο στόχο «να κάνω τον εχθρό μου ουδέτερο, τον ουδέτερο να τον κάνω εταίρο συμφέροντος και τον εταίρο μου να τον κάνω φίλο.» Πόλεμος μόνο αμυντικός, σε έσχατη ανάγκη προστασίας υψίστου εθνικού αγαθού.
Τώρα, θα παρατηρήσει κανείς –και σωστά- ποια σχέση μπορούν να έχουν αυτά και που να ακουμπούν τον Τσίπρα και τον Καμμένο, ή το Κυριάκο και την Φώφη. Και κατ’ αρχήν ο Τσίπρας άδικα θα έπαιρνε τον Ερντογάν στο τηλέφωνο. Το γιουσουφάκι υπηρεσίας θα τον παρέπεμπε, κατά το πρωτόκολλο, στον φιλαράκο του τον Νταβούτογλου, ομοβάθμιο του πρωθυπουργό, για άλλη μια αρλεκινάδα με αστειάκια και τριαντάφυλλα.
Όχι, το διδακτικό παράδειγμα Πούτιν καταγράφεται εδώ σαν αφορμή και τροφή σκέψης στους πνιγόμενους ΄Ελληνες πολίτες, που προσφεύγουν σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και προβληματισμού σε αναζήτηση απαντήσεων στα αγωνιώδη ερωτηματικά τους και μονοπατιών συμβολής σε μια κοινή εθνική οδό σωτηρίας. Δεν προορίζεται ούτε για το πολιτικό προσωπικό της συμφοράς, ούτε για τους ψηφοφόρους του, που αναζητούν στη στήλη των σχολίων έναν καφενέ εκτόνωσης καταπιεσμένων «εγώ» με επιθετική φλυαρία.