του Ρούντι Ρινάλντι
Σε σκηνοθεσία του Μεγάρου Μαξίμου
Κάποια υπηρεσία παρακολούθησε, υπέκλεψε και διέρρευσε μέσω WikiLeaks τις συνομιλίες Τόμσεν-Βελκουλέσκου. Οι υποψίες έπεσαν πρώτα στις ελληνικές υπηρεσίες αλλά υπάρχουν τόσες άλλες εμπλεκόμενες -για παράδειγμα οι γερμανικές- ώστε το ποιος το έκανε μικρή σημασία έχει. Το περιεχόμενο της συνομιλίας δεν αποκαλύπτει κάτι καινούργιο, αποτελεί όμως ένα ακόμα πειστήριο για τον κυνισμό με τον οποίο συμπεριφέρονται τα «ευαγή» ιδρύματα τύπου ΔΝΤ. Και βεβαίως πιστοποιεί τις γνωστές αντιθέσεις που έχουν οι Ευρωπαίοι και ΔΝΤ (ή Γερμανοί και Αμερικανοί).
Το προϊόν, βεβαίως, της υποκλοπής προσφέρθηκε στην ελληνική κυβέρνηση. Η οποία σκέφτηκε όχι απλώς να το εκμεταλλευτεί αλλά, τυχοδιωκτικά, για δεύτερη φορά, να κατασκευάσει μια αντιπαλότητα για να αποκρύψει πίσω από το νέφος απειλής και σύγκρουσης, τη γενικευμένη υποχώρησή της σε όλες τις ρυθμίσεις του 3ου Μνημονίου. Η σκηνοθετική αντίληψη ζήλεψε την επιτυχία των χειρισμών του περυσινού καλοκαιριού, όταν μέσα από την αργόσυρτη «διαπραγμάτευση» και ενώ από τις 20 Φλεβάρη είχε κλείσει η «δουλειά», επί της ουσίας φθάσαμε στην κατάπτυστη συμφωνία του Ιουλίου και στις κάλπες του Σεπτέμβρη.
Έτσι, το «σενάριο» έχει σκληράδα απέναντι στο ΔΝΤ και μια κυβέρνηση που κάπως αντιστέκεται. Στην πραγματικότητα, όμως, προσπαθεί να αποσπάσει με κάθε τρόπο την υπερψήφιση όλων των μέτρων που έχει ήδη αποδεχτεί με την συμφωνία του Ιουλίου. Τώρα το τσακαλώτικο απόφθεγμα «είμαστε κοντά στην αρχή του τέλους», που βάζει τέλος… στη «δημιουργική ασάφεια», ονομάζεται «αξιολόγηση». Δημιουργούμε μια φάρσα φασαρίας με το ΔΝΤ, παίρνουμε την «αξιολόγηση», δηλαδή αποδεχόμεθα ό,τι μας δώσουν οι θεσμοί, τα ψηφίζουμε και συνεχίζουμε να κερδίζουμε χρόνο ως αποκλειστικοί ένοικοι του Μαξίμου. Τέτοιες έξυπνες κινήσεις κάνουν τα βατράχια όταν τα βουβάλια τσακώνονταν στο βάλτο… Πολύ διαφανές, πολύ εύκολο, πολύ τυχοδιωκτικό. Που θα το ακολουθήσει η δεύτερη μεγάλη κωλοτούμπα, που ήδη αναγγέλλεται και υλοποιείται.
Πόσο τσακώνονται τα «βουβάλια»;
Ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ΗΠΑ και γερμανική Ε.Ε. είναι υπαρκτός, αλλά δεν εκφράζεται παντού και πάντα ανοικτά. Στη βάση αυτού του ανταγωνισμού και των ανακατατάξεων που γίνονται στην καρδιά του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αναπτύσσονται τάσεις εδραίωσης του ευρωατλαντικού τόξου. Το μέλλον της Ε.Ε. εξαρτάται από τις κινήσεις αυτές και η τάση ηγεμόνευσης στην Ευρώπη από τη Γερμανία συναντιέται και συγκρούεται με τον άξονα ΗΠΑ-Αγγλία και το χάσμα που μπορεί να προκαλέσει ένα Brexit. Εξαρτάται, ακόμα, και από το πιθανό ξέσπασμα ενός δεύτερου κύματος κρίσης των ευρωπαϊκών τραπεζών μέσα στο 2016 και από τις προτάσεις που διαμορφώνονται εντός της ίδιας της Γερμανίας για το πώς θα προωθήσει τα στρατηγικά της συμφέροντα.
Όλα αυτά εκφράζονται με διαφορετικές οικονομικές προτάσεις που προωθούν τα δύο «βουβάλια». Ελάφρυνση του χρέους αλλά σκληρές μεταρρυθμίσεις και χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα για να υπάρχει μια αυξητική πορεία (ΔΝΤ), καμιά συζήτηση για κούρεμα του χρέους, υψηλά πλεονάσματα κι άρα περικοπές και πάλι σκληρές μεταρρυθμίσεις (ΕΚΤ, Ε.Ε.). «Λογικά», η κυβέρνηση Τσίπρα θα έπρεπε να διαλέξει την πρόταση του ΔΝΤ, παρά αυτήν των Γερμανών, στηριζόμενη στην ελάφρυνση του χρέους. Παρ’ όλα αυτά, κάνει το σάλτο να παίξει ενάντια στο ΔΝΤ, να χρησιμοποιήσει την αντίθεση αυτή για να πάρει γρήγορα την «αξιολόγηση» και να την εμφανίσει περίπου ως επιτυχία. Παίζει τυχοδιωκτικά και εισπράττει τη μήνι της Λαγκάρντ, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι το ΔΝΤ θα μείνει στο πρόγραμμα γιατί το θέλει και το ίδιο αλλά και οι Γερμανοί.
Η σύγκρουση των βουβαλιών δεν θα κριθεί βέβαια στο πεδίο «Ελλάδα» ούτε θα εξαρτηθεί από αυτό. Ήδη στην Ε.Ε. έχουν συσσωρευτεί πολλές εκρηκτικές ύλες που καθιστούν όλους πολύ προσεκτικούς στους βηματισμούς τους. Πολύ πρόσφατο το ολλανδικό «όχι» στο δημοψήφισμα για τις σχέσεις Ε.Ε.-Ουκρανίας, πήρε ευρωσκεπτικιστική χροιά και τρόμαξε πολλούς παίκτες.
Δεν υπάρχει καμία ένδειξη πως ο Τσίπρας θέλει απαγκίστρωση από τις ΗΠΑ και κάνει την επιλογή να στρατευτεί αποκλειστικά στο πλευρό της Μέρκελ. Κάνει παιχνιδάκια, τον έχουν αξιολογήσει και ξέρουν πως θα τα αποδεχτεί όλα. Φτάνει τα «βουβάλια» (και όχι ο «βάτραχος») να βρουν μια κινούμενη πρόσκαιρη ισορροπία, έως ότου ληφθούν πιο ριζικές αποφάσεις. Η Ελλάδα, ως αποικία χρέους, στην οικονομική σφαίρα της Γερμανίας, ΝΑΤΟϊκό πολεμικό μετόπισθεν και χώρος εγκλεισμού και αποτροπής προσφυγικών ροών, καλά κρατεί. Υπό τις ευλογίες του Πάπα και του Πατριάρχη θα χρηστεί ο νέος ρόλος της, ως σπίτι (στην πραγματικότητα, φυλακή) των προσφύγων και εκπατρισμένων. Οι ίδιοι, βεβαίως, θα ευλογήσουν την συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας και την επί γης ειρήνη…
Το πραγματικό εμπόδιο
Ο Αλέξης Τσίπρας ανήκει πλέον στην συλλογή των «εξημερωμένων πρωθυπουργών». Δεν έχει τόση σημασία αν συντελέστηκε η εξημέρωση πριν, κατά ή μετά την ανάληψη των πρωθυπουργικών του καθηκόντων. Η κεντροαριστερή διακυβέρνηση πρόσφερε ήδη πολλά, αφού πέρασε τόσα μέτρα, αλλά, όπως είπαμε, βρισκόμαστε «κάπου κοντά στην αρχή του τέλους». Και η φθορά του κυβερνητικού σχήματος είναι γρήγορη, αλματική. Ήδη η Ν.Δ. σταθεροποιείται στην πρώτη θέση σε διάφορες δημοσκοπήσεις λίγους μήνες μετά τις εκλογές. Ενώ μεγάλο τμήμα της κοινωνίας μαυρίζει και τα δύο κόμματα και συνολικά το πολιτικό σύστημα. Το πραγματικό εμπόδιο για αυτούς έγκειται στο ότι δεν δημιουργείται κανένα ρεύμα υπέρ των μέτρων και της πολιτικής που υιοθετείται.
Η κοινωνία είναι εχθρική προς την κυβέρνηση και τους θεσμούς, δεν θέλει την κυβέρνηση του Χίλτον, είναι αγανακτισμένη με το διαρκές ψέμα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι κυβερνητικοί μοιράζουν non papers σε όσους εμφανίζονται στα ΜΜΕ με δύο σημεία άμυνας∙ γιατί άμυνα (και άσχημη μάλιστα) παίζουν. Πρώτον: «Όλα αυτά που λένε οι αντιπολιτευόμενοι τα κάναμε εμείς στον ένα χρόνο που έχουμε αναλάβει;». Κι όταν τους θυμίζουν τι είχαν υποσχεθεί, ακολουθεί το δεύτερο: «Ο λαός μας ψήφιζε ξέροντας ότι δεν θα καταργήσουμε τον ΕΝΦΙΑ και γνωρίζοντας ότι έχουμε κάνει έναν δύσκολο συμβιβασμό». Αυτό είναι όλο κι όλο το οπλοστάσιο στην επικοινωνία. Μαζί με μερικές δόσεις ανθρωπισμού της οκάς και αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες χωρίς κόστος, αφού η ίδια κυβέρνηση προσυπόγραψε όλες τις αποφάσεις και υλοποιεί την κατασταλτική, ρατσιστική πολιτική της Ευρώπης, σε συμφωνία με την Τουρκία, μετατρέποντας τη χώρα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Τώρα, προσπαθεί να εμφανιστεί με μια αισιόδοξη νότα: Στις 12 Απρίλη υπογράφουμε μια συμφωνία (2 κείμενα, ένα με ευρωπαϊκούς θεσμούς και ένα με ΔΝΤ), πάμε Νέα Υόρκη στην Εαρινή Σύνοδο του «εχθρού»-ΔΝΤ, εκεί συμφωνούμε τι περιλαμβάνει η αξιολόγηση, φέρνουμε άρον-άρον στη Βουλή μια συμφωνία που θα μοιάζει με Μνημόνιο 3 και 4 και όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ μαρτυρικά και ένοχα το ψηφίζουν. Όποιος δεν μπορεί να φανταστεί το σενάριο που θα παρουσιάσει ο θίασος της κυβέρνησης, φταίει ο ίδιος γιατί θέλει να μη διδάσκεται τίποτα.
Με κόντρα την κοινωνία, όλες οι εμπνεύσεις και πρωτοβουλίες εξατμίζονται μέσα σε 24ωρα. Γι’ αυτό πρέπει να υπάρχει μια πολιτική διαχείριση των όποιων οικονομικών λύσεων. Άρα είναι το πολιτικό πεδίο που έχει τον πρώτο λόγο, εξού και τα διάφορα παιχνίδια και οι αιφνιδιασμοί.
Προς πολιτικές εξελίξεις;
Το πολιτικό σκηνικό θα ταρακουνηθεί. Ήδη αυτό συμβαίνει και τα «βουβάλια» ίσως έχουν πιο καθαρή αντίληψη επί του θέματος. Η θητεία των κυβερνητικών σχημάτων σε τέτοιες καταστάσεις δεν διαρκεί πολύ. Στην περίπτωσή μας, το πολιτικό σκηνικό δεν είναι καν σταθεροποιημένο και οι παράγοντες κρίσης πλήρως ενεργοί και πολυεπίπεδοι. Η κρίση ήταν ήδη καθολική, τώρα προσφυγική και γεωπολιτική διάσταση έχουν προστεθεί με έμφαση. Το πολιτικό στοιχείο θα ενεργοποιηθεί γύρω από δύο άξονες, τον εθνικό-γεωπολιτικό και τον κοινωνικό. Το ποιος κάνει διαπραγμάτευση, ποιος είναι πιο ευαίσθητος κοινωνικά δεν θα μετράνε ως κριτήρια στις εκρηκτικές καταστάσεις που δημιουργούνται. Όταν οι επιπτώσεις μιας κοινωνικής και εθνικής καταστροφής θα γίνονται ορατές, το πολιτικό στοιχείο θα δοκιμαστεί σκληρά. Η τραχύτητα και η οξύτητα των ζητημάτων δεν θα επιτρέπει πιρουέτες και γενικευμένες ανοησίες τυχάρπαστων «πολιτικών». Η ανοησία έγκειται στο να νομίζει κανείς ότι με 153 μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα ή ότι μια διεύρυνση προς Δημοκρατική Συμπαράταξη και Ποτάμι θα αρκεί, αν εμφανιστούν ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα. Ήδη οι φωνές για οικουμενικά και τεχνοκρατικά σχήματα δείχνουν πως το ζήτημα είναι πιο βαθύ. Όσο συνεχίζεται η παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ, απλώς κερδίζεται χρόνος και δεν επιλύεται τίποτα. Το αντίθετο, συσσωρεύονται όροι για πιο μεγάλη έκρηξη.
Στο μεταξύ, ο Τσίπρας κάνει τις ντρίπλες του για να πετύχει την παραμονή στο Μαξίμου και τα βουβάλια απλώς κοιμούνται… Τόσο «λίγος» ο θίασος. Επικίνδυνος, όμως, στην ανικανότητα και τον τυχοδιωκτισμό του…
ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ